Le Soleil, le foyer de tendresse et de vie, Verse l’amour brûlant à la terre ravie, Et, quand on est couché sur la vallée, on sent Que la terre est nubile et déborde de sang; –Arthur Rimbaud
“Μόλις μπήκα στα σαλόνια του Ποσειδωνίου από μία νωχελική καϊκάδα κάτω από τον Σπετσιώτικο ήλιο και αμέτρητες βουτιές σε σμαραγδί σπηλιές, και ξεδιψάω με ολόφρεσκη σπιτική λεμονάδα, όσο βρίσκω δροσιά από τα αμέτρητα μπλε των κεραμικών σου βάζων της Συλλογής “Κάτω από τον Ήλιο”. Το καινούργιο μας σπίτι είναι ακόμη γιαπί, σχεδόν οικοδομή, αλλά θέλω να σου παραγγείλω τα δύο σου αυτά βάζα, ως το πρώτο μας δώρο για το νέο μας ξεκίνημα…” Σαν χθες θυμάμαι το μήνυμα που έστειλα ένα ζεστό απόγευμα βαθύ Αυγούστου στην Βάσω Τρίγκα, βυθισμένη σε μία από τις colonial πολυθρόνες του Ποσειδωνίου, καθώς απολάμβανα τη δροσιά από τους ανακουφιστικούς ανεμιστήρες και ξεκούραζα το βλέμμα μου μέσα στα υπέροχα μπλε που με τόση έμπνευση και άλλη τόση δημιουργική αυθάδεια είχε λούσει με τα πινέλα της τα κεραμικά βάζα με την ασχημάτιστη μορφή. Σπαρακτικές μεσημβρινές μυήσεις σε περίκλειστους νησιωτικούς θερινούς παραδείσους. Ένα φθινόπωρο, μία μετακόμιση, ένα ακόμη lockdown και κάποιους χειμωνιάτικους μήνες μετά, και ακόμη θυμάμαι το δέος που μου προκάλεσαν αυτά τα ασυνήθιστα συναρπαστικά κεραμικά έργα. Τα κεραμικά του ήλιου.
“Ήρθα από Λουξεμβούργο, λόγω συνθηκών θα παραμείνω λίγο καιρό ακόμη Αθήνα και θα χαρώ πολύ να πιούμε ένα τσάι στο ατελιέ μου όσο σε ξεναγώ στις νέες μου ιδέες. Να κοιτάμε μόνο μπροστά με εργασία και δημιουργία, είναι ό,τι μας κάνει τώρα καλό…” μου στέλνει προχθές μήνυμα μία από τις πιο αγαπημένες μου Ελληνίδες σύγχρονες ζωγράφους, που τα έργα της μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά μου. Η διαδρομή από την Φιλοθέη στο ατελιέ της που βρίσκεται στο Νέο Ψυχικό σύντομη, σχεδόν όσο κρατάει το τραγούδι Nous του Julien Doré που μου είχε στείλει αντί “καλημέρας” η Βάσω σε ένα από τα μηνύματα μας. Σχεδόν όσο κρατάνε οι σκέψεις μου όσο χορεύουν στα κείμενα της Ίριδος Κρητικού όταν περιγράφει τα “κεραμικά του ήλιου” της Βάσως Τρίγκα.
«Κάτω ακριβώς από τον γενέθλιο ελληνικό και τον οικείο μεσογειακό ήλιο της παιδικής ηλικίας και των αέναων ενηλικιωμένων περιπλανήσεων, εκεί όπου η ίδια αρθρώνει όσα ονειρεύεται και λαχταρά με ορμητικό θάρρος και επίπονη, μεθοδική ακρίβεια, σπέρνονται και ιχνηλατούνται, βλασταίνουν και ζωγραφίζονται οι γόνιμοι πλοχμοί της ταλαντούχας και ατελεύτητης φαντασίας της. Σύνθετες καταδύσεις σε πυκνοκατοικημένους κήπους, περιπετειώδεις περιηγήσεις σε λαβυρινθώδεις αλέες και ηλιόλουστα ευρωπαϊκά πάρκα, σπαρακτικές μεσημβρινές μυήσεις σε περίκλειστους νησιωτικούς θερινούς παραδείσους, τρυφερές ιμπρεσιονιστικές μουσικές και απτικές εξπρεσιονιστικές συνηχήσεις σχεδίου και χρώματος, αλαφροπάτητοι κατά μόνας περίπατοι στα μονοπάτια του βλέμματος και του νου και συντροφευμένα ευφραντικά γεύματα στη χλόη, ορίζουν την ιδιοσυγκρασιακή ετούτη τοπιογραφία της ζωγράφου και επινοούν ένα εύφορο, συναρπαστικό εξοχικό μικροκλίμα με χαμηλόφωνα θροΐσματα και λεπτότατες συνθετικές υφάνσεις του χρωστήρα επάνω στον καμβά…»
Η Βάσω Τρίγκα στο ατελιέ της, ανάμεσα στον μαγικό κόσμο που έχει δημιουργήσει μέσα από τα υπέροχα λάδια της και τα μοναδικά κεραμικά της έργα.
