“Αγαπημένοι μου φίλοι και αγαπητοί μου συμπολίτες… Ως άνθρωπος του κόσμου και επειδή λόγω επαγγέλματος έρχομαι σε επαφή με πολλούς ανθρώπους από όλα τα μέρη του κόσμου, έπρεπε να περιμένω την σειρά μου να εμβολιαστώ για την καλή πρόληψη της υγείας. Δεν κάνω προπαγάνδα ούτε και με ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων επ’ αυτού.. Απλά θα είμαι κάπως πιο σίγουρος να συναλλάσσομαι πιο άνετα με εμβολιασμένους πολίτες.. covidvaccine1 @done” διαβάζω την ανάρτηση του Λάκη Γαβαλά στα social media του, με το που βγαίνω από το Εμβολιαστικό Κέντρο Προμηθέας, το μεσημέρι της Πέμπτης 20 Μαΐου, και καταλαβαίνοντας πως ο αγαπημένος entrepreneur και εγώ κάναμε την πρώτη δόση του εμβολίου μας την ίδια μέρα και ώρα, σκέφτομαι πόσο -μα πόσο- με εκφράζει η δήλωση του αυτή. Και αν έγραφα και εγώ για την δική μου εμπειρία, έτσι ακριβώς θα ξεκινούσα. Έτσι ακριβώς λοιπόν ξεκινάω.
Έχω κλείσει τα δύο πιο σημαντικά ραντεβού -που εγώ τουλάχιστον μπορώ να θυμηθώ- για τις δύο δόσεις του εμβολίου μου για τις 20 Μαΐου και για τις 10 Ιουνίου. Αυτές τις ημερομηνίες μου έδωσε η Πλατφόρμα, αυτές και κλείνω, έστω κι αν γνωρίζω πως πρόκειται για δύο πολύ busy ημέρες στην ατζέντα μου, μιας και στην πρώτη ημερομηνία μία μόλις ώρα αργότερα πρέπει να είμαι στο κέντρο της Αθήνας για να δώσω μία συνέντευξη στην Έμη Λιβανίου, ενώ η δεύτερη δόση μου θα συμπέσει με το στήσιμο του The Pop Up Project, μία ημέρα δηλαδή πριν τα εγκαίνια του μεγάλου καλοκαιρινού The Pop Up Project “Let’s Meet Again”, που θα πραγματοποιηθεί στον κήπο του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας Γουλανδρή. Φευ, όποια ημερομηνία κι αν μου πρότεινε η Πλατφόρμα, θα είχε τις δυσκολίες της, σκέφτομαι, και για άλλη μία φορά στη ζωή μου αποφασίζω να μην επικαλεστώ τα εμπόδια αλλά να εστιάσω στο αποτέλεσμα.
Μπαίνοντας στο Εμβολιαστικό Κέντρο Προμηθέας -που κάθε φορά που το προσπερνούσα με το αυτοκίνητο μου, βλέποντας το πλήθος του κόσμου συγκεντρωμένο να περιμένει απ’ έξω τους δικούς τους ανθρώπους να εμβολιαστούν, σκεφτόμουν την ημέρα που θα διέσχιζα και εγώ την εντυπωσιακή του πύλη- μου έρχονται σκόρπιες εντυπώσεις στο μυαλό από φίλους που είχαν προηγηθεί και είχαν εντυπωσιαστεί από την εξυπηρέτηση και την ευγένεια του προσωπικού, από την καθαριότητα, από τις κατατοπιστικές οδηγίες που μπορούσες να βρεις παντού και όλοι κατέληγαν για την ταχύτητα της διαδικασίας, που μαζί με τα 15 λεπτά που σου ζητάνε να παραμείνεις μετά το εμβόλιο για προληπτικούς λόγους, δεν ξεπερνάει τα 25 λεπτά της ώρας.
