Όταν συνειδητοποιείς -the hard way- πως αν η πανδημία ίσως να καταπολεμείται με ένα εμβόλιο, η σωματική, η λεκτική και η ψυχολογική βία μπορούν να καταπολεμηθούν μόνο όταν σπάσει η σιωπή.
Από τη Φαίη Μπέη
Είχα πεισμώσει, είχα βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου πως θα γράψω ένα κείμενο που να μην αναφέρεται καμία του λέξη στον κορονοϊό. Ούτε καν σαν υπόνοια. Λες κι έτσι θα μπορούσα να ξορκίσω το κακό. Λες και θα μπορούσε να υπάρχει οτιδήποτε πιο μεγάλο, πιο έντονο, πιο τρομακτικό, οτιδήποτε θα μπορούσε να επισκιάσει το μέγεθος του φόβου μιας πανδημίας. Και τότε, ακούστηκε η φωνή της Σοφίας. Ήρεμη, σχεδόν μονότονη από την προσπάθεια να κρατήσει χαμηλή τη χροιά της και όμως τόσο δυνατή που όχι μόνο ακούστηκε, αλλά από την ένταση έσκισε στα δύο το παραβάν της ντροπής, διέλυσε κάθε ίχνος αδιαφορίας, έλιωσε κάθε επιφύλαξη που προσπαθούσε να αντισταθεί πίσω από το εξοργιστικό «Γιατί τώρα;».
Και μετά, στάλες χρόνου μετά, είναι η φωνή άλλης μίας αθλήτριας, η οποία ισχυρίζεται πως κακοποιήθηκε στα 11 της. «Κακοποιήθηκε» ακούγεται πιο διακριτική -politically correct- λέξη από το «βιάστηκε» που αντικατοπτρίζει όμως επακριβώς την αλήθεια. «Όταν τελείωσε, συνειδητοποίησα πως με είχε βιάσει…», ακούγεται ακόμη η λυτρωτική μαρτυρία της Σοφίας.
«Η κακοποίηση και η κατάχρηση εξουσίας δεν συμβαίνουν μόνο στον χώρο του αθλητισμού…», σχολιάζουν πάνελ και ρεπορτάζ, και πριν καν τελειώσει η φράση, είναι η φωνή της Ζέτας, αυτή τώρα, που καθώς τρέμουν τα χείλη της από την ένταση, από τις θύμισες που κατακλύζουν την κάθε της λέξη, ξεστομίζει τη δική της αλήθεια, καταγγέλλοντας την αφόρητη σωματική και λεκτική βία που υπέστη στη σκηνή και στα καμαρίνια κεντρικού θεάτρου της Αθήνας. Με όνομα. Με συγκεκριμένα περιστατικά. Με ημερομηνίες. Με μάρτυρες. Με το hashtag #SayTheName να είναι πλέον πιο επιδραστικό και επιτακτικό και από το #MeToo.
