Στο Δημοτικό, έπλεκα με μανία. Έπλεκα με βελόνες, με βελονάκι, συνήθως κουβέρτες για τις κούκλες μου ή ατελείωτα μέτρα που προορίζονταν για κάποιο κασκόλ. Από την μία το τότε σχολείο μου, η Σχολή Χιλλ που ενθάρρυνε τις μαθήτριες της σε κάθε είδους οικοκυρικά hobbies , από την άλλη τα Σαββατοκύριακα θέρους που περνούσα με την γιαγιά μου, το πλέξιμο ήταν μία δραστηριότητα που με ηρεμούσε, με ξεκούραζε μετά τις προπονήσεις μου, και με κρατούσε σε μία συνεχή δημιουργική κατάσταση. Έως την εφηβεία μου. Λογικό. Μάλλον κάτι δεν θα πήγαινε καλά με εμένα αν την περίοδο της εφηβείας μου την περνούσα…πλέκοντας…
Καταχώνιασα σε ένα συρτάρι τις βελόνες μου, φύλαξα σε μία δρύινη ντουλάπα μαζί με σακουλάκια από λεβάντα ό,τι … σεμέν είχα φτιάξει, έκλεισα την πόρτα του “Δημοτικού” πίσω μου, και πέρασα με επιτυχία όλες τις ανησυχίες που έφερε μαζί της η ηλικία των δεκατριών χρόνων.
Τα χρόνια πέρασαν, ένα κρύο απόγευμα της νέας χιλιετίας, βρίσκομαι στο σπίτι της φίλης μου, της Αικατερίνης Λαλαούνη, και με υποδέχεται μπροστά στο κομψό της τζάκι με αρωματικό τσάι, cupcakes και clotted cream. Δίπλα της, ήταν οι βελόνες πλεξίματος της, και μία υπέροχη, oversized ζακέτα που προοριζόταν για την Λάουρα…
Έπαθα σοκ. Μία πανέμορφη, εργαζόμενη, νέα γυναίκα, μητέρα δύο παιδιών, η οποία μπορεί να διαβάζει συγχρόνως τέσσερα βιβλία για να την πάρει ο ύπνος, πως προλάβαινε να ασχοληθεί με το πλέξιμο; “Με ξεκουράζει, μου δίνει χαρά, με βοηθάει να αυτοσυγκεντρώνομαι και να διαλογίζομαι. Αν κρατάς κλειστή την τηλεόραση σου, όλα τα προλαβαίνεις…” ήταν η τόσο cool απάντηση της, που ακόμα την θυμάμαι…
Έκτοτε, αυτήν την όμορφη εικόνα καθώς και τα λόγια της, τα θυμήθηκα πολλές φορές που θα ήθελα να ξαναπιάσω τις βελόνες μου, κάθε φορά για διαφορετικό λόγο.
Με αποκορύφωμα την περασμένη εβδομάδα, που κατέβηκα στην Κολοκοτρώνη με τις φίλες μου, με την Σταματία και την Γιώτα –aka See You Klio–, με σκοπό να εμπνευστώ για την Tote Bag που ετοιμάζω για την Creaid, και μυηθήκαμε στη μαγεία των δεκάδων μικροσκοπικών καταστημάτων που πουλούσαν υπέροχα μαλλιά, κλωστές, βελονάκια, κουμπιά, δαντέλες…Πόσο θα ήθελα να μπορέσω και εγώ να αντλήσω ξεκούραση, αυτοσυγκέντρωση και διαλογισμό μέσα από το πλέξιμο…Πήρα αμέσως την μητέρα του Νικόλα τηλέφωνο, περιβόητη για τις δημιουργίες της -έστω κι αν και η ίδια μία ζωή ήταν μητέρα τριών παιδιών, γιατρός και Δήμαρχος, ήτοι ιδιαίτερα πολυάσχολη- για να ζητήσω την βοήθεια της. Ναι, θέλω να μάθω πάλι από την αρχή!
Και ναι, το πλέξιμο είναι η νέα yoga...Ξοδέψαμε τόσα χρόνια προσπαθώντας να μάθουμε την σανσκριτική λέξη “γιόγκα”, να μυηθούμε στο ένα από τα έξι συστήματα της ινδικής φιλοσοφίας που πρεσβεύει την ένωση της ψυχής με τον Θεό, μέσω συγκεκριμένων μεθόδων, κύρια του διαλογισμού, όταν το μόνο που θα μπορούσα να είχα κάνει είναι να ανοίξω το συρτάρι με τις καταχωνιασμένες βελόνες, και το δρύινο ντουλάπι με τις αποξηραμένες πλέον λεβάντες…
“Μαζί θα ανακαλύψουμε τα μυστικά και την τεχνική του πλεξίματος με βελονάκι…” λαμβάνω σήμερα το πρωί mail από το Μουσείο Κοσμήματος Ηλία Λαλαούνη! Τυχαίο; “Τι μας προσφέρει, πως μας χαλαρώνει; Τι μπορούμε να κάνουμε για εμάς και τα αγαπημένα μας πρόσωπα; Δημιουργίες δικές σας μοναδικές, με ψυχή, αγάπη και μεράκι, αφήστε την φαντασία σας να δημιουργήσει!” τελείωνε το Newsletter από το αγαπημένο μου Μουσείο, για τα σεμινάρια της Εισηγήτριας, Ελένης Αθανασάκη, η οποία μας καλεί να επιλέξουμε μία από τις ημερομηνίες: Σάββατο 28 Φεβρουαρίου, ώρα 12:00′-15:00′, ή Τετάρτη 11 Μαρτίου, ώρα 16:00′-19:00′, με κόστος συμμετοχής: 20 ευρώ.
Εκτός από το βελονάκι, το Μουσείο Κοσμήματος Ηλία Λαλαούνη διοργανώνει και σεμινάρια πάνω στις τεχνικές Decoupage, Summer Felting, Papier Mache και Scrapbooking!
Για πληροφορίες και δηλώσεις συμμετοχής καλέστε στο 210-9221044 & 210-9229709
Εγώ, έκλεισα ήδη…xxx
