Για σουτζουκάκια και γεμιστά μετά την θάλασσα στο “Ποσειδώνιο”!

Είμαι τόσες ημέρες πλέον στο νησί και δεν σας έχω στείλει ακόμα τον παλμό του. Ίσως είναι επειδή ακόμα απολαμβάνω να τον αφουγκράζομαι. Δεν έχω γράψει για τα νέα του, για την επανασύνδεση μου με τα παλιά του, για τα καινούργια χούγια του και για τα αγαπημένα καθιερωμένα του.
Για όσα συμβαίνουν στις Σπέτσες τις τελευταίες ημέρες του Ιουλίου, που για ένα “απαίδευτο” μάτι φαίνονται όλα να κινούνται στους ίδιους αριστοκρατικά νωχελικούς ρυθμούς-ίδια πρόσωπα, ίδιες οικογένειες, ίδιοι παραθεριστές, ίδια καλέσματα- όμως, αν αντί απλά να αρκεστείς να δεις, και επιλέξεις να παρατηρήσεις, θα προσέξεις τις νέες συνήθειες του.
“Σε περιμένω στην βεράντα για γεμιστές ντομάτες από το Μποστάνι, μπορείς;” το μήνυμα της Μαρίας Στρατή, στις 16,00′ ακριβώς, την ώρα που ολοκληρώνει η Ελμίνα το μάθημα ιστιοπλοΐας, και αφήνει το σκάφος της στον Ναυτικό Όμιλο του νησιού, την ώρα που “παραδοσιακά” θα επιστρέφαμε στο σπίτι για να γευματίσουμε στο μαρμάρινο τραπέζι κάτω από την πέργκολα. “Σε πέντε λεπτά είμαι εκεί”, η άμεση απάντηση μου.

Ο Σταμάτης Μαρμαρινός

Ο Σταμάτης Μαρμαρινός, ο πολυβραβευμένος -και πολυαγαπημένος- πλέον chef του “Ποσειδωνίου”, δεν επαναπαύεται ποτέ, η Μαρία Στρατή, οικοδέσποινα του αριστοκρατικού αυτού ξενοδοχείου -καθώς και του σημερινού lunch- συνυπογράφει κάθε πρωτοβουλία και έμπνευση του, και το αποτέλεσμα το απολαμβάνουμε στις μαγικές αυτές βεράντες, μέσα από την δημιουργική ανανέωση των γαστρονομικών επιλογών, και από το απόλυτα επιτυχημένο menu που μπορείς πλέον να απολαύσεις, σε όποια γωνιά του ξενοδοχείου κι αν επιλέξεις. Εμείς επιλέξαμε να γευματίσουμε κάτω από την “σκιά” της “Ελιάς” του Κωνσταντίνου Βαλαή.

Follow me…

H hostess του ξενοδοχείου Κωνσταντίνα

Αυτή είναι η πιο αγαπημένη μου ώρα στις Σπέτσες. Άλλοι υμνούν το ηλιοβασίλεμα της, την συγκλονιστική “χρυσή ώρα” όπως απλώνεται στο Παλιό Λιμάνι, άλλοι την ώρα που ξυπνάει το νησί και δίνει ζωή στην αγορά της Ντάπιας, άλλοι πάλι τα χρώματα και την κοσμοπολίτικη αύρα των καλοκαιρινών απόβραδων της. Η δική μου πιο αγαπημένη ώρα στο νησί είναι αυτή. Είναι το βαθύ απομεσήμερο, όταν ο ήλιος και η θάλασσα σε έχουν χορτάσει με τα φιλιά τους, όταν δεν έχεις τίποτα σημαντικό να κάνεις μα όλα συνωμοτούν να μοιάζουν σημαντικά. Το θρόισμα της λινής κουρτίνας καθώς την παρασύρει το γλυκό αεράκι στον ερωτικό ρυθμό του, το μονότονο τραγούδι των τζιτζικιών, η τσαλακωμένη σελίδα στο βιβλίο που προσπαθεί να αποσπάσει την προσοχή σου από προκλητικό μπλε που απλώνεται μπροστά σου. Την ώρα που κανείς δεν σε περιμένει κάπου και που εσύ μπορείς να την σπαταλήσεις όπως ακριβώς θέλεις. Ε, αυτή ακριβώς την ώρα γευματίζουμε τώρα με την φίλη μου στην βεράντα του “Library”, μπροστά στην άδεια ακόμη πλατεία κάτω από την αγέρωχη κορμοστασιά της Μπουμπουλίνας. Οι μόνοι ήχοι που συνοδεύουν τις στιγμές μας, είναι αυτοί από τα αργόσυρτα πέταλα των αλόγων που μεταφέρουν τους επισκέπτες, και οι βιαστικές μηχανές των θαλάσσιων ταξί που επιστρέφουν από τις παραλίες τους παραθεριστές. Η “Ελιά” του Κωνσταντίνου Βαλαή, μάρτυρας των όσων λέμε.