Και μετά ακολουθούν και άλλες φωνές, η μία μετά την άλλη, και είναι η φωνή της Ευδοκίας, και είναι η φωνή της Κατερίνας, και της Φαίης, και της Σάντυς, και της Αλεξάνδρας, που παραδέχεται πως «αναγκάστηκα να πάρω χάπια για να μπορέσω να συνεχίσω να συνεργάζομαι με έναν τόσο απρόβλεπτο, οξύθυμο και χειριστικό άνθρωπο που θα συνέχιζε να με βλάπτει ψυχικά για μια ολόκληρη σεζόν», και είναι η φωνή της Άριελ που καταρρέει καθώς περιγράφει τις δικές της στιγμές σεξουαλικής κακοποίησης, και είναι και η Πηνελόπη που βγαίνει και καταθέτει τη βία που έχει υποστεί, και μέχρι να κυκλοφορήσει αυτό εδώ το τεύχος μπορεί να είναι -πρέπει να είναι- ακόμη περισσότερες οι φωνές, άλλες βροντερές, άλλες όχι τόσο, που θα βγουν επωνύμως να καταγγείλουν τον δικό τους γολγοθά, σε μια προσπάθεια να προλάβουν κι άλλα αντίστοιχα περιστατικά βιασμού και εργασιακού εκφοβισμού. Που συμβαίνουν, πάντα συνέβαιναν έτσι κι αλλιώς καθημερινά. Και ξαφνικά συνειδητοποιείς πως το ποιοι ταξίδεψαν την Πρωτοχρονιά στο Ντουμπάι, ποιοι πλήρωσαν το τίμημα του ρεβεγιόν στο Nammos και ποιοι χρέωσαν σε άλλους τα σπασμένα, που απασχολούσε έως τότε τα πάνελ των πρωινών εκπομπών μπας και περάσει με λίγο spicy κουτσομπολιό το lockdown, είναι τόσο κακόηχα, όσο σχεδόν η τοποθέτηση «Είναι της μόδας οι καταγγελίες τύπου Μπεκατώρου». Και ξαφνικά συνειδητοποιείς πως αν η πανδημία ίσως να καταπολεμείται με ένα εμβόλιο, η σωματική, η λεκτική και η ψυχολογική βία μπορούν να καταπολεμηθούν μόνο όταν σπάσει η σιωπή. Μόνο όταν στιγμές πριν από την κτηνωδία, στο μυαλό του στυγνού βιαστή στριφογυρίζουν οι φωνές της Σοφίας, της Ζέτας, της Ευδοκίας, έως ότου τον αποτρέψουν. «Δεν του μίλησα γιατί μετά θα ήταν πολύ τιμωρητικός», λέει η Άριελ για να ολοκληρώσει πως «Δεν είναι μια κανονικότητα…». Και ξαφνικά συνειδητοποιείς πως από τον σχεδόν έναν χρόνο πια εγκλεισμού σου στο σπίτι έως την κατάρρευση οποιουδήποτε στοιχειώδους προγραμματισμού, τίποτα από όσα έμαθες πλέον να ζεις δεν είναι «Μια κανονικότητα». Η κόρη μου στα 13 της μπορεί να περιμένει δύο ώρες μέσα σε ένα κομμωτήριο για να χτενίσει τα μαλλιά της, αλλά δεν μπορεί να πάει σχολείο. Εγώ μπορώ, αν θέλω, να πάω με τις φίλες μου στον συνωστισμό και στην κοσμοσυρροή της Ερμού, αλλά απαγορεύεται να πάω μόνη μου για μια βόλτα στη θάλασσα με το αυτοκίνητό μου. Δεν μπορώ να βγω για ένα επαγγελματικό ραντεβού, αλλά αν χρησιμοποιήσω τη Μετακίνηση 2, μπορώ να το προλάβω μέσα σε δύο ώρες. Η εστίαση είναι κλειστή, αλλά στα σπίτια, αν θέλουμε, μπορούμε να κάνουμε το ένα dinner πίσω από το άλλο, η κοσμική Αθήνα -με rapid test στην είσοδο ως άλλο face control– πραγματοποιεί το ένα cocktail πίσω από το άλλο, οι εταιρείες catering και οι καλύτεροι florists της πόλης κάνουν χρυσές δουλειές -όπως συμβαίνει σε κάθε κρίση-, οι πλαστικοί χειρουργοί δεν προλαβαίνουν τη μια επέμβαση πίσω από την άλλη -δεν υπάρχει καλύτερη περίοδος για recovery από ένα lockdown- αρκεί στις 21:00 να είσαι πίσω στο σπίτι. Δεν είναι κανονικότητα, όχι πως ισχυρίστηκε κανείς πως είναι. Και καλώς ή κακώς έχουμε όλο τον χρόνο δικό μας για να συνειδητοποιήσουμε το αποδεκτό από το μη αποδεκτό, το φυσιολογικό από το τοξικό, το τι είναι σεξισμός, τι είναι bullying και τι εκφοβισμός. Just Say The Name.
