Δεν είναι δίκαιο, το ξέρω, αλλά -καταρχήν ποιος είπε πως η ζωή είναι δίκαιη- αυτό είναι ένα extra bonus όταν γιορτάζεις την γιορτή σου σε εντελώς διαφορετική Ζώνη Ώρας: Σου εύχονται όλοι οι γνωστοί και οι φίλοι ανήμερα της γιορτής σου από την Ελλάδα φυσικά, ενώ ο άντρας σου και το παιδί σου οργανώνουν ολόκληρο εορταστικό διήμερο στα δύο πιο αγαπημένα σου εστιατόρια στη ΝΥ, ώστε να μην μείνεις με το παράπονο πως κάπου χάνεις το μεγάλο πάρτι.
Ανήμερα της γιορτής μου λοιπόν, των Θεοφανίων, την περάσαμε την μία στο Brooklyn, την άλλη στο SoHo -θα σας τα πω όλα- αλλά το δια ταύτα είναι τα ίδια τα … Name Day Dinners! Στα δύο πιο αγαπημένα μου εστιατόρια στη Νέα Υόρκη.
H όλο υπονοούμενα και βέλη βιτρίνα του Tiffany, ανήμερα την γιορτή μου, καθώς πηγαίναμε να δειπνήσουμε… ???
ΟΚ! Η λίστα με τα “αγαπημένα” στη ΝΥ περιλαμβάνει και αρκετά άλλα, όπως το King Cole Bar, στο St. Regis (αλλά, με αυτά και με τα άλλα, έχει γίνει το absolute after shopping “στέκι” μας), το εξοφρενικά ακριβό Nello, το γαλλικό Le Coucou ή το ιταλικό Il Gattopardo στην West 54th Street…
The King Cole Bar! Εντάξει, σας έχω μιλήσει πολλές φορές για αυτό…
“If we want things to stay as they are, things will have to change.” – Tancredi Falconeri, Il Gattopardo by Giuseppe Tomasi di Lampedusa, 1958
Le Coucou
Όμως από την πρώτη φορά που πήγα στο Waverly Inn, κατάλαβα πως θα είναι πάντα και για πάντα το πιο αγαπημένο μου εστιατόριο, στον κόσμο όλο… Την πρώτη φορά μάλιστα που το είχαμε επισκεφθεί, πολλά χρόνια πριν (καλεσμένοι από tycoons New Yorkers εννοείται), το Wavelry Inn, με co-owner τον Graydon Carter, editor του Vanity Fair, ήταν από τα πιο prive insider’s clubhouses της Νέας Υόρκης, και στα διπλανά τραπέζια δειπνούσαν billionaires, movie stars, intellectuals και fashion designers, ενώ ακριβώς δίπλα μου, έτρωγε carpaccio ο Robert De Niro!
Οι φωτογραφίες στο Wavelry Inn απαγορεύονται αυστηρά -κι ας είσαι ο ίδιος ο Obama- οπότε αντιλαμβάνεστε πως για να βγάλω αυτές τις 2-3 φωτογραφίες, κινδύνεψα με την ζωή μου -ή έστω με την αξιοπρέπεια μου- ενώ (εννοείται) πως τσακώθηκα με τον Νικόλα…
Το τζάκι δίπλα στο τραπέζι που έγινε η κράτηση για την γιορτή μου
Έκτοτε, όταν θέλω να φέρω στο μυαλό μου το πιο ατμοσφαιρικό, μαγικό, εξώκοσμο, ελιτίστικο αλλά και πιο snobbish εστιατόριο του κόσμου (δεν διαθέτει καν τηλέφωνο για κρατήσεις, ενώ o Τύπος της ΝΥ αναφέρεται σε αυτό ως “The New York’s hottest celebrity clubhouse – Limousines line the street outside, lithe young women flirt with powerful men, macaroni and cheese costs $55 and paparazzi lurk, ready to snap a star misbehaving”), η σκέψη μου πάει αυτόματα στο Waverly Inn, στο 16ο νούμερο της Bank St. στο Greenwich.
Βέβαια, το macaroni and cheese είναι όλο πασπαλισμένο με ολόλευκη τρούφα…
Για να μην πολυλογώ άλλο, διάβασε όλο το story του Waverly Inn εδώ!
Name Day Dinner!
