Στη Gallery Genesis με πολύ μεγάλη επιτυχία παρουσιάζεται μέχρι το Σάββατο 29 Μαΐου η νέα δουλειά της Εβίτας Κανέλλου με τίτλο «Spring Formula» και πλήθος φιλότεχνοι έσπευσαν να τη θαυμάσουν. Εκπρόσωποι από τον επιχειρηματικό, καλλιτεχνικό και δημοσιογραφικό κόσμο έδωσαν ένα δυναμικό παρόν στα εγκαίνια της έκθεσης τηρώντας παράλληλα όλα τα προβλεπόμενα μέτρα προστασίας.
Πρόκειται για έναν εικαστικό απολογισμό της ζωγράφου, συντιθέμενο από όνειρα και αναμνήσεις, από εικόνες και συναισθήματα, από οικείες φόρμες και χρώματα.
Είναι η θέληση να προχωρήσει η ζωή με ανοιχτό βλέμμα, χωρίς εμμονές στη συνθήκη χθες, αλλά με την προσμονή να προσαρμοστούμε καλύτερα στο σήμερα και να συνεχίσουμε από εδώ και εμπρός τη ζωή μας.
Η Εβίτα Κανέλλου λέει στο Fay’s Control: «Καθώς οι μετακινήσεις και οι συναναστροφές περιορίστηκαν απότομα, στένεψαν και οι ορίζοντες. Οι ώρες στο μπαλκόνι κοιτάζοντας τα δένδρα και τα απέναντι αρχοντικά ήταν μελαγχολικές και μερικές φορές το λεπτό γινόταν αιώνας. Το βλέμμα μου έψαχνε τον ορίζοντα, ανάμεσα από τις γωνίες τριών υπέροχων ιστορικών κτηρίων που έχω την τύχη να βρίσκονται στο οπτικό μου πεδίο. Το ένα είναι φτιαγμένο από τον Θεόφιλο Χάνσεν, το άλλο από τον Ερνέστο Τσίλλερ. Το τρίτο, του οποίου δεν γνωρίζουμε τον αρχιτέκτονα, ήταν η κατοικία της Πηνελόπης Δέλτα, όπου σε κάποιο σημείο του κήπου της βρίσκεται σήμερα το δικό μου σπίτι. Όλα κομμάτια από ένα λαμπερό παρελθόν μιας άλλης Ελλάδας. Όμως, το παρόν μας εγκλωβίζει, το μέλλον παραμένει άγνωστο και συνεχίζουμε να παραμένουμε στο μπαλκόνι. Μια νέα πραγματικότητα στη ζωής μας αντιλαμβανόμαστε ότι εδραιώνεται και πρέπει να προσαρμοστούμε. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε, με άλλο τρόπο να αντιδράσουμε με αισιοδοξία και πράξεις στα νέα δεδομένα της κοινωνικής απομόνωσης, να ψάξουμε για ανοιχτούς ορίζοντες.
“Από το ελάχιστο φτάνεις πιο σύντομα οπουδήποτε. Mόνο που ‘ναι πιο δύσκολο”, γράφει ο Ελύτης, και εγώ νοιώθω τυχερή που βρίσκομαι εδώ που βρίσκομαι, εκφράζομαι και δημιουργώ.»
Την έκθεση «Spring Formula» επιμελείται η ιστορικός και κριτικός τέχνης Ίρις Κρητικού, η οποία μας ξεναγεί με τον δικό της μοναδικό τρόπο στην δουλειά της Εβίτας Κανέλλου: «Στην ενότητα «Spring Formula» της Εβίτας Κανέλλου, η αναζήτηση της ζωγραφικής και της φύσης απομακρύνεται από τον ελληνικό χωροχρόνο, ανασκάπτει και επανασυνθέτει τις στέρεες προφανείς και αφανείς τοπιογραφικές διεθνείς καταβολές της. Αναζητώντας το εναιωρούμενο πνεύμα των καιρών και ιχνογραφώντας τα αδρά περιγράμματα μιας μητρόπολης, ανασυντάσσοντας σιωπηλές διαδρομές δρόμων, περιπάτους σε απαλούς λόφους και χαμηλά βαρομετρικά, αναπλάθοντας τη μελαγχολία της όρασης, συναντώντας ανακουφιστικά διάκενα οριζόντων, ενσκύπτοντας σε περιρρέουσες στιγμές και αναπάντεχες συνευρέσεις. Περιηγούμενοι σε αυτό το νέο-νατουραλιστικό απέριττο σύμπαν της Εβίτας Κανέλλου με τη λιτή μα εύγλωττη πλαστική χρωματική ρευστή αποτύπωση, τη διακριτική ένθετη άρθρωση των man-made δομικών αξόνων του και το διαθλώμενο υπαινικτικό φως, γευόμαστε τη λιτή συμπαντική του αυτοτέλεια. Εισερχόμαστε σε μια προσεκτικά αποσταγμένη ακολουθία εικόνων, όπου οι αύρες του φαιού, του εντατικού ρόδινου, του απαλού μενεξελί και του ζωηρού πορτοκαλί ανθισμένου χρώματος, υφαίνουν εποχές και υπαινικτικούς τόπους, επινοούν νοητικά πεδία, κελεύουν φυσικά φαινόμενα. Επιτυγχάνοντας χωρίς επιτήδευση, με τη βοήθεια επιπρόσθετων μικρών τρισδιάστατων δομικών στοιχείων, έναν δυναμικά οπτικοποιημένο ορίζοντα οικείας αφαίρεσης με λιτά μητροπολιτικά στοιχεία, που εξέρχεται από τις οριακά νατουραλιστικές συντεταγμένες της εικόνας, θυμίζοντας αδρά τα πρωταγωνιστικά στην αμερικανική ιστορία τοπίου χέρσα που επικράτησαν στη μοντερνιστική ζωγραφική του πρώιμου 20ου αιώνα, με πρωτεργάτες ρηξικέλευθους για την εποχή τους εικαστικούς όπως η Georgia O’Keeffe».
«Επιστρέφοντας μέσω αυτής της ζωγραφικής στη χαμένη Άνοιξη της Dickinson και -εντέλει- και της Αθήνας, γευόμαστε την απώλεια με μια καινούρια σοφία. Συνειδητοποιώντας ότι το σύμπαν της ύλης μας είναι το ίδιο ακριβώς με εκείνο του κόσμου που μας περιβάλλει. Και ότι το βλέμμα μας, ως μοναχικός και επίμονος περιπατητής θα εξακολουθήσει να εξερευνά μα και να ανήκει στη μουσική του τοπίου, θα εξακολουθήσει να εφορμά στον πυρακτωμένο ορίζοντα και να ακουμπά τρυφερά στις ρόδινες εκρήξεις των δέντρων, αγνοώντας τον εγκλεισμό. Επιστρατεύοντας τα απτικά συστατικά του οικείου ορίζοντα, ανακαλώντας την πρωθύστερη εμπειρία του κόσμου και τη συγκίνηση της τέχνης και επινοώντας την άνοιξη από την αρχή.»