ΑΥΤΟΠΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ

Στον διάδρομο του γυμναστηρίου, της καθημερινότητας, της ζωής, με βαράκια στα χέρια…

p18aabcato1shtvml11ce90rkuo4_9007.50′ πμ πάνω στον διάδρομο του γυμναστηρίου. Και όμως. Καμιά μας δεν είναι αγουροξυπνημένη. Τα τελευταία πενήντα λεπτά της ώρας έχουμε ξυπνήσει τα παιδιά, τα έχουμε ετοιμάσει για το σχολείο, τα έχουμε πάει στην στάση του πούλμαν, έχουμε κάνει ένα γρήγορο μπάνιο, έχουμε προλάβει να βάλουμε στις πελώριες τσάντες μας την “στολή” για τα επόμενα back to back ραντεβού. Όσες έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου, θα πάμε αμέσως μετά στο διπλανό κομμωτήριο να συμμορφώσουμε τα ατίθασα από την προσπάθεια της άσκησης μαλλιά μας. Οι υπόλοιπες θα αρκεστούμε σε ένα κοτσιδάκι, ελπίζοντας πως το επόμενο ραντεβού μας θα το αντιμετωπίσει ως “trendy”. Δέκα διαδρόμους έχει αυτός ο όροφος του γυμναστηρίου, σε όλους είμαστε γυναίκες. Οι κάτοικοι του πλανήτη Άρη θα έρθουν το απόγευμα ή πριν την βραδινή έξοδο.

8.00′ πμ, και κάποιες από εμάς φοράμε τα ακουστικά μας προσπαθώντας να μάθουμε καμία είδηση από τον Καμπουράκη και τον Παπαδάκη στις τηλεοράσεις του διαδρόμου μας, κάποιες προσπαθούμε να ηρεμήσουμε ακούγοντας το αγαπημένο μας play list από τα smart phones μας, ο δεξιά μου διάδρομος έχει πιάσει λαχανιασμένη κουβέντα με τον αριστερά μου. “Πως και τα κατάφερες και πρόλαβες;”, “Ξύπνησε πιο νωρίς ο Κώστας σήμερα και πήγε αυτός το παιδί σχολείο. Έτσι, εξοικονόμησα δέκα λεπτά παραπάνω ύπνου και μισή ώρα διάδρομο πριν το meeting των 9.00’”.

Τα νέα από τον Καμπουράκη και τον Παπαδάκη δεν τα μαθαίνουμε ποτέ. Η ηρεμία από το play list στο smart phone δεν κερδίζεται έτσι εύκολα. Τηλέφωνα χτυπάνε διαρκώς σε κάθε πιθανή παραλλαγή ήχου, για να απαντηθούν με ακόμα πιο λαχανιασμένα “Παρακαλώ…” και να ξεκινήσει ο βομβαρδισμός εντολών, προτάσεων, λύσεων σε προβλήματα που προέκυψαν τώρα και δεν μπορούν να λυθούν χωρίς εσένα.

9.00′-9.10′ πμ: Αποδυτήρια. Ανάμεσα στους ατμούς από τα ντους και με το ένα πόδι στα sneakers , και το άλλο στη γόβα της “στολής”, οι εντολές και οι οδηγίες προσπαθούν να εισακουστούν στους αποδέκτες τους. Τώρα που το σκέφτομαι, καμία δεν φοράει γόβες. Αυτό είναι το υπόδημα του working girl των ’80s που μόλις πέταξε το νεγκλιζέ της γατούλας στον κάδο των αχρήστων για να φορέσει το Armani κουστούμι της τίγρης και να κολυμπήσει στο χρηματιστήριο των μετοχών.
Σήμερα, φοράμε όλες μποτάκια. Οικονομία δυνάμεων και εναλλαγής εμφανίσεων μέχρι αργά το βράδυ.

9.30′ πμ: Il Baretto, Golden Hall. Έχω καταφέρει να συντονίσω τρία ραντεβού το ένα μετά το άλλο. Στο μικρό στρογγυλό τραπεζάκι, αραδιασμένα ipads, ατζέντες, χρονοδιαγράμματα, η ευγενική και συγχρόνως βιαστική κυρία που μας σερβίρει -από τι ώρα να έχει ξυπνήσει;- προσπαθεί να βρει λίγο χώρο για να ακουμπήσει τον καφέ. Βιαζόμαστε, προτιμάμε να τον κρατήσουμε στο χέρι. Βλέπω την Εύη Κλαουδάτου. Μπαίνει φουριόζα στο Baretto να παραγγείλει τον δικό της τρίτο ή τέταρτο καφέ. Την φιλάω, της λέω πόσο μου αρέσει η μαύρη φούστα της. Την φοράει με ένα γκρι κολεγιακό και…μποτάκια. “Δεν είναι φούστα” μου λέει και μου κλείνει το μάτι. Σηκώνει την μπλούζα της και βλέπω ένα υπέροχο μαύρο φόρεμα με δαντέλα… “Είναι η ‘στολή’ που φοράω στο γραφείο μου. Όταν φύγω αργά το βράδυ, βγάζω απλά το γκρι κολεγιακό, και συνεχίζω…” Δεν έχουμε χρόνο να πούμε πιο πολλά. Υποσχόμαστε πως θα μιλήσουμε στο τηλέφωνο για να κανονίσουμε ένα “lunch” αλλά ξέρουμε πως δεν θα το πραγματοποιήσουμε ποτέ. Δεν μας βγαίνει ο χρόνος.

