Πάτησα -και εγώ- το pause. Με μία κίνηση, ακαριαία. Ακαριαία αλλά όχι έτσι απλά, είχαν προηγηθεί εικόνες σκληρές που παρακολουθούσαμε με κομμένη ανάσα από τόσες άλλες χώρες του πλανήτη, οπότε ξέραμε -ξέρουμε- τι θα ακολουθήσει. Δύσκολο να το διαχειριστείς όλο αυτό, είναι μεγάλο, αλλά προσαρμόζεσαι, θέλοντας και μη. Και ψάχνεις να βρεις ισορροπίες, νέα πατήματα, νέες συνήθειες, και προπάντων ψάχνεις να βρεις χαρά. Από οπουδήποτε μπορείς να αντλήσεις.
Κάτι σαν νέα ζωή. Μέχρι χθες ήταν που έβρισκα χαρά από την δουλειά μου, από την δημιουργία, every single day. Έψαχνα, και ενίοτε έβρισκα, την ευτυχία στην επιτυχία. Ξυπνούσα και το χέρι μου αυτόματα έπιανε στην ατζέντα όσο το μυαλό μου έτρεχε στις υποχρεώσεις που θα οδηγούσαν σε άλλη μία επιτυχία. Σχεδόν μία ολόκληρη ζωή, και ήταν μόλις μέχρι χθες.
Μέχρι χθες που πάτησα -πατήσαμε- το pause. Και το πρωί ξυπνάω και παρατηρώ τον ήλιο, πως προσπαθεί να τρυπώσει μέσα από τις γρίλιες, πως κάποιες δυνατές ηλιαχτίδες προσπαθούν να ξυπνήσουν με χάδια τον Νικόλα, που ακόμα κοιμάται, έστω κι αν είναι αργά. Χαμογελώ, κατεβαίνω ξυπόλητη στην κουζίνα και αντί να ανοίξω τον Υπολογιστή μου και ακουμπήσω δίπλα του τον πρώτο δυνατό καφέ, βουλιάζω σε ένα ποτήρι με ζεστό νερό φρεσκοκομμένες φέτες λεμόνι και δύο λεπτά κομμάτια τζίντζερ. Έχω όσο χρόνο θέλω στην διάθεση μου. Για να απολαύσω αυτό το ποτήρι με το ζεστό νερό, το λεμόνι και το τζίντζερ, για να απολαύσω ό,τι θέλω, για όση ώρα θέλω. “Αποκλεισμένη” μέσα στο σπίτι μου, ναι, αλλά με αυτούς που αγαπώ πιο πολύ στον κόσμο όλο, ανάμεσα σε όλα όσα αποτελούν τον δικό μου “κόσμο”. Και μετά, βγαίνω για μία μεγάλη, πραγματικά μεγάλη βόλτα, στην όμορφη γειτονιά που έχω την ευλογία να μένω. Με τον Νικόλα και την Ελμίνα. Περπατάμε για μία, για δύο ώρες κάθε μέρα, χωρίς άγχος για κάτι που έχουμε αφήσει στη μέση, χωρίς καμία βιασύνη που θα μας επιβάλει να γυρίσουμε πίσω. Περπατάμε στους δρόμους της περιοχής μας, περπατάμε τόσο πολύ που αλλάζουμε και περιοχή. Τόσα χρόνια δεν το είχαμε κάνει ποτέ. Τώρα που το σκέφτομαι, ούτε μία φορά. Να μένεις σε ένα τόσο όμορφο προάστιο, λουσμένο από τον ήλιο, πλημμυρισμένο από τα μεθυστικά αρώματα των ολόφρεσκων λουλουδιών, των ανθισμένων αμυγδαλιών, των πανέμορφων τριανταφυλλιών από τους περιποιημένους κήπους, και να μην το έχεις σεργιανίσει όπως του αξίζει. Γιατί ποτέ δεν προλάβαινες. Γιατί πάντα έπρεπε να είσαι κάπου αλλού, να κάνεις κάτι άλλο. Γιατί έτσι θα ερχόταν η επιτυχία. Που, από κεκτημένη ταχύτητα, ήταν πάντα στο μυαλό σου αλληλένδετη με την ευτυχία. Μα η ευτυχία τελικά μένει εδώ. Και το pause σου δίνει την ευκαιρία να την δεις. Και έπρεπε να σε καθηλώσει ο Κορωνοϊός, να σε περιορίσει, να σε υποχρεώσει σε κοινωνικό αποκλεισμό, για να βρεις χρόνο. Να βρεις χρόνο να πατήσεις το pause και να ακούσεις τα μηνύματα που σου στέλνει το σύμπαν. Και δώσεις την προσοχή στην ησυχία που αυτό θέλει ακούσεις.
Η αλήθεια είναι πως μου λείπουν οι φίλοι μου. Τελευταία φορά τους είδαμε το βράδυ του Σαββάτου, που βγήκαμε να γιορτάσουμε τα γενέθλια του Χρίστου. Του ευχηθήκαμε χωρίς να τον φιλήσουμε, φεύγοντας ο καθένας κατευθύνθηκε στο αυτοκίνητο του χωρίς να αγκαλιαστούμε. Αποχωριστήκαμε με γλυκόπικρες σκέψεις.
Την επόμενη ημέρα ήταν τα γενέθλια της Βανέσσας μας. Η πρόσκληση έφτασε Ηλεκτρονικά και μας καλούσε σε cyber birthday party! Εκατόν είκοσι καλεσμένοι από όλο τον κόσμο, θα συναντιόμασταν στις 20,00′ sharp μέσω από τις οθόνες των Υπολογιστών μας, να ευχηθούμε στην Βανέσσα μας, στην Βανέσσα Γερουλάνου, η οποία θα έσβηνε τα κεράκια της τούρτας της στο πρώτο cyber quarantiny birthday party των ημερών.
Πως λέγαμε κάποτε “Safe Sex”, τώρα κάνουμε “Safe Party”. Βρίσκω ευκαιρία να φτιάξω τα μαλλιά μου και να βάλω λίγο κραγιόν (δεν έχω και πολλές τέτοιες ευκαιρίες τελευταία), ο Νικόλας φτιάχνει δύο dry – quarantiny- Martini, και περιμένοντας μπροστά στην οθόνη του Υπολογιστή μου να μαζευτούν οι φίλοι και να αρχίσει το πάρτι, εμφανίζεται στο “on this day” του fcbk, μία φωτογραφία από περασμένο πάρτι της Βανέσσας, στο Cash στην Κηφισιά. Η φωτογραφία δείχνει την Μαρίλυ και εμένα να την κρατάμε σφικτά αγκαλιά. Της δίναμε φιλιά, γελάγαμε δυνατά, όσο 120 καλεσμένοι από όλον τον κόσμο είχαν έρθει εκείνη την βραδιά και χορεύαμε υμνώντας ανέμελα, τα καλύτερα μας χρόνια.
Σε περασμένα γενέθλια της Βανέσσας όταν αγκαλιαζόμασταν, και φιλιόμασταν και κάναμε physical parties!
Τώρα στην οθόνη βλέπω live την Βανέσσα. Είναι στο σαλόνι της, και εγώ στο δικό μου. Κάθε καλεσμένος εμφανίζεται στο δικό του σαλόνι, στην δική του οθόνη.
Happy birthday Vanessou!!!
#StayHome: Καλεσμένη στο πρώτο cyber birthday party!
Σηκώνουμε τα dry – quarantiny- Martini ψηλά και ευχόμαστε στην Βανέσσα. Και μετά ευχόμαστε να κρατήσουμε τους φίλους μας σύντομα ξανά αγκαλιά.
