…Ναι, από αυτές που μετά από μία ολόκληρη ημέρα δεν έχεις προλάβει -ή δεν έτυχε– να φας, και θέλεις να δειπνήσεις νωρίς, εκεί γύρω στις 8, κάτι “αναπαυτικό”. Γεύσεις αγαπησιάρικες, οικίες, με αυτές ακριβώς τις γεύσεις που μεγάλωσες και σου ξυπνούν χίλιες δύο αναμνήσεις. Από αυτές τις βραδιές που θέλεις αναπαυτικά πρόσωπα, αναπαυτικές φιλίες, που μοιράζεσαι αναπαυτικές ιστορίες. Ε, τότε πας στου Παπαδάκη, να φας από τα χέρια της Αργυρώς. Και μία από αυτές τις βραδιές ναι, ήταν η χθεσινή.
Είναι η ώρα που λίγα μέτρα πιο κάτω, πραγματοποιείται η διαδήλωση για την παραμονή μας στην Ευρώπη. Δεν πήγα αν και ναι, θέλω να παραμείνουμε στην Ευρώπη. Και ήθελα να πάω. Δούλευα έως πολύ αργά, είμαι κουρασμένη. Εντελώς αμακιγιάριστη, σαφώς αχτένιστη, με το πρωινό μου λευκό, λινό φόρεμα, έρχομαι κατευθείαν από το πρωί. Το ίδιο και η φίλη μου και συνάδελφος μου, η Χρίσλα Γεωργακοπούλου, με την οποία μοιραζόμασταν το ίδιο γραφείο τις “ένδοξες” εποχές της Imako. Η Αργυρώ είναι στην κουζίνα της και μαγειρεύει. Για να μας υποδεχθεί. Για να μας προσφέρει μία “αναπαυτική” βραδιά που θα την μοιραστούμε με “αναπαυτικούς” φίλους…Η Χρίσλα εργάζεται στο The TOC, εγώ στο Fay’s Control. Αν και κάποτε περνούσαμε τα χρόνια μας, τις μέρες μας, τις ώρες και στις στιγμές μας ακατάπαυστα μαζί, είχα να την δω από τότε. Μας παρέσυρε η κεκτημένη ταχύτητα των υποχρεώσεων της καθημερινότητας. Την ξανά είδα τυχαία μετά από χρόνια, θέλαμε και οι δύο να τα πούμε σα να μην πέρασε μία μέρα, πάνω από μία Ρεβυθάδα σιγομαγειρεμένη στα κάρβουνα. Για 15 ώρες…Την Ρεβυθάδα της Αργυρώς….
Follow me…
Casual βραδιές στην Αργυρώ…Ναι, από αυτές που μετά από μία ολόκληρη ημέρα δεν έχεις προλάβει -ή δεν έτυχε- να φας, και θέλεις να δειπνήσεις νωρίς, εκεί γύρω στις 8, κάτι “αναπαυτικό”. Γεύσεις αγαπησιάρικες, οικίες, με αυτές ακριβώς τις γεύσεις που μεγάλωσες και σου ξυπνούν χίλιες δύο αναμνήσεις. Από αυτές τις βραδιές που θέλεις αναπαυτικά πρόσωπα, αναπαυτικές φιλίες, που μοιράζεσαι αναπαυτικές ιστορίες. Ε, τότε πας στου Παπαδάκη, να φας από τα χέρια της Αργυρώς…xxx