7213_471422249599169_259158905_n
13.00 μμ: Μπαίνω στο αυτοκίνητο μου για να επιστρέψω στον υπολογιστή μου. Σκέφτομαι τις φίλες μου. Θα ήθελα να πιω άλλο ένα καφεδάκι μαζί τους. Διαφορετικό, όχι σαν αυτά που ήπια σήμερα με τους συνεργάτες μου. Από αυτά που ξεκλέβουμε δύο φορές την εβδομάδα και κρατάνε μία ώρα -την ώρα που τα κορίτσια μας κάνουν μάθημα μπαλέτου. Από αυτά που…και τι δε λέμε…Όλα τα ευχάριστα, τα αστεία, τα κωμικά, τα προβλήματα και τα δύσκολα, τα άγχη και τις αγωνίες, αραδιασμένα μπροστά σε μεγάλες κούπες καφέ με ένα κουταλάκι stevia. Παιδιά, γάμοι, καριέρες, φιλίες, συνταγές επιτυχίας και μαγειρικής πάνω σε μία κουταλιά frozen yogurt, με γεύση Mastic Pink Pepper. Οι φίλες μου εργάζονται. Κρατούν επιχειρήσεις, δημιουργούν, παίρνουν αποφάσεις. Άλλες είναι υπάλληλοι. Άλλες γεννάνε ιδέες, άλλες γεννάνε τέχνη. Καμία δεν είναι άεργη. Είναι τελείως διαφορετικό πράγμα η ανεργία από την αεργία. Η πρώτη δεν είναι θέμα επιλογής, η δεύτερη είναι. Χρησιμοποιούν τα χέρια τους, το μυαλό και τις αντοχές τους και δημιουργούν θαύματα. Ή προσπαθούν, το “θαύμα” μπορεί να συμβεί και αύριο… Έχουν από ένα έως τέσσερα παιδιά. Για τα οποία δεν αναφέρονται ως “επιτεύγματα” τους. Και καμιά μας δεν είναι -αλίμονο- η “τέλεια” μαμά. Ψαχνόμαστε…Διαβάζουμε κανένα βιβλίο, ενημερωνόμαστε, συνομιλούμε κάθε βράδυ πριν κοιμηθούμε με το ένστικτο μας, επιστρατεύουμε εμπειρίες, ρωτάμε η μία την άλλη, πέφτουμε σε λακκούβες, ευτυχώς το χέρι της φίλης μας μας τραβά να σηκωθούμε, συνεχίζουμε. Συνεχίζουμε να παίρνουμε μαθήματα μαγειρικής για να υποδεχτούμε φίλους στο σπίτι, βρίσκουμε χρόνο να κάνουμε και ένα φευγαλέο window shopping, καταφέρνουμε και αυτόν τον μήνα να διατηρήσουμε τα  Φαλαινόψις ζωντανά, ξεσκονίζουμε τις μαθητικές μας γνώσεις  για να ελέγξουμε τα μαθήματα των παιδιών. Συνεχίζουμε να είμαστε συνεπείς στις κοινωνικές και τις επαγγελματικές υποχρεώσεις μας. Χθες, όταν κοιμήθηκε η Ελμίνα πρόλαβα έως και μία απολαυστική “μεσοθεραπεία” στο Ιατρείο του Ζήση και της Άλκηστις. Έβαλα μια αναπαυτική ξεχειλωμένη φόρμα και πήγα…

Στις 21.30΄μμ ήμουν σπίτι, με περίμενε ο Νικόλας για να πάμε με δύο ζευγάρια από το γραφείο του για φαγητό. Ρίχνω άλλη μία γρήγορη ματιά στα mails μου. Τα υπόλοιπα θα τα ελέγξω στον δρόμο. Στο εστιατόριο θα κλείσω τα μάτια σε οποιονδήποτε υδατάνθρακα. Και θα πιω μόνο ένα ποτήρι κρασί. Αύριο το πρωί, 7.50′ πρέπει να είμαι πάνω στον διάδρομο. Της καθημερινότητας, της ζωής. Με 6,5 km την ώρα, και με βαράκια στα χέρια…

Αφιερωμένο στις φίλες μου, στην “Μαίρη Παναγιωταρά” του 2014…

error: Content is protected !!