“Φανούλα μου υγεία σε σένα και σε αυτούς που αγαπάς! Είναι όλα γύρω μου εδώ στο νησί τόσο μα τόσο όμορφα, αλλά και συνάμα διαφορετικά, περίεργα και ακανόνιστα…” ήταν το πρωινό “καλημέρα” του Χρήστου Ορλώφ με μήνυμα Whats app, που συνοδευόταν από αυτές τις φωτογραφίες.
Καταρχήν, η προσφώνηση. “Φανούλα μου…” όπως με αποκαλούν μόνο οι πολύ πολύ δικοί μου, όπως με αποκαλούσε πάντα ο πατέρας μου. Είναι αυτή η οικειότητα, το πολύτιμο βάλσαμο στα ζόρικα, στα δύσκολα σου και στα μελαγχολικά σου. Και μετά, οι εικόνες. Όχι οι εντυπωσιακές του νησιού. Όχι φωτογραφίες με τον επιβλητικό Άγιο Νικόλαο, με τα υπέροχα αρχοντικά σπίτια, με τα σμαραγδένια νερά της παραλίας της Αγίας Παρασκευής, της Ζογεριάς ή της Ξυλοκέριζας, ούτε με τη γαλήνη του Παλιού Λιμανιού ή με την αγέρωχη κορμοστασιά της Μπουμπουλίνας, υπερήφανη σημαία του νησιού. Μου στέλνει ό,τι θα κοιτούσα με λαχτάρα και εγώ, ό,τι αιχμαλωτίζει η μετά από έναν ολόκληρο χειμώνα διψασμένη ματιά μου, κάθε τέτοια εποχή που φτάνω στις Σπέτσες. Έναν Σταυρό φτιαγμένο από βάγια. Το χαμόγελο ελάχιστα πριν κάνεις την πρώτη βουτιά της σεζόν. Ένας βράχος. Η λεβάντα που σε υποδέχεται πριν χτυπήσεις την πόρτα, ο βασιλικός που φουσκώνει από την χαρά του μέσα στο μεγάλο πιθάρι του κήπου.
Φίλοι από το νησί, που μου στέλνουν εικόνες. Τόσες εικόνες που το mail μου έχει γεμίσει Σπέτσες. Η Ευγενία Φραγγιά μου στέλνει τον μοναχικό ήχο της καμπάνας στην άδεια από χαρά και ξεγνοιασιά Ντάπια, ο Παύλος Μπούμπουλης φωτογραφίες από την Lemon Meringue Pie που έφτιαξε με λεμόνια από τον κήπο. Εικόνα και γιορτή.
“Ίσως το μόνο Πάσχα που δεν θα φέρω πρώτη εγώ το Άγιο Φως από τον Άγιο Νικόλαο, το βράδυ της Ανάστασης… Είστε τυχεροί που ζείτε αυτή την καραντίνα στο νησί, ελπίζω σύντομα να επιστρέψουμε όλοι στην κανονικότητα μας. Στο νησί μας…” απαντάω στο μήνυμα του Χρήστου Ορλώφ και χαμογελάω. Καλή Μεγάλη Εβδομάδα να έχουμε, με υπέροχες εικόνες που θα μας ταξιδέψουν εκεί ακριβώς που θέλουμε να βρεθούμε.
We will meet again xxx
