Όσο πολύ καιρό μας πήρε που το συζητούσαμε και το ονειρευόμασταν τόσο γρήγορα το οργανώσαμε: μία τετραήμερη απόδραση για εμάς τις οκτώ, στο Λονδίνο. Για εμάς τις τέσσερις κολλητές, την Μαρίλυ, την Σαλώμη, την Τίνα και εμένα, με τις τέσσερις κόρες μας, την Κατερίνα, την Νέλλυ, την Έρση και την Ελμίνα, επίσης κολλητές. Από πάντα, και από ότι φαίνεται… για πάντα.
Όλες είχαμε πάει τις κόρες μας στο Λονδίνο, ποτέ όμως κάτω από αυτές τις ονειρεμένες συνθήκες. Την συγκεκριμένη σύνθεση παρέας δηλαδή. Γιατί άλλο να πας με το παιδί σου και τον άντρα σου ένα οικογενειακό ταξίδι στην βρετανική πρωτεύουσα, και άλλο να οργανώσεις μία πραγματική “απόδραση” με τις κολλητές σου και τις έφηβες πια κόρες μας. Δεν είναι ούτε μικρά να τα πάμε στο Λούνα Παρκ και στο MacDonalds (αν και συμπωματικά τα κάναμε και τα δύο, το μεν στην βόλτα μας στο London Eye, και το δε, λίγο πριν μπούμε στο Lyric Threatre για να δούμε το “Thriller”), ούτε ενήλικες ώστε να πάμε στο Sexy Fish και στο Park Chinois -έστω κι αν και τα δύο βρίσκονταν ακριβώς απέναντι από το ξενοδοχείο μας! Φευ.
Εμάς τα προγράμματα μας ήταν να περάσουμε τέσσερις αξέχαστες ημέρες με τις κολλητές μας, και να ζήσουμε το Λονδίνο -ξανά- μέσα από τα μάτια των έφηβων κοριτσιών μας. Και πιστέψτε με, είναι το πιο συγκλονιστικό Λονδίνο που μπορείτε να φανταστείτε…
Follow us…
Kαταρχήν, το πρόγραμμα είναι να μην έχουμε κάποιο πρόγραμμα. Αν και τα πάντα ήταν οργανωμένα, κανονισμένα και κλεισμένα με βρετανική ακρίβεια, τα πάντα είναι στο χέρι μας να τα αναπροσαρμόσουμε όπως θέλουμε. Αυτό το ταξίδι είναι αποκλειστικά δικό μας και οι μόνες που το ορίζουμε ανάλογα με τα κέφια μας, είμαστε εμείς! Τι ελευθερία θεέ μου… Και αυτή την ελευθερία, να την απολαμβάνεις με αυτούς ακριβώς που θέλεις πιο πολύ. Ευλογία.
Η ημέρα είναι Σάββατο, και όπως οι περισσότεροι μάλλον θα γνωρίζετε από την διεθνή ειδησεογραφία, όλο το Λονδίνο ζει στους ρυθμούς του Brexit, οι δρόμοι όλοι είναι μπλοκαρισμένοι από τις συνεχόμενες διαδηλώσεις των πολιτών που ζητούν να παραμείνει το Ηνωμένο Βασίλειο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και να δοθεί ευκαιρία και για δεύτερο δημοψήφισμα. Ζούμε στους ίδιους ρυθμούς, επιστρέφουμε από το Covent Garden στο Mayfair με τα πόδια, ζούμε τον παλμό της πόλης και των κατοίκων της, το συναίσθημα είναι μοναδικό, η ατμόσφαιρα το ίδιο. Δεν υπάρχει πουθενά βια, όμως η ένταση των σιωπηλών διαδηλώσεων και τα τραγούδια των καλλιτεχνών στους δρόμους, οι σημαίες που κυματίζουν και τα ελικόπτερα που πετούν πάνω από την κοσμοσυρροή της πόλης, μας παρασύρουν στην καρδιά των γεγονότων, στην ένταση των στιγμών, που γράφουν ήδη ιστορία….
Σήμερα το βράδυ έχουμε κανονίσει να δειπνήσουμε στο Sushi Samba στο Covent Garden, αλλά πριν έχουμε υποσχεθεί να πάμε τα κορίτσια στο Harrods, για να επισκεφθούν τον 2ο -πλέον, μετά την αλλαγή ιδιοκτησίας- όροφο με τα ζαχαρωτά. Στον ίδιο όροφο είναι και το cafe της Godiva, όπου έχουμε ραντεβού με την Κατερίνα και την κόρη της, την Αριάν, φίλες μας αγαπημένες από το Nursery, που ζουν τα τελευταία χρόνια μόνιμα στο Λονδίνο.
Λοιπόν, αν δεν έχει τύχει να έχετε πάει στο Sushi Samba… να πάτε με την πρώτη ευκαιρία!
Είναι Κυριακή, μετά από την χθεσινή ημέρα με τους κλειστούς δρόμους και το κυκλοφοριακό χάος από τις διαδηλώσεις κατά του Brexit, σήμερα οι δρόμοι της πόλης είναι κλειστοί από τον Μαραθώνιο του Λονδίνου! Δεν μας πειράζει. Γενικά, δεν μας πειράζει τίποτα, είμαστε απόλυτα χαρούμενες. Ευτυχισμένες θα τολμούσα να πω.
Στα πόδια του London Eye βλέπουμε ένα Carousel. Ένα τόσο όμορφο Carousel, που δεν μπορούμε να του αντισταθούμε. “Πάμε;”, “Πάμε!” Έτσι είμαστε εμείς…
Στις 15.00′ ξεκινάει το “Thriller”, η παράσταση που έχουμε κανονίσει να δούμε στο Lyric Theatre, και φυσικά έως εκείνη την ώρα περπατάμε. Παίζει να περπατήσαμε και όλο το Λονδίνο…
To τελευταίο αυτό βράδυ στο Λονδίνο, προχθές βράδυ, ήταν που αποφασίσαμε να τις καθιερώσουμε αυτές τις “αποδράσεις” μας με τα κορίτσια μας, για όσο αυτές θα θέλουν να ταξιδεύουν μαζί μας. Κάθε χρόνο, τέσσερις ημέρες μόνο για εμάς τις τέσσερις και τις κόρες μας. Και κάθε χρόνο, να επιλέγει μία από εμάς τον προορισμό. Ο οποίος -κακά τα ψέματα- λίγη σημασία έχει. Σημασία έχει να παραμένει πάντα η ίδια σύνθεση της παρέας, η οποία θα μας υπενθυμίζει με την παρουσία της, ποια είναι τα πραγματικά σημαντικά.
ΥΓ1. Στην χθεσινή πτήση της επιστροφής συναντήσαμε τυχαία την Χριστιάνα Μοίρα, η οποία έκανε ακριβώς το ίδιο ταξίδι με τον γιο της. “Just the two of us”, όπως μου είπε χαρακτηριστικά, με ένα χαμόγελο που μαρτυρούσε την απόλυτη ευτυχία της. Κατάλαβα καλά τι ένοιωθε, τι εννοούσε.
ΥΓ2. Αφού φίλησα όλες τις φίλες μου, πήρα την Ελμίνα αγκαλιά και κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο του αεροδρομίου. Μας περίμενε ο Νικόλας. “Πως τα περάσατε;”, “Υπέροχα….” Μία λέξη, που αρκούσε για να καταλάβει πως οτιδήποτε άλλο θα ήταν απλή πολυλογία. Μας έδωσε από ένα φιλί, μας πήρε αγκαλιά και κατευθυνθήκαμε προς το αυτοκίνητο….