Μεσοβδόμαδα στις Σπέτσες με άλλοθι την προετοιμασία του σπιτιού για το Πάσχα. Yeah right…

Είναι απίστευτο πόσα θα διαπιστώσεις αν βγάλεις για λίγο από το επίκεντρο την ζωή σου, το πρόγραμμα της καθημερινότητας και την ρουτίνα του, κάνεις την “κοπάνα” σου και διεισδύσεις στην αλήθεια της. Κάνε το και θα εκπλαγείς…
Τετάρτη βράδυ κάπου εκεί στις εννιά. Σε κανονική ροή της δικής μου προγραμματισμένης σαν καλοδουλεμένο ρολόι ρουτίνας, θα έχω επιστρέψει από την Κηφισιά και το μάθημα μπαλέτου της Ελμίνας, θα βρίζω -από μέσα μου- για την κίνηση της Κηφισίας με συνοδηγό το άγχος. Θα έχει έρθει η δασκάλα των γαλλικών, η κόρη μου θα έχει διαβάσει για την επόμενη, θα κοιμάται εδώ και μισή ώρα, ενώ εγώ πιθανόν θα είμαι με τον Νικόλα και θα εξιστορούμε τα νέα της ημέρας ξαπλωμένοι στους καναπέδες ή θα τα μοιραζόμαστε σε κάποιο στέκι, με την υπόλοιπη παρέα.
Τη Τετάρτη που μας πέρασε όμως, στις εννιά το βράδυ, βρισκόμαστε με την Ελμίνα μέσα στο flying. Μόλις έχουμε αφήσει πίσω μας τον Πόρο γεμάτο τουρίστες που τρώνε και πίνουν χαρούμενοι στις γραφικές ταβέρνες του λιμανιού, με αναψοκοκκινισμένα πρόσωπα από τον πρωινό δυνατό ήλιο, φορώντας κοντομάνικα μπλουζάκια και πέδιλα, και κατευθυνόμαστε προς την γειτονική Ύδρα, με τελικό προορισμό, τις Σπέτσες. Πόσα χάνουμε προς τέρψη της κανονικής ροής της προγραμματισμένης σαν καλοδιατηρημένο ρολόι, ρουτίνας μας…
Επίσημη δικαιολογία για όλα αυτά: πρέπει να ανοίξω το σπίτι για το τριήμερο του Tweed Run, αλλά και για το Πάσχα που φτάνει. Yeah right…

Η ώρα είναι 10 ακριβώς, βράδυ Απριλίου και το flying μας αφήνει σε ένα νησί λουσμένο από τα αστέρια. “Μαμά μετράμε τα αστέρια;”… Είμαστε οι δυό μας και κρατάμε η μία το χέρι της άλλης. Είμαστε χαρούμενες, συγκινημένες, ανυπομονούμε για όλα τα αρώματα, και για τους ήχους, και για τις εικόνες που απλόχερα θα μας χαρίσουν οι Σπέτσες, σαν άλλο μετάλλιο στο στήθος για όλους αυτούς τους χειμωνιάτικους μήνες. Διασχίζουμε την Ντάπια, τα αναποδογυρισμένα τραπεζάκια του Ρούσσου, μάλλον βάφτηκαν σήμερα το πρωί και τώρα στεγνώνουν, τα άλογα ξεκουράζονται από ώρα, τα ταξί και τα τρίκυκλα περιμένουν υπομονετικά τους επισκέπτες, ένα ζευγάρι εύπορων Ιαπωνέζων κάνει την βόλτα του αγκαλιασμένο στα βοτσαλωτά, στην πλατεία της Μπουμπουλίνας μας υποδέχεται το προσωπικό του Ποσειδωνίου, μας βοηθάει με τα πράγματα μας. Γνώριμα πρόσωπα, οικεία η χαρά.
Την ίδια ώρα, ο Σταμάτης Μαρμαρινός στην κουζίνα του Ποσειδωνίου βάζει τις τελευταίες πινελιές στο Χταπόδι με χυλοπίτες Τραχειάς, προσθέτει τις ελιές, το σαλάμι Λευκάδας και την φέτα, όσο η Μαρία Στρατή κομψή και όμορφη όπως πάντα, μας περιμένει με μία μεγάλη αγκαλιά στο κεφαλόσκαλο του αρχοντικού αυτού ξενοδοχείου και χαρίζοντας μας από ένα φιλί μας εύχεται “Καλωσορίσατε!”…

Follow me…

Συνεχίζεται... 🙂