Τις τελευταίες ημέρες ζω ένα δράμα.
Μιας και είναι η εποχή των interviews και των κληρώσεων για την επόμενη σχολική χρονιά, και μιας και η κόρη μου του χρόνου θα είναι ένα πρωτάκι, τέθηκε το θέμα του να παραμείνει στο σχολείο που ήδη φοιτά τα τελευταία τρία χρόνια, ή να συνεχίσει σε αυτό που αποφοίτησε ο πατέρας της καθώς και ο παππούς της. Το για ποια σχολεία ο λόγος δεν έχει καμία σημασία, σημασία έχει πως αυτή η σκέψη τυραννάει το μυαλό μου -ασταμάτητα!- τις τελευταίες δύο εβδομάδες, από τότε δηλαδή που κληρώθηκε η τρίτη γενιά της οικογένειας στο εν λόγο σχολείο.
“Φτιάξε λίστα με τα υπέρ και τα κατά” ήταν η συμβουλή των φίλων που έπαιξε πιο πολύ τις τελευταίες ημέρες. “Αφού το παιδί σου είναι ευτυχισμένο στο σχολείο που πάει, γιατί να το ρισκάρεις;” η συμβουλή-δίλημμα που ακολούθησε, και φυσικά, δεν μας έλειψαν και τα “Ούτε σύγκριση οι εγκαταστάσεις! Φυσικά και πρέπει να την πας στο σχολείο του μπαμπά-παππού!” η συμβουλή-καταπέλτης! Κόντεψα να γίνω παρανοϊκή. Ίσως και να έγινα για λίγο. Τώρα που το σκέφτομαι, σίγουρα έγινα! Μίλησα με γονείς μαθητών, μαθητές και των δύο σχολείων, αποφοίτους, γονείς αποφοίτων, προσωπικό και καθηγητές και των δυο σχολείων. Έγινα ο δικηγόρος του διαβόλου σε κάθε μα κάθε άποψη. Η λίστα των υπέρ και των κατά δεν πολυ βοήθησε μιας και μιλάμε για δύο τελείως διαφορετικά εκπαιδευτικά συστήματα. Και το deadline για την απόφαση να πιέζει ασφυκτικά. Από την άλλη, και έναν ολόκληρο χρόνο να είχα στην διάθεση μου για να αποφασίσω, πάλι δεν θα μου έφτανε ο χρόνος. Τι είναι πιο σωστό για το παιδί μου και τι θα το κάνει πιο χαρούμενο; Ποιο περιβάλλον ταιριάζει πιο πολύ στον χαρακτήρα και στην ιδιοσυγκρασία του και ποιο θα αναδείξει ότι διαθέτει το παιδί μου για να αναδειχθεί; Κουρασμένη από το δράμα μου, είπα να ρίξω το μπαλάκι στον Νικόλα “Δεν μπορώ να αποφασίσω, κάνε ό,τι νομίζεις, πάρε την απόφαση εσύ” του πέταξα χθες το πρωί, μετά από άλλο ένα βράδυ αϋπνίας. “Α, όχι…Δεν θα το πάρω επάνω μου, μαζί θα το περάσουμε και αυτό” η απάντηση του πανέξυπνου συν δικηγόρου άντρα μου. “Έλα Φαίη, δεν μιλάμε για επιλογή Πανεπιστημίου αλλά Σχολείου!” ήταν και η πιο αδέξια συμβουλή που πήρα, αλλά δεν την σχολίασα μιας και η φίλη που μου την έδωσε δεν έχει γίνει ακόμη μητέρα ή για κάποιους λόγους απλά δεν γνωρίζει πως η επιλογή του Σχολείου ναι, είναι πολύ πιο σημαντική από αυτή του Πανεπιστημίου ως προς τη διαμόρφωση του χαρακτήρα και της στάσης του προς τη ζωή. Και ναι, ξέρω πως θα σκεφτείτε πως τη μεγαλύτερη σημασία για τον χαρακτήρα μας και την αντιμετώπιση μας για τη ζωή την παίζει το ίδιο το σπίτι, αλλά αυτό δεν μειώνει καθόλου την σπουδαιότητα της απόφασης. Και στην τελική, το αποκορύφωμα του εν λόγω δράματος δεν είναι τόσο η ίδια απόφαση -ναι, όντως και τα δύο Σχολεία είναι εξίσου καλά- όσο οι αμφιβολίες που θα με τρώνε μέχρι να την “χωνέψω”. Όποια κι αν είναι αυτή. “Πήρα την σωστή απόφαση ή όχι;”
