Τα εκατοντάδες κεράκια που συνοδεύουν την διαδρομή μας αποχαιρετώντας το καλοκαίρι…

…Πρώτη μέρα του Σεπτέμβρη και Κυριακή…Μέρα που αναγκαστικά, λόγω έναρξης Σχολείων πρέπει να φύγουμε από το νησί. Μετά από δύο ολόκληρους μήνες. Ποιος μπορεί να το αντέξει;

Πακετάρισμα. Πως να μπει όλο μας το καλοκαίρι σε μερικές βαλίτσες; Η Ελμίνα επιμένει να πάρουμε μαζί μας και όλα τα βότσαλα που συλλέγει τόσο καιρό τώρα…
Κανείς δεν έχει κέφι. Προτιμάμε να μην πάμε καν στην θάλασσα. Καλούμε σπίτι φίλους για το τελευταίο μας lunch κάτω από την πέργκολα. Ούτε το παγωτό δεν έχει την ίδια γεύση. Αερολογούμε χωρίς ουσία. Τα παιδιά παραμένουν χαρούμενα για την γιορτή του Άγιου Μάμα.
Μαζεύω το δωμάτιο μας. Όπου και να κοιτάξω γύρω μου είναι λευκό και μπλε. Είναι θάλασσα, ήλιος, αλάτι και νωχελικά μεσημέρια. Είναι λινό και βαμβάκι. Αφήνω τις κουρτίνες ανοιχτές να μείνει ο ήλιος μέσα. Αφήνω και το ψάθινο μου καλάθι…Απλά, κλείνω απαλά την πόρτα πίσω μου. Θα ξανά ‘ρθω…

Περπατάμε με τα αυτοσχέδια καράβια μας όλη την promenade έως την εκκλησία του Άγιου Μάμα. Το ίδιο κάνει όλο το νησί, μία τελετή που κρατάει χρόνια τώρα…Εκεί θα συναντήσω και την Εμμανουέλα Λύκου, την Φανή Σαραντοπούλου, την Πουκ Σωτηρίου…

Όλο το νησί με καραβάκια στο χέρι, και χίλιες δυό αναμνήσεις στο μυαλό να στήνουν τον δικό τους χορό.

Ένα κερί, προσευχή και μία ευχή. Τα καραβάκια φεύγουν ένα ένα αγκαλιά με ένα κερί και προορισμό την Κόστα.

Πάντα με μελαγχολούσε αυτή η τελετή. Εκατοντάδες πολύχρωμα κατάρτια πάνε να συναντήσουν τον χειμώνα τους.

Ευτυχώς, ο καιρός μας βοηθά να φύγουμε λίγο πιο εύκολα, ο ουρανός είναι σκοτεινός, προσπαθώ να αλλάξω διάθεση. Τουλάχιστον στα παιδιά.

Ρίχνουμε το δικό μας καράβι που θα συνοδέψει την διαδρομή της επιστροφής…

Καλοτάξιδο…

Παίρνω όλες τις φίλες της Ελμίνας αγκαλιά και επιστρέφοντας στην Ντάπια μιλάμε για τη νέα σχολική χρονιά. “Τι σάκα θα πάρεις φέτος;”, “Σου πήρα καινούρια κασετίνα!”, “Πρέπει να βάλουμε αύριο αυτοκόλλητα στα βιβλία…”
Προσπερνάμε και άλλους φίλους, τραβάμε μερικές ακόμη φωτογραφίες, στεκόμαστε στο πεζούλι με τις χρωματιστές κουρελούδες να φάμε παγωτό. Καρπούζι…
“Είμαι στεναχωρημένη που φεύγουμε μαμά…”, “Και εγώ καρδιά μου…”

Στο θαλάσσιο ταξί που θα μας πάει απέναντι βλέπουμε το νησί να απομακρύνεται, να γίνεται όλο και πιο μικρό.

Τα φώτα του Ποσειδωνίου φαίνονται πιο αχνά, η βοκαμβίλια του σπιτιού μας πιο μουντή, μας συνοδεύουν τα εκατοντάδες καραβάκια με τα κεριά τους.

Η Ελμίνα κλαίει. Την παίρνω αγκαλιά και δεν την ρωτώ γιατί. Ξέρω. Και χαίρομαι…
Χαίρομαι γιατί ήταν ένα όμορφο καλοκαίρι…
Στο αυτοκίνητο κοιμάται γλυκά. Και ξέρω τι όνειρα βλέπει.
Τα εκατοντάδες κεράκια που συνοδεύουν την διαδρομή από τις Σπέτσες στον χειμώνα…