Το έργο “Eternal Life Struggle” (Αέναη πάλη επιβίωσης) που στέκει επιβλητικό στην βεράντα του “Library”, στο “Ποσειδώνιο” και εντυπωσιάζει τους επισκέπτες του ξενοδοχείου.
Η ελιά, το κατεξοχήν ελληνικό σύμβολο ειρήνης, προστασίας και γαλήνης δεσπόζει στο
χώρο και μεταφέρει σε όλους ένα μήνυμα ελπίδας και ευημερίας. Με την στιβαρή της κατασκευή και τις βαθιές της ρίζες, κόντρα σε όλα τα στοιχεία της φύσης παραμένει αγέρωχη και επιβλητική. Η υπεραιωνόβια ελιά υπενθυμίζει στο θεατή τις αρχαιότερες, πανανθρώπινες και διαχρονικές αξίες, υμνεί τον αγώνα ενάντια στις προκλήσεις και μέσα από τα νέα της κλαδιά και τους καρπούς της δίνει συγχρόνως μια βουβή υπόσχεση για ένα καλύτερο αύριο.
Υ.Γ. Το δένδρο ελιάς καθώς απαντάται σε όλους τους πολιτισμούς και αναφέρεται σε όλες τις θρησκείες ως ιερό φυτό είναι παγκόσμιο σύμβολο και αποτελεί ισχυρό στοιχείο πανανθρώπινης σύνδεσης.

Μετά την θάλασσα…

Greece is…

Όλες οι πρώτες ύλες καλλιεργούνται στο Μποστάνι του “Ποσειδωνίου” υπό το άγρυπνο βλέμμα του Σταμάτη Μαρμαρινού

Το καλύτερο δείγμα της Ελληνικής κουζίνας σε ένα μενού ειδικά διαμορφωμένο για τους ξένους επισκέπτες του και τους παραθεριστές του νησιού

Οι μόνοι ήχοι που συνοδεύουν τις στιγμές μας, είναι αυτοί από τα αργόσυρτα πέταλα των αλόγων που μεταφέρουν τους επισκέπτες, και οι βιαστικές μηχανές των θαλάσσιων ταξί που επιστρέφουν από τις παραλίες τους παραθεριστές.

Έως ότου έρθουν τα γεμιστά μας, ο σεφ μας στέλνει να δοκιμάσουμε τον Γύρο με τις τηγανιτές πατάτες και το γιαούρτι…

… Τον πιο νόστιμο Μουσακά που έχω δοκιμάσει ποτέ στη ζωή μου…

Όλα τα λαχανικά που κρύβει ο Μουσακάς στην αφράτη μπεσαμέλ του είναι από το Μποστάνι, είναι οργανικά και είναι crunchy και αρωματικά!

Τα Γεμιστά!

Παραδοσιακά!

Για το τέλος, “αντί γλυκού”, ο σεφ μας στέλνει Αρνάκι Γιουβέτσι με κριθαράκι!

Αυτό το άκρως ελληνικό μενού με τις συγκλονιστικές γεύσεις και αρώματα, μπορείς να το δοκιμάσεις καθημερινά από τις 13.30 έως τις 16.30΄, καθώς και τον υπόλοιπο ανανωμένο κατάλογο του αριστοκρατικού αυτού ξενοδοχείου μεσημέρι-βράδυ. Αν θέλεις όμως να ακούσεις την “παλιά”, κάντο το βαθύ απομεσήμερο. Όταν ο ήλιος και η θάλασσα σε έχουν χορτάσει με τα φιλιά τους, όταν δεν έχεις τίποτα σημαντικό να κάνεις μα όλα συνωμοτούν να μοιάζουν σημαντικά. Το θρόισμα της λινής κουρτίνας καθώς την παρασύρει το γλυκό αεράκι στον ερωτικό ρυθμό του, το μονότονο τραγούδι των τζιτζικιών, η τσαλακωμένη σελίδα στο βιβλίο που προσπαθεί να αποσπάσει την προσοχή σου από προκλητικό μπλε που απλώνεται μπροστά σου. Την ώρα που κανείς δεν σε περιμένει κάπου και που εσύ μπορείς να την σπαταλήσεις όπως ακριβώς θέλεις.

Καλή εβδομάδα! xxx