Δεν πίνουμε τσάι. Με υποδέχεται στον μαγικό κόσμο του ατελιέ της με εξαιρετικό espresso και ένα σπιτικό γλυκό δικής της επινόησης και λιγοστών θερμίδων που αποτελείται από μήλα και αχλάδια ψητά στον φούρνο και λουσμένα με το άρωμα και το αλκοόλ ενός ακριβού porto.
Ο κόσμος της αποτελείται από ό,τι χαρακτηρίζει περισσότερο την Βάσω Τρίγκα. Την τέχνη της και τα ταξίδια της. Όσο η ίδια σερβίρει τον καφέ, βρίσκω ευκαιρία και παίρνω βαθιά ανάσα, και βυθίζομαι στα έντονα χρώματα της, στο άναρχο mix & match μίας συναρπαστικής ζωής, που αποτυπώνεται σε κάθε γωνία, σε κάθε αντικείμενο. Από τα μεγάλα τελάρα της έως το πιο μικρό φλιτζάνι του καφέ. Παντού η υπογραφή της, παντού από εμπνεύσεις της στιγμής έως έργα μίας ζωής.
Μιλάμε για αποφάσεις και διαδρομές ζωής, για μονοπάτια που μας οδήγησαν στα σωστά σταυροδρόμια και συντρόφους που σχεδόν μας “διέταξαν” να μην φοβηθούμε και να ακολουθήσουμε τα όνειρα μας. “Όλα έγιναν όπως έπρεπε να γίνουν….”
“Το πινέλο, που κρατώ, όλο μπαίνει σε περιπέτειες….” Γελάει. Μιλάει για τη ζωή της πριν την Τέχνη. Σπούδασε Νομικά, εργάστηκε ως Δικηγόρος. Γέννησε, αναγεννήθηκε. Έπιασε μελάνι και χαρτί, ακουαρέλα και πινέλα. “Το πινέλο, που κρατώ αρνείται να “γράψει” φωτογραφικά το πραγματικό. Βουτά στο χρώμα και τρέχει να δώσει μορφή στις αισθήσεις και τη συγκίνηση, που η ζωή μέσα στην φύση ξεσηκώνει! Ο καμβάς ανταποκρίνεται και προσπαθεί να κρατήσει πάνω του λίγο από τις ευωδιές, την καθαριότητα και την υγρασία του αέρα ή λίγο από την ένταση της ησυχίας και το θρόισμα μερικών φύλλων…”
Λεπτομέρεια από το τζάκι. Ένα αγαπημένο μου ζωγραφικό έργο και μπροστά του ξεκουράζονται δύο από τις πρώτες της κεραμικές δημιουργίες
Ένα από τα πιο αγαπημένα μου Κεραμικά έργα της Βάσως Τρίγκα
Έργα της έχουν παρουσιασθεί σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις σε γκαλερί και μουσεία στην Ελλάδα, στο Λουξεμβούργο, στο Βέλγιο, στη Γαλλία και στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ένα γρήγορο ξεφύλλισμα στο όνομα της Βάσως Τρίγκα μέσα στο Fay’s Control και μπορεί εύκολα να βρει πόσα αφιερώματα υπάρχουν για την δουλειά της
Με αφήνει να περιπλανηθώ στον χώρο…
Θέλω να φωτογραφίσω οτιδήποτε υπάρχει και ζει σε αυτά εδώ τα τετραγωνικά…. Όλα είναι Τέχνη….
