Εγώ δεν ξεστολίζω, εντάξει; Η γιορτή, δεν μπορεί και δεν πρέπει να τελειώσει εδώ…

Τέτοιες γιορτές είχα να περάσω από το σχολείο, από τότε που ήμουν μαθήτρια.

Μάλιστα, αν εξαιρέσει κανείς κάποια απανωτά ξενύχτια, θα έλεγα από τότε που ήμουν μαθήτρια του δημοτικού σχολείου, μιας και μέχρι και γάλα στον Αη Βασίλη άφησα, στο τζάκι…
Σαν άλλες βιτρίνες του Harrods, στόλισα το σπίτι μου μέσα Νοεμβρίου. Τι στόλισα δηλαδή, το Ροβανιέμι έστησα στα περιορισμένα τετραγωνικά του. Και δεν δούλεψα σχεδόν καθόλου. Ρούφηξα την κάθε στιγμή των φετινών γιορτών σαν άλλο cocktail σε βαθύ κόκκινο πράσινο χρώμα, και όχι μέσα από την φωτογραφική μου μηχανή. Τα καλύτερα “αποκλειστικά” θα είχα αν σκεφτόμουν το blog…Come on…not now! Έδωσα και έλαβα πιο πολλά δώρα από κάθε άλλη φορά! Άλλα ευτελούς αξίας, άλλα μοναδικά, όλα υπέροχα όσο οι ευχές που τα συνόδευαν. Κάθε πρωί ξυπνούσα με τις Χριστουγεννιάτικες μελωδίες που έβαζε η Ελμίνα και αγκάλιαζαν όλο το σπίτι, και κάθε βράδυ με έπαιρνε ο ύπνος με το φως από τα λαμπιόνια στα δέντρα, στα στεφάνια, στην κουπαστή της σκάλας, στο τζάκι. Ίσως να συνηγόρησε σε όλο αυτό το μαγικό σκηνικό η πρωτόγνωρη ανάγκη για γιορτή. Ίσως πάλι, η ηλικία της κόρης μου, τα έξι της χρόνια που τα έζησε πιο συνειδητά από κάθε άλλη χρονιά. Έβαλα βέβαια και εγώ το χεράκι μου σε αυτό.

Την ξεθέωσα, επί δεκαπέντε ημέρες κάθε μέρα Χριστούγεννα! Και το βράδυ, κουρασμένη πια, να την παίρνει ο ύπνος όσο της διάβαζα Χριστουγεννιάτικες ιστορίες…Και όταν την κοίμιζαν πια τα ξωτικά του Αη Βασίλη στην αγκαλιά τους, φορούσαμε τα γιορτινά μας και βγαίναμε…Και που δεν πήγαμε…Μέχρι και δύο (!!) Reveillon Πρωτοχρονιάς κάναμε! Ένα στις 31 Δεκεμβρίου, και ένα στις 2 Ιανουαρίου… “Πάει ο παλιός ο χρόνος” τραγουδούσαμε και γέμιζε η ψυχή μας…

 

Και την 1η μέρα του χρόνου που μεσολάβησε κόψαμε ένα σωρό βασιλόπιτες!  Σε σπίτια οικογενειακά, και σε αυτά των πιο στενών μας φίλων. Φτιάξαμε κολιέ, και μετρήσαμε στις χάντρες του, πόσες Πρωτοχρονιές μαζί…

 

 

 

 

 

 

 

 

…Έφτιαξα συνταγές με κάστανα, άλλες με ρόδι, πολλές με δαμάσκηνα και βερίκοκα… Τόσες πολλές για να μυρίζει το σπίτι μου όλον τον χρόνο την γλύκα τους.

Και είδα αγκαλιά με την κόρη μου άπειρες Χριστουγεννιάτικες ταινίες. Από αυτές που σου φέρνουν δάκρυα συγκίνησης στα μάτια…
Αυτές οι γιορτές φώλιασαν για τα καλά στην καρδιά μου. Και σήμερα των Φώτων, σήμερα που είναι η δική μου γιορτή, δεν θέλω να τελειώσει αυτό το πάρτι. Θέλω να συνεχίσω να ξυπνάω με τις Χριστουγεννιάτικες μελωδίες και να κοιμάμαι με το φως από τα λαμπιόνια. Ξεθεωμένη από αγάπη και χαρά.

 

 

Θέλω να ακούσω τα κάλαντα των Φώτων από όλα τα παιδιά της γειτονιάς. Θέλω να παίξω άλλη μία παρτίδα Monopoly με την Ελμίνα και τον Νικόλα, θέλω να κάνουμε πάλι την κουζίνα χάλια από την ζάχαρη άχνη, θέλω δακρύσουμε πάλι βλέποντας το “Άννυ” αγκαλιά, θέλω να κάνουμε πάλι Santa haunting και να ανακαλύπτουμε σοκολάτες για την υπόλοιπη εβδομάδα στα πιο απίθανα μέρη, θέλω να χορέψουμε πάλι το Mamacita πάνω στους καναπέδες! Θέλω να κάνω και να πάρω και άλλα δώρα.
Αυτή η γιορτή δεν μπορεί και δεν πρέπει να τελειώσει εδώ…
Χρόνια πολλά!