Φαίνεται βαθύ σκοτάδι, ο ουρανός φωτίζεται πλέον μόνο από τα θεόρατα κατάρτια, μα δεν είναι αργά. Η ώρα είναι μόλις 20.45′ και κατευθύνομαι προς το La Scala, όπου έχουμε ραντεβού με τον Νικόλα να δειπνήσουμε στις μεγάλες βεράντες, που έχουν θέα τα πιο αριστοκρατικά σκαριά που έχουν παραμείνει στο νησί και στον ορίζοντα όλη την Ριβιέρα του Πόρτο Χέλι. Η Ελμίνα είναι στην Ύδρα, περιμένουμε όμως τον Αλέξη Στεφανάκη να φάμε παρέα, έρχεται από την Αθήνα με το τελευταίο catamaran.
Έχουμε παραγγείλει entrecote Café de Paris. Έως χθες, μόλις χθες, τρώγαμε ψάρι στον Ταρσανά, δεν υπήρχε ούτε σαν σκέψη η αγαπημένη συνταγή με το κορυφαίο βούτυρο και το φρέσκο εστραγκόν που πιο πολύ θυμίζει τους χειμωνιάτικους μήνες στο Le Relais de l’Entrecôte της Γενεύης ή στο Blue Pine της Κηφισιάς, και επ’ ουδενί τις ζεστές βραδιές στις Σπέτσες.
Μα έως χθες, μόλις χθες, ήταν που περπατούσα με τα αέρινα καφτάνια στα βοτσαλωτά και τα αγαπημένα μου σανδάλια αντί για τις σημερινές βελούδινες espadrilles, και στο ψάθινο καλάθι κρεμασμένη μια γαλάζια πασμίνα.
Εγώ είμαι ακόμα εδώ, μα είναι ξεκάθαρο πως το καλοκαίρι μας χαρίζει τα τελευταία βελούδινα του χάδια, τα τζιτζίκια τραγουδούν τα στερνά τους τραγούδια. Το πρωί ακυρώσαμε τα προγράμματα μας για μπάνιο στην πίσω μεριά του νησιού, στους Αγίους Αναργύρους. Προτιμήσαμε την Ντάπια. Δεν έκανε κρύο. Μα ούτε ζέστη. Είναι η ομορφότερη εποχή των Σπετσών, ρουφάμε ηδονικά το αποκαλόκαιρο τους.
Το νησί έχει ηρεμήσει από τους φρενήρεις ρυθμούς και την ένταση του Αυγούστου. Έχει κόσμο πολύ, έχει κόσμο όμορφο, οι περισσότεροι παραθεριστές του είναι ακόμη εδώ, οι εραστές του που μπορούν να παραμείνουν κι άλλο. Στα τραπέζια του Porto Vecchio και του Ορλώφ βλέπεις κομψές παρέες από Γάλλους, βλέπεις τους τελευταίους καλεσμένους της Σπετσοπούλας, βλέπεις μάτια χορτασμένα από χαρά, μάγουλα φιλημένα από τον ήλιο , ώμους σκεπασμένους με ανάλαφρες εσάρπες.
Ρουφάω εικόνες, ρουφάω αρώματα, ρουφάω Σπέτσες, ακόμη δεν έχω χορτάσει.
