“Η ευχή μου για την γιορτινή μέρα την σημερινή, είναι να βρισκόμαστε όλοι εκεί που ποθεί περισσότερο η καρδιά μας. Εκεί που ονειρευόμασταν κάθε δύσκολη ημέρα του χειμώνα, το μέρος που θα σκεφτόμαστε τους μήνες που θα ακολουθήσουν. Στο μαγικό εκείνο μέρος που έχει εναποθέσει ο καθένας τα καλύτερα του. Χρόνια πολλά σε όλους, από του χρόνου να γιορτάζουμε τους ακόμα ομορφότερους Δεκαπενταύγουστους που θα έρθουν, όλοι μαζί…” βλέπω πάνω πάνω την φωτογραφία στο Instagram μου, με την ημερομηνία 15 Αυγούστου. Και τότε, μόλις τότε αντιλαμβάνομαι πως από την ημέρα που ήρθα στο νησί έκανα αυτόματα το δικό μου pencils down, το δικό μου αυθόρμητο lockdown. Δεν γράφω. Δεν γράφω αράδα από τότε που έφτασα στις Σπέτσες, στο νησί που πάντα αποτελεί αστείρευτη, τη μεγαλύτερη έμπνευση για εμένα. Δεν ανεβάζω καν φωτογραφικά στιγμιότυπα από τις διακοπές μου.
Ωραία τα χαρούμενα χαμόγελα, και οι όμορφοι φίλοι, και τα αέρινα μεταξωτά καφτάνια και ο ήχος από τα τσουγκρίσματα με τα κρυστάλλινα ποτήρια στις εστέτ βεράντες του Ποσειδωνίου. Υπέροχα τα ηλιοβασιλέματα όταν επιστρέφουμε από άλλη μία μεγάλη μέρα στην Ζωγεριά ή στην Κορακιά με το καΐκι ή με το φουσκωτό στο Παλιό Λιμάνι, όμορφες πάντα οι ημέρες μας στα βαθιά τυρκουάζ της Ξυλοκέριζας, τα πορτοκαλί απογεύματα στον Ταρσανά και οι φεγγαρόφωτες νύχτες στα ακριβοθώρητα τραπέζια του Honolulu, αλλά αυτό το τόσο διαφορετικό καλοκαίρι, προτιμώ να το ζήσω χωρίς κανένα -έστω και διακριτικό- φίλτρο, χωρίς μικρές και κομψές ή μακροσκελείς και εμπνευσμένες λεζάντες.
Υπέροχα τα ηλιοβασιλέματα όταν επιστρέφουμε από άλλη μία μεγάλη μέρα στην Ζογεριά ή στην Κορακιά με το καΐκι ή με το φουσκωτό στο Παλιό Λιμάνι..
Αυτό το καλοκαίρι, έστω κι αν κάνω ακριβώς ό,τι έκανα και όλα τα προηγούμενα και ελπίζω να κάνω και όσα είναι να έρθουν, είναι λειψό. Του λείπει η ανεμελιά. Του λείπει η ξεγνοιασιά που μόνο οι πραγματικά ευλογημένοι μπορούν να νοιώσουν. Χορεύεις. Γελάς. Βουτάς στα γάργαρα νερά, κάνεις μακροβούτια. Βλέπεις φίλους, δεν τους φιλάς. Τρως μία φέτα καρπούζι με τα χέρια, όλο χαρά. Κάνεις ευχή μόλις βλέπεις τα αστέρια να πέφτουν στην αγκαλιά σου σχεδόν, μα το μυαλό σου δεν είναι στο καλοκαίρι. Δεν είναι κάπου συγκεκριμένα, είναι οπουδήποτε αλλού.
Αυτό το σχεδόν καλοκαίρι λοιπόν, χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα μιας και φέτος όλα ανατρέπονται, χωρίς μεγάλα ή κρυφά όνειρα, μιας και μάθαμε πως τελικά μπορεί να είναι και απατηλά, εγώ είμαι ακόμα εδώ, και έως έρθει η ημέρα της επιστροφής μου, ελπίζω και οι τελευταίες αυτές στάλες του Αυγούστου μου, να περάσουν χωρίς περιττά φωτογραφικά στιγμιότυπα και όλο καλοκαίρι λεζάντες. Καλή συνέχεια καλοκαιριού…
