Όταν κατά τη διάρκεια του lockdown συμπεριέλαβα μία νέα συνήθεια στην ρουτίνα μου, το καθημερινό ωριαίο γρήγορο περπάτημα στους δρόμους της Φιλοθέης, όσο κι αν υποστήριζα πως δεν πρόκειται να την εγκαταλείψω ούτε κατά την επιστροφή μας στη κανονικότητα, δεν πίστευα, πως έναν χρόνο μετά, από τον φόβο και μόνο μήπως αθετήσω αυτή τη νέα άσκηση, θα πήγαινα να γραφτώ στο γυμναστήριο, με την υπόσχεση πως όσο γεμάτη κι αν είναι η ατζέντα της ημέρας, όσες υποχρεώσεις κι αν πιέζουν τον χρόνο μου, εγώ θα ξεκλέβω ώρα -ναι, τελικά φυσικά και μπορείς να ξεκλέψεις ώρα- για να συνεχίσω την προπόνηση μου.
Baby steps στην αρχή, χωρίς μεγαλεπήβολες δηλώσεις, όπως δεν έκανα όταν προσπαθούσα -και κατάφερα- να κόψω μαχαίρι το τσιγάρο.
Σήμερα, δύο μήνες κιόλας από την ημέρα της εγγραφής μου, έχω ήδη κατακτήσει τους αρχικούς μου στόχους, το γρήγορο περπάτημα στους δρόμους της Φιλοθέης έγινε κιόλας 3 km τρέξιμο στην ανηφόρα του διαδρόμου, για να ακολουθήσει το προσωπικό μου πρόγραμμα εκγύμνασης που περιλαμβάνει TRX και βάρη, και να ολοκληρωθεί με 1250 μέτρα κολύμβηση * στην πισίνα (αγάπη μου, οι παλιές αγάπες ποτέ δεν ξεχνιούνται).
“Αυτές οι ώρες θα είναι απόλυτα δικές σου, δεν θα σκέφτεσαι ούτε εμένα ούτε το παιδί ούτε την ατζέντα. Φέτος, βάλε το πρόγραμμα της προπόνησης σου πάνω από όλους και από όλα, χωρίς ενοχές, εγώ είμαι εδώ” είναι τα λόγια του Νικόλα που στριφογυρίζουν ξανά και ξανά όταν με πιάνουν τύψεις και τώρα που ανεβάζω αυτό το post στο Fay’s Control και στο Insta τρέχω να ανέβω από τα αποδυτήρια στο cafe του Holmes, ώστε να προλάβω τα τρία back to back zoom με καθηγητές για την ενημέρωση προόδου της Ελμίνας στο σχολείο, και μετά να συνεχίσω το πρόγραμμα μου, πριν βγω από το γυμναστήριο με βρεγμένο μαλλί -ενδεχομένως και με τις σαγιονάρες της πισίνας ακόμα- και να τρέξω σε όλα όσα πρέπει να διευθετηθούν. Άλλα επείγοντα και σοβαρά, άλλα απλά επιβεβλημένα.
Όμως, όσο απεριποίητο κι αν φαίνεται το μαλλί, όσο αγχωμένη κι αν είμαι για να προλάβω, η έκκριση σεροτονίνης, ενδορφινών και αδρεναλίνης που ενεργοποιεί σε γενναιόδωρες δόσεις η κάθε εδώ επίσκεψη μου και αποτυπώνεται στο πρόσωπο, στο χαμόγελο και φυσικά στη διάθεση μου, πίστεψε με εν συγκρίνεται με το καλύτερο μακιγιάζ ή με την τελειότερη μπούκλα του κόσμου. Αλήθεια.
* Τα 1250 μέτρα κολύμβηση δεν είναι αυτά που μπορώ να βγάλω, ως παλιά κολυμβήτρια και πολίστρια, απλά ισοδυναμούν με 50 πισίνες, και είναι αυτές που προλαβαίνω να κολυμπήσω.
Φωτογραφίες: Κοσμάς Κουμιανός