Αφορμή για αυτές τις σκέψεις μου μπορεί να στάθηκε το συγκεκριμένο δίλημμα, αλλά αυτό είναι μόνο η αρχή από μία σειρά αποφάσεων που καλούμαστε να πάρουμε για τα παιδιά μας αντί των παιδιών μας, και είμαι σίγουρη πως δεν είμαι η μόνη που ΔΕΝ γνωρίζει τις σωστές απαντήσεις στις ατελείωτες ερωτήσεις αυτής της διαδρομής. Και υπάρχουν πολλές, άπειρες μικρές, ανέξοδες, καθημερινές ερωτήσεις που δεν γνωρίζεις τις απαντήσεις τους και κάνεις ό,τι θεωρείς εσύ σωστό, ή αρκείσαι στο “πόσο λάθος μπορεί να είμαι;” Και αυτό, να σου αρκεί…
Οι απαιτήσεις πολλές. Των παιδιών από εσένα, των υποχρεώσεων, και πάνω από όλα του ίδιου σου του εαυτού. Να μην ξεχάσεις τίποτα. Να τα προλάβεις όλα. Να είσαι εκεί. No matter what…Να μην απογοητεύσεις το παιδί σου και εννοείται, τις προσδοκίες του. Και τις δικές σου.
Την προηγούμενη Δευτέρα τελειώνοντας το μάθημα του μπαλέτου μου είπε η Ελμίνα πως στο σημερινό μάθημα πρέπει να έχει μαζί της ένα αγαπημένο της teddy bear για μία συγκεκριμένη χορογραφία. Το ξέχασα. Πέρασε μία ολόκληρη εβδομάδα, είχα να θυμηθώ άπειρα notes σημειωμένα σε χαρτοπετσέτες, ατζέντες, posts, μυαλό, πέρασε μία ολόκληρη εβδομάδα, το ξέχασα. Είναι τόσο σημαντικό; Για την χορογραφία ενός πεντάχρονου κοριτσιού που θα είναι το μόνο που θα εμφανιστεί στην αίθουσα χορού χωρίς το αγαπημένο teddy bear, ναι είναι. Ίσως μάλιστα και ό,τι πιο σημαντικό μέσα στην εβδομάδα. Τα μαγαζιά κλειστά, δεν μπορώ να αγοράσω καινούργιο teddy bear. Στεναχώρια. Σιωπή. Παράπονο. Απογοήτευση. Και ξαφνικά, μια ακτίδα φωτός από το πουθενά: Κανένα παιδάκι δεν είχε μαζί του το αγαπημένο του teddy bear για την χορογραφία. Ναι, τελικά υπάρχουν και άλλες μαμάδες που μετά από την πληροφορία που τους δόθηκε πριν επτά ολόκληρες ημέρες , δεν μπόρεσαν να την συγκρατήσουν! Όχι, δεν είμαι τελικά η μόνη!
Αυτές οι δύο φαινομενικά ασύνδετες μεταξύ τους ιστορίες, αυτή της επιλογής του σχολείου και αυτή του μπαλέτου, αποτελούν τελικά και τον καθρέφτη των τύψεων μας. Παίρνω τις σωστές αποφάσεις για το παιδί μου; Θυμήθηκα τα πάντα; Και αν ναι, στη σωστή τους ώρα και μέρα; Οι αποφάσεις? Λογικές, εφικτές, σωστές; Είμαι σίγουρη; Double check! Ακόμα και το teddy bear για το μάθημα του μπαλέτου; Ακόμα και το ποιο εκπαιδευτικό σύστημα θα ακολουθήσει; Give me a break…Και να φανταστείς, πως από την φύση μου, δεν είμαι ενοχικό άτομο. Μία μάνα είμαι…