Αφορμή για να κατεβούμε Καστέλα για lunch στάθηκε το πάρτι γενεθλίων της Έλλης Δαλακούρα, χθες το απόγευμα, στην ίδια περιοχή.
Λάθος…
Τελικά, δεν χρειάζονται αφορμές για να περάσεις την Κυριακή σου στην ομορφότερη ίσως γειτονιά της Αττικής, έστω και αν εμείς οι “βόρειοι” κατ’ αρχήν το βλέπουμε δυσκολότερο και από το να πάμε στην Αράχωβα για παϊδάκια…
Η πρόταση του Γιώργου και της Μαρίας Γλου να φάμε στον “Ήρωα”, το καινούργιο εστιατόριο που άνοιξε ο Γιώργος ακριβώς δίπλα στο “Jimmy & the Fish”, μαζί με τον Δημήτρη Γρηγοράτο -aka Jimmy- και τον Μιχάλη Τάσση, πριν το πάρτι της Έλλης, ήταν αν μη τι άλλο, λογική. Αποδείχτηκε όμως, συναρπαστική.
Λοιπόν, το “Ήρωας”, το ξεχώρισα ενστικτωδώς αμέσως ανάμεσα στα δεκάδες εστιατόρια στην σειρά, πάνω στην θάλασσα της Καστέλας. Κατ’ αρχήν, από την αισθητική του. Φρέσκα λουλούδια μέσα σε τσίγκινους κουβάδες, μαυροπίνακες αντί καταλόγων menu, ένα τηλέφωνο και μία ζυγαριά αντίκες στο “ταμείο”, μία πελώρια τραπεζαρία στον εσωτερικό του χώρο και κάτω από τα ανέκδοτα-ρητά ζωγραφισμένα στους τοίχους του, ενώ στο εστιατόριο πάνω στην θάλασσα ξεχώριζαν τα άνετα τραπέζια, το ένα σε αξιοζήλευτη απόσταση από το άλλο -και όχι ο ένας πάνω στον άλλο-, η ποιότητα της Ελληνικής μουσικής, και τα κομψά τελάρα που φιλοξενούσαν τα ολόφρεσκα ψάρια. Οι υπόλοιπες παρέες φαίνονταν πως επίσης οδήγησαν από πολύ μακριά για να βρεθούν εδώ…
Μόλις είχα ολοκληρώσει την δεύτερη ημέρα της “5:2” δίαιτας μου, και έτσι δεν είχα κανέναν -αλλά κανέναν- ενδοιασμό να δοκιμάσω από όλα. Και το carpaccio ξιφία με μαριναρισμένο γαύρο, και τα αχνιστά μύδια, και το χταπόδι με φάβα και κάπαρη, και τους θεσπέσιους συνδυασμούς χρωμάτων και γεύσεων στις σαλάτες, και τα τηγανιτά κεφτεδάκια από μάγουλα ροφού. Τα ολόφρεσκα ψητά ψάρια -που με έκπληξη διαπιστώσαμε πως τσάκισαν χωρίς γκρίνια οι κόρες μας, και φυσικά, τα φρέσκα ζυμαρικά με chilly και χταπόδι. Όλων των παραπάνω, ακολούθησαν τα γλυκά που θα ζήλευαν όλα τα “Ladurée” του κόσμου…
Το καλύτερο όλων –γονείς εδώ δώστε προσοχή!– ήταν πως όσες ώρες παραμείναμε στον “ Ήρωα”, οι κόρες μας, η Χριστίνα, η Ιλεάνα και η Ελμίνα, έπαιζαν, έτρεχαν, γελούσαν ασταμάτητα, μιας και ο γεμάτος χρώματα και αισθητική χώρος δεν τις περιόριζε στριμωγμένες σε ένα τραπέζι, αλλά τους επέτρεπε να νοιώσουν σαν να βρίσκονται σε ένα τεράστιο playground. Παρόλα αυτά, χωρίς να ενοχλήσουν ή να ενοχληθούν στο ελάχιστο. Αν δεν ακολουθούσε το πάρτι της Έλλης, θα νοικιάζαμε ένα ιστιοπλοϊκό να ολοκληρώσουμε την Κυριακή μας με μία βόλτα…
Τα τσιμπήματα ζήλιας που νοιώσαμε οι βόρειοι για τους νότιους , τα καταπνίξαμε με αρκετές γουλιές τσίπουρο, και την μεταξύ μας υπόσχεση, πως όλες τις Κυριακές του χειμώνα, θα τις περάσουμε εδώ…