Έστω κι αν τα γνώριζα λοιπόν όλα αυτά, δεν κατάφερα να μην εντυπωσιαστώ με όλα όσα αντίκρισα και βίωσα και η ίδια προσωπικά. Από την πρώτη στιγμή που μπαίνεις έως λίγα λεπτά αργότερα που έχεις αφήσει ήδη πίσω σου την εμπειρία, -άραγε την αφήνεις αλήθεια πίσω σου ποτέ;- αυτό που νιώθεις πιο έντονα από οτιδήποτε άλλο είναι η φιλική αντιμετώπιση και η ευγένεια του προσωπικού. Είναι κρίμα να μας κάνει τόση πολύ εντύπωση η ευγένεια του προσωπικού ενός κρατικού οργανισμού, αλλά όπως μάθει κανείς. Και εμείς δεν έχουμε μάθει σε φιλικό και εξυπηρετικό κρατικό ή δημοσίου συμφέροντος περιβάλλον.
Μέσα σε ένα μόλις λεπτό λοιπόν, μου ζητάνε να συμπληρώσω το Ατομικό Ιατρικό Ιστορικό μαζί με το ΑΜΚΑ μου, και οδηγούμαι στον ειδικό γκισέ για να το παραδώσω μαζί με την Αστυνομική μου Ταυτότητα και να προχωρήσει η διαδικασία.
“Είστε η κυρία Μπέη; Αυτή η κυρία Μπέη που νομίζω;” με ρωτάει με εμφανή χαρά και ένα τεράστιο χαμόγελο η κυρία που κοιτάζει την ταυτότητα μου πίσω από τον γκισέ. “Εξαρτάται ποια κυρία Μπέη νομίζετε πως είμαι” της απαντάω χαμηλόφωνα, μιας και η δική της ενθουσιασμένη ένταση της φωνής έχει κάνει ήδη τους συμπολίτες που περιμένουν μετά από εμένα να παρακολουθούν με έκδηλο ενδιαφέρον τη συνομιλία μας, προσπαθώντας να με αναγνωρίσουν. “Κατεβάστε λίγο την μάσκα σας παρακαλώ…” συνεχίζει με τέτοια γλύκα και χαρά και λαχτάρα η κυρία πίσω από τον γκισέ που και να ήθελες αποκλείεται να μπορούσες να της αντισταθείς. “Καλά το κατάλαβα! Είστε η Φαίη Μπέη. Η γνωστή Φαίη Μπέη! Σας διαβάζω ανελλιπώς, δεν χάνω κομμάτι σας!”, και σταματώντας αμέσως τον πληθυντικό, συνεχίζει σε έναν ενικό που λατρεύω να εισπράττω όταν κάποιος αναγνώστης τυχαίνει να με αναγνωρίσει και νοιώθει αυτή τη μοναδική οικειότητα που μας συνδέει “Έλα Φαίη μου να εμβολιαστείς, να μπορέσεις τα ταξιδέψεις χωρίς να φοβάσαι, και να ταξιδέψουμε ξανά και όλοι εμείς μαζί σου! Να μπορέσεις να κάνεις όλα αυτά που κάνεις, και μας παρασύρεις και τα ζούμε και εμείς μαζί σου…” καταλήγει, πριν μου συστηθεί “Είμαι η Ιωάννα Παλιβού, είμαι Εθελόντρια του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού και θα χαρεί πολύ ο Πρόεδρος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, ο Δρ. Αντώνιος Αυγερινός να μάθει πως είσαι σήμερα εδώ μαζί μας για την πρώτη δόση του εμβολίου σου”.
Με την Εθελόντρια του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού και αναγνώστρια του Fay’s Control, Ιωάννα Παλιβού.
