Σε προσωπικό επίπεδο, η χρονιά που έφυγε ήταν η πιο δύσκολη της ζωής μου. Έχασα τον πατέρα μου, χωρίς να έχει έρθει το απόλυτο πλήρωμα του χρόνου, χωρίς να έχω προετοιμαστεί για μία τόσο κορυφαία απώλεια, όπως η απώλεια ενός γονέα. Έτσι ξαφνικά, η αυλαία του 2020 άνοιξε για εμένα με τον πιο τραγικό τρόπο, αφήνοντας με να περπατήσω τα πιο δύσβατα μονοπάτια της πραγματικής λύπης και προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να αποφύγω αυτά της βαθιάς θλίψης.
Ελάχιστο καιρό αργότερα, οι πιο σκληρές μοίρες αποφασίζουν να πάρουν, για άλλη μία φορά “έτσι ξαφνικά” και χωρίς καμία ένδειξη ή προειδοποίηση, τον πρώτο μου ξάδελφο, στην πιο δημιουργική ηλικία της ζωής ενός άντρα, στην πιο ευτυχισμένη περίοδο ενός πατέρα. Έτσι ξαφνικά. Οι ίδιες μοίρες που είχαν πάρει μακριά μας πριν χρόνια και την μικρότερη αδελφή του, δοκιμάζοντας την οικογένεια μας -και ιδιαίτερα σε αυτή του αδελφού του πατέρα μου- με τον μεγαλύτερο πόνο που μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος, αυτόν του να χάνεις το ίδιο σου το παιδί. Μέσα σε μία ζωή, δύο φορές. Ποιος μπορεί να το αντέξει;
Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, -τόσο μικρό που δυσκολεύεσαι να διαχειριστείς- καλούμαι να ισορροπήσω μεταξύ πένθους και τραγικότητας, να φανώ δυνατή για το παιδί μου, να ζητήσω και να δεχθώ γενναιόδωρη αγκαλιά από τον άντρα μου, να σταθώ δίπλα στην μητέρα μου που έρχεται να ζήσει για κάποιους μήνες μαζί μας, για να ανταπεξέλθει όσο πιο ήπια γίνεται -γίνεται;- στα νέα της δεδομένα, να αφήσω πίσω μου ένα σπίτι που ευτυχίσαμε μία εικοσάχρονη διαδρομή, για να μετακομίσουμε στο καινούργιο που θα υποδεχθεί το από εδώ και πέρα, και τέλος, να μην αφήσω τίποτα από όλα αυτά να επηρεάσει τα επαγγελματικά μου “πρέπει”.
Όλα αυτά, κάθε τι ξεχωριστό από όλα τα παραπάνω, εν μέσω μίας σαρωτικής πανδημίας, εν μέσω δύο αυστηρών lock-down, με όλους τους περιορισμούς και τις στερήσεις που απαιτούν από την καθημερινότητα μας.
Ναι, σε προσωπικό επίπεδο, η χρονιά που έφυγε ήταν η πιο δύσκολη της ζωής μου, η οποία συνέπεσε με την πιο δύσκολη χρονιά όλης της ανθρωπότητας, σε παγκόσμιο επίπεδο.
