Εξορκίζοντας τους δαίμονες στον Πόρο…

Ένα μήνα μετά, αφήνω για λίγο πίσω μου τις Σπέτσες. Προσπαθώ να μην χάνω τις εκθέσεις που επιμελείται η αγαπημένη μου φίλη, η Ιστορικός Τέχνης και διευθύντρια της Γκαλερί Citronne, Τατιάνα Σπινάρη-Πολλάλη στον Πόρο. Και οι λόγοι είναι πολλοί.

Οι επιλογές των καλλιτεχνών που φιλοξενεί είναι πάντα εύστοχες, υπογραφές-διαμάντια στο εικαστικό στερέωμα που στο υψηλής αισθητικής περιβάλλον που με τόση υπευθυνότητα έχει σκηνοθετήσει η Τατιάνα, παίρνουν άλλη διάσταση, άλλη δυναμική.
Για την συγκεκριμένη έκθεση ο ενθουσιασμός της ήταν τόσο μεγάλος που με συνεπήρε. Αυτή τη φορά, δεν θα παρουσίαζε έναν καλλιτέχνη καταξιωμένο, διεθνώς αναγνωρίσιμο που τα έργα του πρωταγωνιστούν και ζαλίζουν στο χρηματιστήριο της Τέχνης. Το Σάββατο που μας πέρασε, ήταν τα εγκαίνια της έκθεσης του Αλέκου Κυραρίνη, ενός 37χρονου καλλιτέχνη που με κεντρικό άξονα μία αυστηρά προσωπική αναζήτηση, ανακαλεί συλλογικές μνήμες. Και τις ονομάζει «Καρδία Νήφουσα»…

Στην εικαστική του γλώσσα κυριαρχεί ο «δράκος», το σύμβολο του κακού. Από την αρχαία ελληνική μυθολογία ο «δράκων» φοβερίζει, απειλεί, καταστρέφει – έως ότου συναντήσει τον λυτρωτή, τον ελευθερωτή, υπό την μορφή ενός ήρωα, ενός ανδρείου, ενός Αγίου.
Τον συναντώ μπροστά στο έργο του “Το Τέμπλο”…Του συστήνομαι και μου μιλάει για τα έργα του, μου συστήνεται με την σειρά του μέσα από αυτά…

“Προσπάθησα να συγκλίνουν η ιδεολογία μου, η πίστη μου, η φιλοσοφία μου, η θεώρησή μου σαν άνθρωπος, με τη ζωγραφική μου. Να συγκλίνουν αβίαστα και να φτιάξω έναν κορμό στέρεο, στον οποίο θα αναπτυχθεί πάνω σαν κισσός η ζωγραφική για να σταθεί. Δεν αρκεί από μόνη της. Χρειάζεται έναν στέρεο κόσμο δίπλα της. Και μάλιστα όσο πιο αφαιρετική είναι, όσο αποστασιοποιείται από το συναίσθημα και από την τρέχουσα αποδοχή και μόδα, τόσο πιο πολύ χρειάζεται μια ισχύουσα φιλοσοφία.
Και ακριβώς αυτό προσπάθησα να κάνω εγώ. Να αξιοποιήσω δυνάμεις που δεν είναι δικές μου. Ανήκουν και στους παππούδες μου και στους γονείς μου και στην πατρίδα μου. Ακριβώς αυτό προσπάθησα να κάνω για να είναι πιο πλήρης η συμπεριφορά μου καλλιτεχνικά.”

Ο «δράκων» του Κυραρίνη παραπέμπει στα αρχαία μυθικά τέρατα, την Μέδουσα και την Λερναία Ύδρα· αλλά και στον όφι του προπατορικού αμαρτήματος, στους δρακοκτόνους Βυζαντινούς Αγίους, στο φτερωτό ερπετό – πειρασμό των ερημιτών και των μοναχών, στον «κατηραμένο όφι» του Καραγκιόζη, στον δράκοντα των λαικών τραγουδιών και παραμυθιών. Η «Καρδία Νήφουσα», ευχή, προσευχή και στόχος, είναι το επίτευγμα της πάλης εναντίον του κακού, του πονηρού, του διαβολικού. Ο δράκων εξορκίζεται διά της πίστης, η αρετή κυριαρχεί, η ψυχή ηρεμεί, η καρδία «νήφει».

Ο Αλέκος Κυραρίνης γεννήθηκε το 1976 στην Αθήνα και μεγάλωσε στον τόπο καταγωγής του, την Τήνο. Εργάστηκε με τον μαρμαρογλύπτη πατέρα του Γιάννη Κυραρίνη από την ηλικία των έντεκα ετών μέχρι και την εισαγωγή του στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας το 1997. Φοίτησε στην ΑΣΚΤ από το 1997 έως και το 2003, με καθηγητές τους Δημήτρη Μυταρά και Γιάννη Ψυχοπαίδη.

Η αυλαία του Ιουλίου πέφτει ορμητικά ξορκίζοντας τους δαίμονες με την τέχνη που μου σύστησε η Τατιάνα. Την τέχνη του Κυραρίνη που η αρετή κυριαρχεί, η ψυχή ηρεμεί, η καρδιά “νήφει”…

Αν βρεθείτε στην γειτονιά έως τις 9 Σεπτεμβρίου επισκεφτείτε την. Η Τατιάνα θα είναι εκεί να σας υποδεχτεί στον εσωτερικό κήπο με τις λεμονιές, τις ελιές, τους βασιλικούς και τις βοκαμβίλιες, να σας κεράσει αμυγδαλωτά και να σας μυήσει στον συναρπαστικό κόσμο της…