Αυτό κι αν ήταν στοίχημα. Να πείσω τον Νικόλα:
α. να βγούμε Σάββατο βράδυ…
β. να πάμε στην Γλυφάδα…
Σας το έχω ξανά πει, Σάββατο βράδυ δεν βγαίνουμε ποτέ, εκτός κι αν πρόκειται για βάφτιση, γάμο, ή cocooning σε σπίτι κολλητών. Με το συμπαθέστατο κατά τα άλλα προάστιο της νότιας πλευράς της Αττικής, δεν τραβάμε κανένα ζόρι, αλλά από όσα μαγαζιά της έχουμε επισκεφτεί, δεν “κολλήσαμε” με κανένα. Αλλά, κανένα. Προφανώς δικό μας είναι το πρόβλημα γιατί μι-λιού-νια κόσμου που σπεύδει σωρηδόν Σαββατόβραδα στην Γλυφάδα, και σκοτώνεται για μία θέση parking ή για ένα τραπέζι ή ένα σκαμπό στα αμέτρητα all day restaurant-bars, μια χαρά -apparently- περνάνε…Ή στραβός είναι ο γιαλός ή εμείς στραβά αρμενίζουμε, πάντως τα πα-νο-μοι-ό-τυ-πα all day restaurants με τις ίδιες τζαμαρίες (sad) και ακριβώς την ίδια μουσική (θόρυβο) που ο ένας τρώει Cafe de Paris (έλεος!) και ο δίπλα πίνει φραπέ, η μία είναι με την σαγιονάρα και η άλλη με την γόβα, δεν είναι το καλύτερο μου.
Επιτέλους, ένα στέκι! Η συνέχεια του αγαπημένου El Pecado που πλέον λέγεται El!
Στο δια ταύτα: Τον Νικόλα τον έπεισα! Και τα κατάφερα χρησιμοποιώντας μόνο ένα επιχείρημα: “Πάμε στο “El Resto”, της Εβίτας και του Διονύση!” Ό,που “El Resto” είναι η συνέχεια του θρυλικού El Pecado, και ό,που Εβίτα και Διονύσης, μιλάμε για την φίλη μας, Εβίτα Μακρυωνίτη, και την ψυχή του αλλοτινού αγαπημένου μας El Pecado, για τον Διονύση Πρώιο-Rallatos!
Μία ώρα για να διασχίσουμε το πανηγύρι της Πλατείας Εσπερίδων -περισσότερο από όσο να φτάσουμε από Φιλοθέη-Γλυφάδα- και με στραπατσαρισμένο ήδη το νευροφυτικό μας σύστημα, μπαίνουμε -επιτέλους- στην καρτουνίστικη αγκαλιά του El, στον ήρεμο δρόμο της Αγίου Ιωάννου. Αγαλλίαση…
Οι αγκαλιές της Εβίτας, του Διονύση, και του Πέτρου Στεργίου συνοδεύονται με spicy cocktails “El”, και οι πρώτες εντυπώσεις συνοδεύονται με όσα επιφωνήματα έκπληξης διαθέτουμε…
Με την Εβίτα Μακρυωνίτη
Drinking spicy El cocktails!
Το little black dress φόρεμα της Ioanna Kourbela αναδεικνύεται με τις πέρλες της Anileve, στο κολιέ και στα σκουλαρίκια…
Με τον συνάδελφο μου, Πέτρο Στεργίου, φίλοι…εκατομμύρια χρόνια…
“Δεν μοιάζει καθόλου με μαγαζί της Γλυφάδας!”, “Δεν είναι all day restaurant!”, “Δεν έχει τζαμαρίες!!!!”, “Τι ωραίες τζαζιές είναι αυτές που παίζει;”
Στο “El” τρώμε με “αληθινά” μαχαιροπήρουνα και λινές πετσέτες “Όπως θα σε υποδεχόμουν σπίτι μου” όπως μου λέει η Εβίτα, η οποία δεν θα έβγαζε πο-τέ χαρτοπετσέτες!
Η ετυμηγορία: Η διακόσμηση του παίζει με το χιούμορ και παραπέμπει σε καρτουνίστικο σκηνικό που όμως, με τον τρόπο του είναι sexy!
Είναι σαφέστατα ένα στέκι. Καλό στέκι. Από αυτά τα στέκια που μας είχαν λείψει, από αυτά που λατρεύαμε , και κολλούσαμε κάθε βράδυ, κάποτε. Το φαγητό του είναι “τίμιο” και καθόλου δήθεν. Come on! Αν θέλω να φάω “Cafe de Paris” ξέρω που θα πάω!
Το “El” σερβίρει σωστό Steak Sandwich, φρέσκια pasta, θεϊκο Αυγό μελάτο με Μπρικ, “όλα όσα θα σου πρόσφερα σπίτι μου” όπως μου είπε η Εβίτα.
Αυγό μελάτο με Μπρικ & sticks ψωμιού με παρμεζάνα…
Pavlova!
Ο κόσμος φαίνεται πως έχει έρθει από μακριά για να βρεθεί εδώ. Ή από την διπλανή Βουλιαγμένη. Και είναι τριαντάρηδες, σαραντάρηδες και πενηντάρηδες. Και αυτό είναι καλό, γιατί στην διπλανή πλατεία Εσπερίδων είναι όλοι κάτω των είκοσι ή πολύ πάνω των πενήντα που εκτίθενται νομίζοντας πως διασκεδάζουν σαν τους εικοσάρηδες. Και αυτό δεν είναι καλό…
Με τον Διονύση, “θρύλο” του “θρυλικού” El Pecado…
Θέλω να ξανά πάω. Και ας μένω μακριά. Και ας είναι Σάββατο…
That’s all folks!!!!