Στην ίδια χρονιά, που χωρίς να κάνω την ζωή μου και τα εμπόδια και τις δυσκολίες της reality κρεμώντας την στον βορά των social media, υπήρχαν και κάποιες παράφωνες υστερίες που με “μάλωναν” με το χέρι στη μέση, σαν άλλη Άννα Παναγιωτοπούλου από το πάνω πάτωμα “ποια πήγε και άπλωσε τα ρούχα στην ταράτσα;”. “Πως μπορείτε να διασκεδάζετε όταν ο κόσμος υποφέρει;”, “πως προτείνετε cupcakes και afternoon tea, δεν ντρέπεστε;”, “πως μιλάτε για lifestyle όταν ο κόσμος δεν έχει να φάει;”, “Δέχεστε για δώρο Χριστουγεννιάτικα χάρτινα στολίδια, με τα αρχικά LV?”, “πως μπορείτε;” …έτσι γενικά. Ευτυχώς αυτές οι φωνές είναι ελάχιστες, σαν άλλη κακοφωνία, ανάμεσα σε ένα κοινό που ακολουθεί αυτές εδώ τις σελίδες, και που εύκολα αντιλαμβάνεται πως μιας που δυστυχώς το δικό μου “cupcake” είτε το δοκιμάσω είτε όχι, δεν θα συμβάλει στην καταπολέμηση της πανδημίας, ίσως τελικά, πρόκειται απλά -και τίποτε παραπάνω- για μία πρόταση, μπας και περάσει πιο γλυκά το απόγευμα, όσο βρίσκεσαι σε καραντίνα στο σπίτι. Κάντο ή προσπέρασε το, μην ψάχνεις να το κάνεις μεγαλύτερο θέμα.
Μα όλα αυτά, δεν τα παραθέτω ως επικήδειο μίας χρονιάς σαν αυτής που αποχαιρετήσαμε πριν τρεις ημέρες. Απεναντίας.
Όλα αυτά -παρά την τραγικότητα τους- είναι η μία μεριά ενός νομίσματος, που σχημάτισε στην Κορώνα το 2020. Γιατί υπάρχει και η άλλη μεριά. Πάντα υπάρχει. Τα Γράμματα, που υπέγραψαν τις δικές τους όμορφες, μερικές φορές υπέροχες, ιστορίες.
Πρώτη μέρα του νέου Χρόνου, στο νέο μας σπίτι. Καλή χρονιά να έχουμε, με τις δυσκολίες και τις χαρές της. Το μάθημα της χρονιάς ας είναι να είμαστε πιο ελαστικοί και όχι τόσο επικριτικοί, ποτέ δεν ξέρουμε την αλήθεια του καθένα, όσο δύσκολες εποχές κι αν ζούμε και όσο πιεσμένοι κι αν είμαστε, να αφήσουμε να πλημμυρίσει το καλό μέσα μας, και όλα καλά θα μας πάνε.
Κατά τη διάρκεια της χρονιάς που πέρασε μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω μερικά υπέροχα ταξίδια. Να επισκεφθώ μοναδικά μέρη για πρώτη φορά και να ταξιδέψω ξανά σε άλλα αγαπημένα. Παρακολούθησα μία ονειρεμένη παράσταση στo Bolshoi στη χιονισμένη Μόσχα, απόλαυσα ένα παραμυθένιο δείπνο στο φωτισμένο από εκατομμύρια μαγικά λαμπιόνια Cafe Pushkin και υπό τις μαγικές μελωδίες του Tchaikovsky, άκουσα αγγελικά Κάλαντα στο πιο όμορφο Χριστουγεννιάτικο Δέντρο του κόσμου, αυτό του Κρεμλίνου, ενώ μία από τις πρώτες ημέρες του χρόνου ξεκίνησε στο Ερμιτάζ της Αγίας Πετρούπολης εξερευνώντας τους συγκλονιστικούς θησαυρούς του, για να τελειώσει με caviar tasting στο καλύτερο caviar bar της πόλης, στην αγκαλιά του Belmond Grand Hotel. Άλλο χειμωνιάτικο πρωινό και ξυπνάω στο δωμάτιο μου που σαν να αιωρούνταν πάνω από τον