Το Abovo του Κολωνακίου μονοπωλεί το ενδιαφέρον της Αθηναϊκής γαστρονομικής σκηνής. Και όχι άδικα, αφού με ότι καταπιάνεται ο βραβευμένος σεφ Μιχάλης Νουρλόγλου, αποτελεί talk of the town.
‘Ετσι, ήταν κάτι παραπάνω από δεδομένο ότι θα ήμασταν από τους πρώτους που θα επισκεφτούμε το ολοκαίνουργιο Abovo, στην καρδιά της Τσακάλωφ. “Μήπως είναι άδικο να πάμε από τις πρώτες μέρες της λειτουργίας του, και μάλιστα το πρώτο του Σάββατο;”, “Το Κολωνάκι και η γαστρονομία δεν συναντήθηκαν ποτέ, τώρα θα το κάνουν;” οι ενδοιασμοί των πιο δύσπιστων. Όμως ξέρεις. Ξέρεις, πως μετά από την έως τώρα απόλυτα επιτυχημένη πορεία του Νουρλόγλου, δεν μπορείς παρά να του έχεις απόλυτη εμπιστοσύνη. Ναι, ξέρει πολύ καλά τι κάνει…
Follow me…
Σάββατο βράδυ, χθες βράδυ στις 21.30′ και έχουμε ραντεβού με την παρέα μας στο 18 της Τσακάλωφ, στο παλιό Pasteria, που πλέον ακούει στο όνομα Abovo. Γνωρίζουμε ήδη πως δεν έχει vallet parking για να παραλάβει το αυτοκίνητο μας, αλλά το parking της Βουκουρεστίου κάτω από τον Δουδέση, είναι σε απόσταση ενός λεπτού.
Το πρώτο που νιώθεις με το που μπαίνεις στο νέο Abovo είναι η απόλυτα sexy ατμόσφαιρα του. Και ακούς μουσικές από αγαπημένες ροκιές. Σε εστιατόριο με γαστρονομικές δημιουργίες ροκιές; “Ναι” απαντάει ο Νουρλόγλου, και συνεχίζει “Θέλουμε να ακούμε ωραίες ροκιές, να μην έχεις το σερβιτόρο πάνω απ’ το κεφάλι να σε ζαλίζει γεμίζοντας και ξαναγεμίζοντας τα ποτήρια με κρασί, θα το κάνεις μόνος σου όποτε θέλεις. Η κουζίνα να είναι «ανοιχτή» προστατευμένη από διάφανο κουτί και το πάσο της να είναι ανοιχτό μέσα στη σάλα. Σεφ και σερβιτόροι να φοράμε την ίδια στολή και θα σερβίρουμε όλοι. Θέλουμε να γυρίσουμε την πλάτη στο επιτηδευμένο και αποστειρωμένο ρεστοράν». Ζω ένα όνειρο; Επιτέλους, κάποιος κατάλαβε τι ακριβώς θέλουμε! Το όνειρο -ή η πραγματικότητα– συνεχίζεται και στον κάτω όροφο του εστιατορίου, όπου μας ξεναγεί ο Μιχάλης στις αποθήκες του αλλά και στο αυτοσχέδιο μποστάνι του, με τα βότανα και τα λαχανικά του. Μαγεία…
Στις αποθήκες του Abovo…
O Μιχάλης Νουρλόγλου μας ξεναγεί στο μποστάνι του…
“Φύτρες ρόκας. Το νέο λάδι τρούφας . Αυτά. Καλη αρχή μας…” μας λέει με νόημα ο Μιχάλης…
Η Βασίλικη και ο Νικόλας τον ακούνε μαγεμένοι…
Φαίη, Μιχάλης, Ευούλα
Το όνειρο συνεχίζεται στο ίδιο το menu του Abovo, το οποίο αυτή τη φορά μας συστήνεται με τον εύστοχο χαρακτηρισμό “Honest Gastronomy”…
Ο Μιχάλης δημιουργεί τέχνη στην open kitchen, και εμείς παρακολουθούμε μαγεμένοι…
Amuse bouche…
Abovo σημαίνει “από το αυγό”, σαν να λέμε δηλαδή από την αρχή…
