Υπάρχει μία “ιεροτελεστία” καθιερωμένη που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο τις Άγιες Ημέρες, όχι μόνο στη δική μου οικογένεια φυσικά, κάποιοι την ονομάζουν “παράδοση”.
“Μεγάλη Δευτέρα, μεγάλη μέρα.
Μεγάλη Τρίτη, μεγάλη κρίση.
Μεγάλη Τετάρτη, μεγάλο σκοτάδι.
Μεγάλη Πέφτη, δάκρυο πέφτει.
Μεγάλη Παρασκευή, θλίψη πολλή.
Μεγάλο Σαββάτο, χαρές γιομάτο.
Μεγάλη Λαμπρή, χάσκα μούσκα αυγό κι αρνί.”
Υπάρχει μία “ιεροτελεστία” καθιερωμένη που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο τις Άγιες Ημέρες, όχι μόνο στη δική μου οικογένεια φυσικά, κάποιοι την ονομάζουν “παράδοση”. Αυτές οι “παραδόσεις” είναι και όλα όσα μας συνδέουν με την οικογένεια μας, με τον τόπο μας, με τους φίλους μας. Αυτές οι εικόνες, τα αρώματα και οι ήχοι, που μας υπενθυμίζουν ποιοι είμαστε, τι αγαπάμε, τι λησμονούμε, τι προσμένομε.
Αυτές οι “παραδόσεις” είναι και όλα όσα μας συνδέουν με την οικογένεια μας, με τον τόπο μας, με τους φίλους μας.
Κάθε Μεγάλη Δευτέρα το άνοιγμα του σπιτιού μετά από τόσους χειμερινούς μήνες. Μεγάλη Τρίτη ο φρέσκος αέρας έχει αγκαλιάσει κάθε γωνιά του, το σπίτι γεμίζει φρέσκα λουλούδια, όχι αγορασμένα, αλλά επιλεγμένα από τον αγρό. Ανάβουμε το καντηλάκι. Υποδεχόμαστε τους φίλους μας. Οι λαμπάδες τοποθετούνται με ευλάβεια δίπλα στο τζάκι, το σοκολατένιο αυγό του νονού παραμένει στο κέντρο της τραπεζαρίας έως την Κυριακή του Πάσχα, όπου και να πάμε το κουβαλάμε μαζί μας για να το σπάσουν τα παιδιά. Το βράδυ ακούμε το τροπάριο της Κασσιανής… Μεγάλη Τετάρτη φτιάχνουμε όλοι μαζί μία λίστα για τα ψώνια που χρειαζόμαστε. Αύριο θα βάψουμε τα αυγά, μεθαύριο θα φτιάξουμε αρακά, όλα όσα χρειαζόμαστε για να φτιάξουμε τη Μαγειρίτσα. Άλλη μία “ιεροτελεστία”, άλλη μία παράδοση. Την φτιάχνουμε με μοσχάρι και δέκα μαρούλια. Της βάζουμε φρέσκα κρεμμύδια, άνηθο, την αυγοκόβουμε, μοσχομυρίζει όλο το σπίτι, οι γύρω παρέες θέλουν να τη δοκιμάσουν, σας έχω δώσει την συνταγή…
Το νησί φωτίζεται μόνο από τα κίτρινα κεριά
Μεγάλη Παρασκευή οι καμπάνες χτυπούν πένθιμα όλη τη μέρα. Το βράδυ, μαζεύονται όλοι οι Επιτάφιοι του νησιού στην πλατεία της Μπουμπουλίνας, μπροστά από το Ποσειδώνιο. Όλα τα μαγαζιά του νησιού κλείνουν τη μουσική, χαμηλώνουν τα φώτα. Το νησί φωτίζεται μόνο από τα κίτρινα κεριά. Οι Σπέτσες μυρίζουν μύρα, λεβάντα, γαρδένια, βασιλικό. Αμέσως μετά τη περιφορά του Επιταφίου η παρέα μαζεύεται στον Ταρσανά ή στο Νερό της Αγάπης. Για την Ανάσταση πάμε πάντα στον Άγιο Νικόλαο. Ξέρουμε που θα σταθούμε, ποιους θα δούμε, σε ποιον θα δώσουμε πρώτα το Φιλί της Αγάπης. Ξέρουμε κάθε κρότο, κάθε απόχρωση του ουρανού από τα βεγγαλικά, τον κάθε ήχο που ακούγεται από μακριά, από τις άλλες εκκλησίες που γιορτάζουν, από τα κότερα στο Παλιό Λιμάνι που κορνάρουν χαρμόσυνα. Και μετά, θα πάμε στου Ορλώφ. Παραδοσιακά… Θα φάμε την Μαγειρίτσα του Χρήστου και Κατσικάκι. Και γαλακτομπούρεκο. Την επόμενη το πρωί, θα πάμε στη θάλασσα. Συνήθως στο “Καΐκι”, ή στην Αγία Μαρίνα…
Οι Σπέτσες μυρίζουν μύρα, λεβάντα, γαρδένια, βασιλικό…
Υπάρχει μία “ιεροτελεστία” καθιερωμένη που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο τις Άγιες Ημέρες, όχι μόνο στη δική μου οικογένεια φυσικά, κάποιοι την ονομάζουν “παράδοση”.
Υπάρχει μία “ιεροτελεστία” καθιερωμένη που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο τις Άγιες Ημέρες, όχι μόνο στη δική μου οικογένεια φυσικά, κάποιοι την ονομάζουν “παράδοση”. Αυτές οι “παραδόσεις” είναι και όλα όσα μας συνδέουν με την οικογένεια μας, με τον τόπο μας, με τους φίλους μας. Αυτές οι εικόνες, τα αρώματα και οι ήχοι, που μας υπενθυμίζουν ποιοι είμαστε, τι αγαπάμε, τι λησμονούμε, τι προσμένομε
Και του χρόνου! xxx