Νείλο, από τον επίμονο θόρυβο από τις κόρνες των αυτοκινήτων, τις ακούραστες φωνές των μικροπωλητών, τις αργόσυρτες προσευχές του μουεζίνη από τον απέναντι μιναρέ, που σαν μουσικό πέπλο απλώνονταν πάνω από το Κάιρο. Είδα από κοντά τις Πυραμίδες του Χέοπα, του Χεφρήν και του Μυκερίνου και προσέγγισα τη Σφίγγα πάνω σε μία καμήλα, προστατεύοντας τα μάτια μου από την απέραντη άμμο με μία πελώρια κόκκινη καρό μαντίλα. Περπάτησα την Πλατεία Ταχρίρ, σεργιάνισα την Αγορά του Αλ Χαλίλι και επισκέφτηκα το Αιγυπτιακό Μουσείο του Καΐρου, ένα από τα σημαντικότερα Μουσεία του κόσμου. Καλωσόρισα τον Σεπτέμβριο με ένα αξέχαστο φιλί κάτω από τους βράχους Φαραλιόνι στο Κάπρι, ξέπλυνα από πάνω μου το καλοκαίρι με μία βουτιά στη Κυανή Σπηλιά, ήπια lemoncello στην βεράντα της ομορφότερης σουίτας του JK Capri, δίπλα σε αυτήν που διέμενε ο πάντα αγαπημένος Dean Caten των dsquared, ενώ υποδέχθηκα τον γενέθλιο μήνα μου, τον Οκτώβριο, με ένα άλλο φιλί μπροστά την πάντα εντυπωσιακή Φοντάνα Ντι Τρέβι, στην Αιώνια Πόλη. Δοκίμασα την καλύτερη Καρμπονάρα της Ρώμης στο βραβευμένο Marticianella, δίπλα στην Gina Lollobrigida και στην Chiara Ferragni, κοιμήθηκα στην σουίτα του αριστοκρατικού Vilon, με το γεμάτο ολόφρεσκα λουλούδια ιδιωτικό terrace πάνω από τον κήπο της βίλας Μποργκέζε. Μέσα στην ίδια χρονιά είδα την κόρη μου να μεταμορφώνεται από ένα άγουρο κορίτσι με σιδεράκια στα δόντια σε μία πανέμορφη έφηβη με ένα υπέροχα αληθινό χαμόγελο. Την καμάρωσα να διασχίζει στίβους στο σκι, να αντιμετωπίζει ισάξια δυνατούς αντίπαλους στο τερέν του τένις, να αντιμετωπίζει με μεγαλύτερη ωριμότητα από πολλούς “ωριμότερους” της τον πρωτόγνωρο εγκλεισμό στο σπίτι. Είδα το από πάντα “Let’s go” blog μου να συμβουλεύει με πάθος “Stay Home”, ενώ μέσα στην πρωτόγνωρη αυτή παγκόσμια κρίση είδα το The Pop Up Project να στέφει με επιτυχία το πρώτο Ηλεκτρονικό του Project.
Και αυτός είναι ο λόγος του συγκεκριμένου post, που αποτελεί άλλωστε και το πρώτο της νέας αυτής χρονιάς. Όσο δύσκολα -σε κάποιες περιπτώσεις και τραγικά- κι αν ήταν τα γεγονότα που ζήσαμε σε προσωπικό ή σε παγκόσμιο επίπεδο, πρόκειται πάντα μόνο για τη μία πλευρά του νομίσματος. Και αν δεν είναι πάντα στο χέρι μας να διαλέξουμε “Κορώνα ή Γράμματα”, μπορούμε πλέον να επιλέξουμε “Κορώνα ή Ζωή”. Αυτή η χρονιά, μας δίνει την δυνατότητα της επιλογής.
Καλή χρονιά να έχουμε, με τις δυσκολίες και τις χαρές της. Το μάθημα της χρονιάς ας είναι να είμαστε πιο ελαστικοί και όχι τόσο επικριτικοί, ποτέ δεν ξέρουμε την αλήθεια του καθένα, όσο δύσκολες εποχές κι αν ζούμε και όσο πιεσμένοι κι αν είμαστε, να αφήσουμε να πλημμυρίσει το καλό μέσα μας, και όλα καλά θα μας πάνε.