Το εστιατόριο λοιπόν που έχει ως “στέμμα” του για μότο, πάνω πάνω στο menu, τα λόγια του -ίσως πιο αντιπαθητικού ανθρώπου στη ΝΥ- Donald Trump “The worst restaurant in New York”, μετά το μένος του για το Vanity Fair και τον Graydon Carter προσωπικά, είναι το πιο αγαπημένο της ελίτ της Νέας Υόρκης. (διάβασε εδώ!)
Στο Waverly Inn όπως καταλαβαίνετε απαγορεύονται ρητά οι φωτογραφίες, δεν έχει όπως σας είπα ούτε καν τηλέφωνο για κρατήσεις, οπότε για Social Media ή έστω για wifi ούτε λόγος, ωστόσο όλα αυτά -και άλλα πολλά διατηρούν τον μύθο του. Το ένα βράδυ της γιορτής μου λοιπόν, ο Νικόλας είχε κλείσει τραπέζι για τους τρεις μας εκεί.
Το άλλο βράδυ, αυτό που θεωρητικά ήταν 6/1 στη ΝΥ (LOL) πήγαμε στο Cipriani στην 59th Street και Fifth Avenue.
Άλλο αγαπημένο…
Καταρχήν, το Harry ‘s Bar είναι το πρώτο εστιατόριο που δειπνήσαμε με τον Νικόλα, στο πρώτο ταξίδι της σχέσης μας, έναν μήνα αφού τα φτιάξαμε, που πήγαμε στην Βενετία…
Τον Ιανουάριο του 2005 οι δυό μας στο Harry’s Bar στη Βενετία, στα πρώτα μας ραντεβού, τον Ιανουάριο του 2019, οι τρεις μας στο Cipriani της Νέας Υόρκης
Ο Νικόλας προτιμάει πάντα αυτό της Βενετίας, ok δεν έχω λόγο να διαφωνήσω, απλά όσο κι αν λένε πως … “This fashionable restaurant is almost an exact duplicate of the original Harry’s Bar in Venice”, προσωπικά πιστεύω πως εδώ δεν συχνάζουν τόσοι τουρίστες όσο στο αντίστοιχο της πόλης των γονδολιέρηδων , ενώ η ατμόσφαιρα του εδώ είναι σαφώς πιο κοσμοπολίτικη.
Τα πάντα εδώ είναι…μικρά. Από το ταβάνι που είναι πραγματικά χαμηλό, έως τα τραπέζια και τα ποτήρια! Χαρακτηριστικό είναι πως αν ζητήσετε ένα Martini cocktail πριν το δείπνο, θα σας το σερβίρουν σε χαμηλό ποτήρι, σαν το μικρό του κρασιού, χωρίς το πόδι! Έστω κι αν εκτός όλων των άλλων το Harry’s Cipriani είναι γνωστό για το Extremely Dry Martini του, με δέκα μέρη τζιν και ένα μέρος βερμούτ. Αν θέλετε να το πάτε πιο “παραδοσιακά”, θα παραγγείλετε πριν το φαγητό σας Bellini.
Και φυσικά, θα παραγγείλετε το αυθεντικό καρπάτσιο, το οποίο γεννήθηκε και δημιουργήθηκε άλλωστε από τον Giuseppe Cipriani για την καλή του φίλη, την κοντέσα Amalia Nani Mocenigo, όταν ο γιατρός της την υπέδειξε μια δίαιτα που να βασίζεται στο ωμό κρέας, κάτι που σήμαινε ότι θα έχανε τις συνηθισμένες gourmet απολαύσεις της ενώ θα γονόταν και ρεζίλι στους κύκλους της, ζητώντας το κρέας δημοσίως…
Εμείς παραγγείλαμε filet mignon, αλλά για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, αν και στην αρχή “παρατηρήσαμε” την Ελμίνα για το πόσο “σταθερή” (βαρετή) είναι στις παραγγελίες της στον σερβιτόρο, η bolognese της αποδείχθηκε το καλύτερο πιάτο όλου του καταλόγου, οπότε σας το συνιστώ να το παραγγείλετε οπωσδήποτε εάν πάτε! Μόλις δοκίμασα μία μπουκιά από το συγκλονιστικό bolognese της, κατάλαβα πως ο κιμάς που έχουμε συνηθίσει να τρώμε ως… bolognese, δεν έχει ουδεμία απολύτως σχέση με το ψιλοκομμένο στο χέρι αυτό φιλέτο, που αν κατάλαβα καλά, δεν είχε καν ίχνος ντομάτας…
Να με χαίρεστε λοιπόν!
Stay tuned, έχω πολλά ακόμα να σας πώ….
Συνεχίζεται…. ?