Tα φρέσκα στρείδια, ψητά σε σάλτσα λευκού κρασιού με άνηθο και λαγοκέρασο, έρχονται με το κέλυφός τους…
Το φουαγκρά σωτέ με σάλτσα αμυγδάλου και «πιτσίλες» μανταρινιού είναι ένα ξεχωριστό πιάτο, με απόλυτη ισορροπία και απροσδόκητο σύμμαχο τα crispy φύλλα τσουκνίδας που το συνοδεύουν…
Για κυρίως επιλέγω την πάπια πάπια με μούρα και μαύρο σκόρδο…
Μοσχαρίσιο ταρτάρ με παγωτό μουστάρδα…
Πάνος Δεληγιάννης, Μιχάλης Νουρλόγλου, Christian Thomas. Les connaisseurs…
Με την Εύη Φέτση και τον Μιχάλη Νουρλόγλου. Μόλις έχουμε ολοκληρώσει το δείπνο μας, αλλά όχι και την βραδιά μας…
Tropical Forest είναι ένα ξεχωριστό τροπικό δάσος, που “ανθίζει” μέσα στο πιάτο. Σοκολάτα γάλακτος, μάνγκο και φρούτα του πάθους “κρύβονται” ανάμεσα στα ευωδιαστά λουλούδια για να γλυκάνουν τους ουρανίσκους…
Παγωτό καρύδι σε κονσομέ μελιού με τσιπς γάλατος και σιτάρι…
Το δείπνο, ολοκληρώνεται με το “Γλυκό της Ημέρας”, το οποίο βασίζεται στα υλικά του cheesecake και στήνεται στο τραπέζι μας, από τον ίδιο τον Νουρλόγλου…
Δεν κρατιέμαι, τραβάω βίντεο…
Μπορεί το δείπνο να ολοκληρώθηκε αλλά όχι και η βραδιά, η οποία συνεχίζεται upstairs, στο ψαγμένο και άκρως ατμοσφαιρικό μπαρ του Abovo, με τον Βασίλη Τσομπανίδη, το οποίο πλαισιώνουν κάποια τραπέζια για τους καπνιστές.
Ο Βασίλης Τσομπανίδης επί το έργων…
Am I dreaming or what?
“Να δοκιμάσεις την Margharita!” με προτρέπει ο Μιχάλης, για την οποία με διαβεβαιώνει πως δεν μοιάζει με καμία άλλη. Yeah right…
Real Cubano…
Ετοιμάζοντας την Margharita μου…Ναι, αυτό στο μπουκαλάκι είναι θαλασσινό νερό!
Ε, λοιπόν ναι. Όταν λέει πως “δεν μοιάζει με καμία άλλη” πρόκειται για κυριολεξία! Είσαι μάλιστα απόλυτα σίγουρος πως δεν είναι καν Margarita. Τουλάχιστον…εμφανισιακά…
“Κι όμως, είναι” μου λέει “Απλά έχω κάνει clarification στο λεμόνι και έχω βάλει και θαλασσινό νερό…” Το όνειρο συνεχίζεται, σκέφτομαι, κι όμως είναι αλήθεια, είμαι στην καρδιά του Κολωνακίου, και δοκιμάζω μια φινετσάτη Margharita με θαλασσινό νερό (!)…. Αγαπημένο του υλικό όπως μου εξηγεί, το οποίο αντικαθιστά το αλάτι στο στόμιο του ποτηριού, και μπαίνει στο σέικερ μαζί με clarified χυμό λεμονιού, δίνοντας το κλασικό κοκτέιλ σε μια διαυγή, γλυκόπιοτη και λιγότερο επιθετική εκδοχή του.
Heaven on earth….
Η ώρα είναι ήδη 2 και μετά και το χθεσινό ξενύχτι στο Ρέμο, αποφασίζουμε (παραδεχόμαστε) πως ναι, χρειαζόμαστε ύπνο….
Ο Μιχάλης μας αποχαιρετά με ένα τελευταίο κέρασμα… “Για το σπίτι ή για αύριο με τον πρωινό καφέ” μας λέει…
Am I dreaming? 🙂
