Η βόλτα μας με την Ελμίνα έως τον Άγιο Νικόλαο είναι από τις πιο αγαπημένες μας συνήθειες στο νησί.
Αν και η παρέα και τα γέλια και οι ιστορίες της μας κράτησαν στο Παλιό Λιμάνι έως αργά και κοιμηθήκαμε μετά τις 2 το βράδυ, ο Νικόλας ξυπνάει αρκετά πριν από εμένα και, παρά το ξενύχτι, πιστός στην απόφαση του, ξεκινάει για άλλη μία πεζοπορία τον γύρω του νησιού. Το ραντεβού μας είναι μετά από 4μιση ώρες στο Καΐκι για μπάνιο, οπότε εκμεταλλεύομαι τον χρόνο για να πάω στην εκκλησία και να αφοσιωθώ στις ετοιμασίες μου για τη Μεγάλη Γιορτή. Η βόλτα μας με την Ελμίνα έως τον Άγιο Νικόλαο είναι από τις πιο αγαπημένες μας συνήθειες στο νησί. Κρατημένες πάντα από το χέρι, που το αφήνουμε μόνο όταν θέλουμε να μαζέψουμε άλλη μία αγκαλιά λεβάντες, αγιόκλημα, μαργαρίτες και λεμονανθούς για τα βάζα, λέμε τις ιστορίες που δεν προλαβαίνουμε να πούμε ποτέ στην πιεσμένη από υποχρεώσεις καθημερινότητα μας. Θυμόμαστε περασμένα Πάσχα, όταν σε αυτή τη διαδρομή ήταν μαζί μας και η γιαγιά της. Η Ελμίνα πάντα κάτι της διηγούταν και εκείνη πάντα γελούσε και φωτιζόταν όλη η πλάση. Τώρα λέμε ιστορίες για Αυτήν και ανάβουμε ένα κερί στη Μνήμη της και άλλο ένα για όλη αυτή την Αγάπη που μας έχει πλημμυρίσει.
Μας λείπει μα η Μεγάλη Παρασκευή μας τυλίγει με τη κατάνυξη, με τα μύρα της και τις μοσχοβολιές της. Ο Άγιος Νικόλαος είναι γεμάτος από πιστούς, στο υπέροχο βοτσαλωτό προαύλιο του συναντάμε φίλους που παραθερίζουν στις Σπέτσες, φίλους που έχουμε μοιραστεί τα ομορφότερα καλοκαίρια της ζωής μας, φίλους που -όπως εμείς- δεν έχουν καταγωγή από εδώ αλλά αγαπούν το νησί σαν να ‘ταν δικό τους. Ανεβάζω μία φωτογραφία στο Instagram μου, μου απαντάτε για το μεγαλείο της απλότητας, για την κομψότητα των επιλογών μας, κάποιες ερωτήσεις αφορούν αυτά που φοράω στο νησί.
Τώρα κατηφορίζουμε προς την Promenade, η Ελμίνα βγάζει από το ψάθινο καλάθι της το τεφτέρι με τις σημειώσεις.
Είναι οι συνταγές με τα χειρόγραφα γράμματα της γιαγιάς της. Όλα όσα πρέπει να ψωνίσουμε για το τραπέζι της Λαμπρής. Φυσάει. Φυσάει τόσο πολύ που δεν θυμάμαι πότε άλλοτε είχε τόση μανία ο βοριάς με το νησί.
Με ανακατεμένα τα μαλλιά από τον αέρα και κόκκινα τα μάγουλα από τα πρώτα δυνατά φιλιά του ήλιου κλείνουμε τα μάτια και μυρίζουμε Πάσχα. Οι καμπάνες, άλλοτε χτυπούν πένθιμα άλλοτε γιορτινά, σε μία εναλλαγή που σε συνεπαίρνει εκεί που θέλει η ίδια να σε οδηγήσει. Τροπάρια και καμπάνες σε μία μοναδική συμφωνία που μας συνοδεύουν έως την παραλία. Εκεί που θα συναντηθεί η παρέα ξανά.
Ναι, όπως απάντησα και στα τόσα μηνύματα σας, το παντελόνι και το ψάθινο τσαντάκι μου, είναι από την Alda.
Χρόνια πολλά με υγεία, ας έχουμε κοντά μας όλους όσους αγαπάμε…