Από το WC του ατελιέ…
“Ναι, έως και το WC έχει να πει τις δικές του ιστορίες” σχολιάζει γελώντας…
…Έως το ψυγείο και την πόρτα…
Αλλά και έργα που συναντώ σε κάθε γωνία…
“Ξέρεις τι σημαίνει αυτό το “Νεογέννητο Κοάλα Ανακαλύπτει τον Κόσμο” που έχω σημειώσει μέσα στο έργο?” με ρωτάει και εγώ προσπαθώ να βρω μία ικανοποιητική απάντηση αλλά είναι αδύνατον. “Πρόκειται απλά για την είδηση που άκουγα από την τηλεόραση την στιγμή που ολοκλήρωνα αυτό το έργο. Για κάποιον λόγο θεώρησα απαραίτητο να την τοποθετήσω μέσα στο έργο, πως θα ήταν ανολοκλήρωτο χωρίς αυτήν…” Αν δεν είναι αυτό Τέχνη, τότε τι; “Τέχνη είναι η σύλληψη μίας ιδέας μία συγκεκριμένη στιγμή και αυτή που αντιλαμβάνεται ο θεατής όταν αντικρίζει το έργο…”
Της ζητώ να μου δείξει τα Κεραμικά της Πιάτα, ένας από τους λόγους που βρίσκομαι σήμερα εδώ, μιας και η απόκτηση 12 ζωγραφισμένων στο χέρι πιάτων με την υπογραφή της Βάσως Τρίγκα, είναι το ομορφότερο δώρο που θέλω να κάνω στο νέο μου σπίτι. Τα λατρεύω. Αυτά και όλες τις υπέροχες ιστορίες που έχουν να διηγηθούν.
Τα πιάτα της, οι μεγάλες πιατέλες αλλά και τα μπολ της είναι ζωγραφισμένα τόσο στην μπροστινή τους επιφάνεια όσο και στην ανάποδη, στον πάτο τους. “Καταρχήν έτσι μπορείς να τα χρησιμοποιήσεις και από την ανάποδη μεριά τους για να ακουμπήσεις πάνω τους ένα άλλο object. Όμως, πολλές είναι και οι φορές που το καλοκαίρι, στην εξωτερική τραπεζαρία, τα τοποθετώ ανάποδα για να μην σκονίζονται μέχρι να σερβιριστεί το φαγητό…” Τα art de la table της Βάσως είναι μέσα στα καλύτερα που μπορείς να φανταστείς…
Η συλλογή με τα πιάτα…
Το μαύρο, το άσπρο και το μπλε -“ο πιο δυνατός συνδυασμός” κατά τη Βάσω- διηγούνται τις δικές τους ιστορίες όταν συναντούν το “Cache-Cache”, το “Κρυφτό” που έχει σχεδιάσει η γνωστή ζωγράφος.
Την ακούω τώρα δίπλα μου να μου εξηγεί και να με ενθαρρύνει “Αν θέλεις για τα 12 πιάτα σαλάτας που ζήτησες θα στα φτιάξω χειροποίητα στο τροχό και θα τα ζωγραφίσω όλα μαζί και συνδυαστικά ξεχωριστά το καθένα αφού στεγνώσει ο πηλός και ψηθούν το πρώτο ψήσιμο … σου δίνω μια ιδέα! Αν θέλεις να έχουν ένα πιο προσωπικό στοιχείο, κάτι που εγώ το έχω κάνει σε κάποια άλλα κεραμικά μου, μπορώ να εντάξω διακριτικά στη ζωγραφική τους κάποια λέξη στο καθένα που εσύ αξιολογείς και έχει σημασία για εσένα, όπως οι λέξεις αγάπη, χαρά, θαλπωρή, ή κάποιο όνομα…. Σκέψου, εμπνεύσου και πες μου 12 λεξούλες να τις ζωγραφίσω ή άσε εμένα με οδηγό την έμπνευση μου…”
Λίγες ώρες αργότερα, οδηγώ την Κηφισίας με προορισμό το σπίτι μου, και μου λείπει ήδη η συντροφιά της Τέχνης, η θαλπωρή των ζεστών λαδιών της, οι σπαρακτικές μεσημβρινές μυήσεις σε περίκλειστους νησιωτικούς θερινούς παραδείσους. Κοινοί παράδεισοι, ένα νησί λατρεμένο, φεγγάρια ζωγραφισμένα με τα πιο έντονα πορτοκαλί, μπλε αχινοί και ένας κόσμος, κατάστικτος από τα πολύτιμα εκείνα κοιτάσματα της ανθρώπινης δημιουργίας που δεν κατατάσσονται με ακρίβεια, ανήκουν ωστόσο οργανικά στην πολύτιμη ευρωπαϊκή πολιτισμική μας μνήμη, ακροβατεί με περισσή χάρη ανάμεσα στους ανήσυχους πλοκάμους των μινωικών βυθών και τις κυπριακές μεσαιωνικές εγχαράξεις, ανάμεσα στους ανάγλυφους αναγεννησιακούς κόσμους του Bernard Palissy, την παραδοσιακή κεραμική του Vallauris, τα ψυχεδελικά πεδία του Miquel Barceló ή τους οργιαστικούς φαύνους και τους ανθρωπόμορφους ήλιους του Picasso…
Σε ευχαριστώ πολύ Βάσω Τρίγκα που με υποδέχθηκες στον κόσμο σου, ανυπομονώ να σε υποδεχθώ στον δικό μου.
