H γενιά του “Rock 'n Roll” πίνει Martini στο Gaspar…

Ναι, ανήκω και εγώ στην γενιά που μεγάλωσε στο “Rock ‘n Roll” της Λουκιανού. Η επιλογή του ρήματος “μεγάλωσε” και όχι του “σύχναζε” δεν είναι τυχαία, μιας και για πάααρα πολλά χρόνια πήγαινα στο “Rock ‘n Roll” κάθε βράδυ. Αλλά, κάθε βράδυ. Και όλα τα μεσημέρια του Σαββάτου.

Για να μην αρχίσω και εγώ τα “μνημόσυνα” των χρυσών εποχών, ούτε φυσικά να αρχίσω να εξιστορώ το μεγάλο κεφάλαιο εκείνης της εποχής που ακούει στο όνομα “Rock” γιατί θα μας πιάσουν οι νοσταλγίες μας, θα αρκεστώ στο ότι ναι, το “Rock ‘n Roll” ήταν, είναι, το τελευταίο πραγματικό “στέκι”. Με το τέλος του, μας τελείωσαν και τα στέκια.
Όμως, ο Αντρέας μας, ο Αντρέας Πιτσιλής δεν είχε πει ακόμα την τελευταία του λέξη. Μπορεί να μεγαλώσαμε, μπορεί το burger με το ροκφόρ να μας πέφτει βαρύ πλέον, μπορεί ο γιος του να είναι 19 ετών -όσο ήμασταν εμείς τότε-, μπορεί από την καρδιά του Κολωνακίου τα χρόνια να μάς μετακίνησαν πιο βόρια, όμως η τελευταία λέξη του Αντρέα δεν είχε ειπωθεί ακόμα. Και αυτή η λέξη είναι “Gaspar”…

Η σύγκριση των δύο στεκιών θα ήταν ατυχής. Το ένα αγκάλιαζε όλη την ιστορία του σε μασίφ ξύλο, το άλλο αφήνει από τις τζαμαρίες του να μπει το φως. Το ένα έντυνε μουσικά τις δεκαετίες μας με κλασικά ροκ κομμάτια που κάποιες φορές τα μίξαρε με επιτυχίες της εποχής-ποτέ όμως Ελληνικά!-, το άλλο επιλέγει jazz και funk. Μουσικάρες! Το ένα έλουζε το κέφι και τις χορογραφίες μας με τις ανταύγειες από τον ιστορικό του εκκλησιαστικό πολυέλαιο, το άλλο φωτίζει τις στιγμές μας με τον minimal πολυέλαιο σε λευκές αποχρώσεις. Το ένα σέρβιρε burger με τις καλύτερες τηγανιτές πατάτες του κόσμου -ή τουλάχιστον για τις τότε γαστρονομικές μας γνώσεις αποτελούσε την υπέρτατη gourmet εμπειρία-, το άλλο σερβίρει Ebi tempura rolls, Ceviche φαγκρί, Μοσχαρίσιο tataki και Σολομό με σάλτσα teriyaki. Στο ένα πίναμε Corona σε κανάτα, στο άλλο πίνουμε Iconic Martini…

Όμως, ο Αντρέας τα κατάφερε. Και δημιούργησε ένα “στέκι”. Σε μία εποχή που δεν υπάρχουν “στέκια”. Και τα κατάφερε, γιατί ο Αντρέας είναι εκεί. Γιατί και εμείς είμαστε εκεί. Και όλα όσα κουβαλάμε στην αισθητική και στην ψυχή μας από εκείνη την εποχή. Και η σύγκριση των δύο στεκιών είναι ατυχής, γατί το να συγκρίνουμε και τις δύο εποχές είναι ατυχές. Όμως, όλα έχουν αλλάξει και όλα είναι ίδια. Γιατί μεγαλώσαμε στο “Rock ‘n Roll”, με τις μουσικάρες και την υπέροχη τρέλα του Ισίδωρου και με τον ρομαντισμό του Αντρέα. Και τώρα, “μεγάλοι” πια, και οπωσδήποτε κατασταλαγμένοι στα “θέλω” μας, μπορούμε να απολαύσουμε το Κριθαρώτο με γαρίδες Μάνης, φινόκιο και ντοματίνια comfit του Gaspar. Και ας ρίχνουμε κλεφτές ματιές στο διπλανό τραπέζι με τους τελειόφοιτους του Κολεγίου που πίνουν Corona…Ωραίο το burger με τις λαχταριστές πατάτες εκείνης της εποχής, αλλά εμείς για το στέκι πηγαίναμε τότε στο Rock, για το στέκι ερχόμαστε τώρα στο Gaspar…

Kαι ακούγαμε μουσικάρες….xxx