Βγάζουμε μία selfie, ανοίγω το Instagram να την κάνω tag και μαθαίνω πως η “φανατική αναγνώστρια μου” και εθελόντρια του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού είναι καταρχήν Καθηγήτρια της Γαλλικής Φιλολογίας, για να ακολουθήσει μία σειρά από πτυχία και τίτλους. Όσο καλεί στο κινητό τον Πρόεδρο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, Δρ. Αντώνιο Αυγερινό για να τον ενημερώσει για την εδώ παρουσία μου και βρω την ευκαιρία να συζητήσω μαζί του για τον καθημερινό αγώνα που δίνει ο ΕΕΣ κατά της πανδημίας, (θα ακολουθήσει συνέντευξη του τις επόμενες ημέρες στο Fay’s Control), η ίδια μου μιλάει ακατάπαυστα για το μεγαλειώδες του Εθελοντισμού, ξεδιπλώνοντας συγχρόνως και αφήνοντας να φανερωθεί η μεγαλειώδη καρδιά της. Με συνοδεύει στον χώρο που θα κάνω την πρώτη δόση του εμβολίου μου, και τώρα η νοσοκόμα -η οποία επίσης με υποδέχεται με μνημειώδη ευγένεια, όχι επειδή με αναγνωρίζει, απλά επειδή εδώ μέσα όλοι μιλάνε με την ίδια μνημειώδη ευγένεια- με ρωτάει ποιο χέρι χρησιμοποιώ περισσότερο, ενώ με καθησυχάζει πως δεν πρόκειται να νιώσω καν το τσίμπημα της ένεσης. Με ενημερώνει πως αν νιώσω τις επόμενες ημέρες πονοκέφαλο ή κάποια αδυναμία είναι απολύτως φυσιολογικό και περνάνε και τα δύο με ένα Depon, ενώ για δύο ημέρες να αποφύγω το αλκοόλ.
Μέχρι να τελειώσει την φράση της, μου είχε κάνει ήδη την πρώτη δόση του εμβολίου μου. Τόσο εύκολα, τόσο απλά. Όσο η αγαπημένη μου πλέον Ιωάννα Παλιβού με ρωτάει αν θέλω να με βγάλει μία φωτογραφία, εγώ νιώθω να με πλημμυρίζει η ζέστη μίας πελώριας χαράς.
Από αυτή τη χαρά που σου φέρνει δάκρυα στα μάτια και που θέλεις να τα σκουπίσεις πριν φανούν και σε φέρουν σε αμηχανία αλλά την ίδια στιγμή θέλεις να τα αφήσεις να κυλήσουν σαν χείμαρρος στα μάγουλα σου για να σε λυτρώσουν. Να τα αφήσεις να κυλήσουν και να ξεπλύνουν όλον τον φόβο που ένιωσες όλον αυτόν τον χρόνο της πανδημίας, να τα αφήσεις να κυλήσουν από ανακούφιση που έχεις την τύχη να κάνεις αυτό το εμβόλιο, γνωρίζοντας πόσος πολύς κόσμος δεν είχε ποτέ αυτή την ευκαιρία, δεν πρόλαβε.
Νιώθω να με πλημμυρίζει χαρά και συγκίνηση και ανακούφιση και ακούω ξανά και ξανά τα λόγια της φίλης μου εθελόντριας του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού “ … να μπορέσεις τα ταξιδέψεις χωρίς να φοβάσαι, και να ταξιδέψουμε ξανά και όλοι εμείς μαζί σου, να μπορέσεις να κάνεις όλα αυτά που κάνεις, και μας παρασύρεις και τα ζούμε και εμείς μαζί σου…” και όσο χορεύουν οι λέξεις της στο μυαλό μου, ακούω το κινητό μου να χτυπάει, είναι ο Νικόλας που με περιμένει έξω με την μηχανή του “Το έκανες”; “Ναι, το έκανα”.
Σκουπίζω τα μάτια μου και πάω να βρω από εκεί που άφησα ξανά τη ζωή μου.
ΥΓ. Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο στην Εθελόντρια Ιωάννα Παλιβού και σε όλους του Εθελοντές του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού.
