Ο Βασίλης Ζούλιας μοιράζεται μαζί μας μία προσωπική γλυκόπικρη ιστορία και το πραγματικό μήνυμα των Χριστουγέννων!

Τελικά ποτέ δεν είναι αργά, κυρίως δεν είναι ποτέ αργά για να βιώσεις την χαρά.

Μια μικρή Χριστουγεννιάτικη ιστορία των παιδικών μου χρόνων. Θα πρέπει να ήμουν γύρω στα πέντε με έξι όταν ξύπνησα ένα βράδυ με δυνατή βροχή στο μικρό δωμάτιο δίπλα στην κουζίνα σε μια πέτρινη βίλλα στην Αγία Παρασκευή, ακριβώς απέναντι από την ΕΡΤ. Σε αυτό το μικρό δωμάτιο κοιμόμουν με την μητέρα μου που εργαζόταν σε αυτή τη βίλλα. Από τις πιο έντονες αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας. Ξύπνησα λοιπόν και πήγα στο σαλόνι και διπλα στο τζάκι ήταν ένα δέντρο μέχρι το ταβάνι όλο δώρα από κάτω . Αυτό όμως δεν ήταν το δικό μου σπίτι και αυτό δεν ήταν το δικό μου δέντρο. Τα Χριστούγεννα συνέβαιναν πάντα σε σπίτια άλλων…πραγματικά δεν θυμάμαι Χριστούγεννα στο σπίτι μας και σίγουρα δεν υπάρχει καμμία ανάμνηση οικογενειακής γιορτής. Σαν να μου είχαν κλέψει όλα τα παιδικά μου Χριστούγεννα…

Σήμερα λοιπόν αλλά και για πολλά χρόνια ζω τα κλεμμένα Χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων…

Στολίζω πάντα το δέντρο μου με τόση χαρά σαν μικρό παιδάκι …
Τελικά ποτέ δεν είναι αργά, κυρίως δεν είναι ποτέ αργά για να βιώσεις την χαρά.