Η κόρη μου έκοψε τα μαλλιά της για να τα χαρίσει σε παιδιά που πάσχουν από καρκίνο…
Της το είχα αναφέρει ανάμεσα σε τόσα άλλα που λέμε, πριν από δέκα μέρες περίπου. Της μίλησα για το πρόγραμμα “Donate Hair, Donate Love” μη μπορώντας να διανοηθώ πως θα έπαιρνε ποτέ μία αντίστοιχη απόφαση. Επτά χρονών η Ελμίνα, και όσες φορές προσπάθησα να “καθαρίσω” ελάχιστα τα μαλλιά της, κόβοντας μισό πόντο σε κάθε επιστροφή μας από καλοκαιρινές διακοπές, ζούσαμε ολόκληρα δράματα. Οι μακριές της μπούκλες έως την μέση, ήταν πάντα το μεγάλο καμάρι της. Άδικα; Επτά χρόνια, γνωστοί και άγνωστοι της μιλάνε για τα υπέροχα μαλλιά της. Στο καινούργιο της σχολείο πέρυσι, πριν μάθουν καλά καλά το όνομα της, οι συμμαθητές της αναφέρονταν για αυτήν ως “το κορίτσι με τα φανταστικά μαλλιά”…
Της μίλησα λοιπόν για την Εκστρατεία “Donate Hair, Donate Love” που για αφίσα της έχει την Ραπουντζέλ να κόβει τα μαλλιά της, και για το μεγαλειώδες που αντιπροσωπεύει. Συγκεντρώνει τρίχες, κοτσίδες και πλεξούδες για να δημιουργηθούν περούκες που θα δοθούν δωρεάν σε παιδιά που πάσχουν από καρκίνο.
Με μόλις 20 εκατοστά από τα μαλλιά μας μπορούμε να χαρίσουμε το χαμόγελο σε παιδιά με καρκίνο που έχουν χάσει τα μαλλιά τους από τις χημειοθεραπείες. Με τα μαλλιά αυτά θα κατασκευαστούν περούκες, οι οποίες θα δοθούν δωρεάν στα παιδιά που δίνουν μάχη με την επάρατη νόσο.
Στην προσπάθεια αυτή έχουν ήδη συμμετάσχει περισσότεροι από 400 δωρητές από κάθε γωνιά της Ελλάδας και σύντομα παιδιά μέχρι 21 ετών που έχασαν τα μαλλιά τους εξαιτίας του καρκίνου, αλλά και από αλωπεκία, θα παραλάβουν τις περούκες τους, από φυσικά μαλλιά.
Η Ελμίνα, μου κάνει δυο τρεις ερωτήσεις σχετικά με την αρρώστια, τα παιδιά που πέφτουν τα μαλλιά τους από την θεραπεία, και το θέμα λήγει εκεί. Ακολουθεί μία παύση, παύση που συμβαίνει πάντα όταν η Ελμίνα θέλει να να σταματήσει εντελώς μία συζήτηση. Και σιωπή. Σιωπή που σημαίνει πως επεξεργάζεται σοβαρά όλα όσα άκουσε, και θέλει να τα σκεφτεί μόνη της. Παιχνίδι. Παιχνίδι που σημαίνει πως άλλαξε κιόλας σκέψεις, θέλει να προχωρήσει.
Δεν άλλαξε σκέψεις. Πέντε ημέρες αργότερα, μέσα στο αυτοκίνητο σε άλλη μία επιστροφή μας από το μπαλέτο, κάνει άλλη μία παύση, και μου λέει: “Μαμά αποφάσισα να κόψω κοντά τα μαλλιά μου και να τα δώσω σε παιδιά που δεν έχουν δικά τους μαλλιά”. Τόσο απλά, τόσο αποφασισμένη. Σιωπή. Αυτή την φορά, δική μου. Δεν πρέπει να συγκινηθώ γιατί οδηγώ, πρέπει να παραμείνω νηφάλια, και ούτε να υποστηρίξω την απόφαση της αφού πρέπει να είναι ολοδικιά της, ούτε να την αποθαρρύνω φυσικά. “Αγάπη μου το ξέρεις πως πρέπει να τα κόψεις τουλάχιστον 20 εκατοστά για αυτόν τον σκοπό. Αυτό σημαίνει πως τα μαλλιά σου θα είναι πραγματικά κοντά”. “Ναι, μου το είπες και το κατάλαβα. Θέλω να το κάνω, και θέλω να το κάνω σήμερα κιόλας”. “Σήμερα δεν γίνεται. Πρέπει να ψάξω να βρω ένα κομμωτήριο που συνεργάζεται με την Εκστρατεία”. “Βρες το γρήγορα. Κάποιο παιδί περιμένει…”
Παρασκευή απόγευμα, χθες το απόγευμα και είμαστε πάλι στο αυτοκίνητο με προορισμό το πιο κοντινό μας κομμωτήριο που κάνει αυτή την διαδικασία, στο Ψυχικό. Βυθισμένη στις σκέψεις μου αντιλαμβάνομαι πως είναι η μεγαλύτερη απόφαση που έχει πάρει ποτέ η κόρη μου. Και αυτή της η απόφαση, εντελώς δική της, έχει να κάνει με την χαρά ενός άλλου παιδιού…
Είχα μία κόρη με υπέροχες μακριές μπούκλες. Τώρα έχω μία κόρη με μία υπέροχη, τεράστια καρδιά…