Σάββατο πρωί. Σύνηθες πρόγραμμα:
Ξυπνάω και δίνω το πρώτο φιλί στην Ελμίνα. Που συνεχίζει να κοιμάται τα Σαββατοκύριακα στο κρεβάτι μας…
Κατεβαίνω, βάζω μουσική, σιγά μην τους ξυπνήσω, και πίνοντας την πρώτη γουλιά καφέ μπαίνω στο Internet.
Διερωτώμαι αν θα είναι η σημερινή η ημέρα που δεν θα ανάψω τσιγάρο.
Ανάβω.
Διαβάζω όλα τα νέα που συνέβησαν στον κόσμο καθώς κοιμόμουν.
Διαβάζω τα mail μου και comments στο site.
Απαντάω.
Μπαίνω στο fb και μετά στο fayscontrol.gr να δω αν άρεσε η τελευταία μου ανάρτηση ή όχι.
Γράφω.
Ξαναμπαίνω στο fb και κάνω chat με τις φίλες μου ως επί το πλείστον με αυτές που ζουν στο εξωτερικό.
Ξυπνάνε ο Νικόλας και η Ελμίνα και αρχίζει το Σαββατοκύριακο….
Σήμερα, καθώς διάβαζα την αλληλογραφία μου, στάθηκα στο μήνυμα μίας αναγνώστριας. Συνηθίζουν να μου γράφουν μηνυματάκια και εγώ πάντα το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να απαντώ, αλλά σε αυτό το μήνυμα στάθηκα παραπάνω. Ήταν της Γιώτας Ασημακοπούλου-Ζέφκα, από τον Πύργο Ηλίας και μου έγραφε:
“Γεια σας είμαι φανατική αναγνώστρια σας!!!Κάθε φορά κοιτάω τις ενημερώσεις μου στο facebook εάν έχετε ανεβάσει κάτι καινούργιο!!!Μου αρέσουν πιο πολύ οι προσωπικές εμπειρίες γιατί σας θεωρώ έναν άνθρωπο καλόγουστο και είστε μέσα στο lifestyle της εποχής!!Συνεχίστε την καλή δουλειά, έχουν μεγάλη απήχηση αυτά που γράφετε, υπάρχουν άνθρωποι που εκτιμούν το καλό σας γούστο!!!Και ειδικά στην επαρχία όπου ζούμε που δεν υπάρχουν πολλοί διέξοδοι. Να είστε πάντα καλά, να χαίρεστε την όμορφη οικογένεια σας κ να περνάτε καλά για να μας μεταφέρετε τις όμορφες εμπειρίες σας. Και φυσικά, πάντα με υγεία!
Ευχαριστώ…”
Ο λόγος που στάθηκα σε αυτό το υπέροχο σημείωμα δεν είναι μόνο για τα γλυκά και συγκινητικά του λόγια, που όλοι όσοι γράφουμε, πάντα θα μας αρέσει να μας τα χαρίζουν απλόχερα. Ο λόγος είναι γιατί πολλές φορές στο παρελθόν έχω αναρωτηθεί: Είμαι σίγουρη πως αυτά που γράφω, προτείνω, επιλέγω τέλος πάντων, ενδιαφέρουν μεγάλη μερίδα κόσμου ή μόνο ένα πολύ συγκεκριμένο μέρος αυτής; Η επαρχία μας, το μεγάλο “στοίχημα” , που είτε θα σε φτύσει είτε θα σε αγαπήσει, και τα δύο με πάθος, πόσο ταυτίζεται με τις προτάσεις μου;
Θυμάμαι στην αρχή της καριέρας μου ακόμα, που ένας μεγάλος δημοσιογράφος-συγγραφέας μου είχε πει: “Μην σε απασχολεί πόσοι ενδιαφέρονται για αυτά που γράφεις. Αυτά που γράφεις θα ενδιαφέρουν πάντα ένα μικρό-εκλεκτό κομμάτι της κοινωνίας μας, αυτούς αφορούν. Και αυτό, δεν είναι απαραίτητα κακό…”
Θυμάμαι επίσης , ένα απόγευμα πριν πολλά χρόνια, στο “Life & Style” πρέπει να έγραφα αλλά δεν έχει και σημασία. Είχαμε πάει με μία φίλη μου στην Λυρική Σκηνή να πάρουμε τα εισιτήρια μας για μία παράσταση της επόμενης ημέρας και εγώ την περίμενα στο αυτοκίνητο χαζεύοντας τον κόσμο που περνούσε απ’ έξω, άλλους που περίμεναν κουρασμένοι, βαριεστημένοι το λεωφορείο στην στάση , να πάνε σπίτια τους. Θυμάμαι, τους παρατηρούσα προσεκτικά, κάθε λεπτομέρεια τους, τι να σκέφτονταν, από πόσες ώρες εργασίες να επιστρέφουν, ποιος να τους περιμένει άραγε σπίτι, πόσο σκυφτοί ή όχι ήταν οι ώμοι τους, πως να περνούσαν άραγε το υπόλοιπο της βραδιάς τους, πόσες είναι οι σκοτούρες τους, και, αλήθεια, πόσο να τους ενδιαφέρουν άραγε όλα αυτά που γράφω εγώ; Άραγε, τα διαβάζουν και ξεκουράζονται, ίσως και να ταξιδεύουν μαζί τους στο τέλος της ημέρας, ή λένε “με όλα μας τα προβλήματα, τι να μας πεις και εσύ κοπέλα μου;…”
Λέει η Μανίνα Ζουμπουλάκη: “Έχεις να ανταγωνιστείς την τηλεόραση , που παίζει ασταμάτητα στο μπακ-γκράουντ, την κούραση του αναγνώστη, τις δουλειές, τις παρέες και τη βαριεστιμάρα του. Πρέπει να παιδευτείς για να τον κερδίσεις, όχι αστεία…”
Και ναι, αν και το πιο λογικό είναι οι “δικοί” μου αναγνώστες οι οποίοι είναι ίσως όπως περίπου τους χαρακτηρίζει η Γιώτα στο μήνυμα της “άνθρωποι καλόγουστοι, στο life style της εποχής…” -καταλαβαίνω πολύ καλά τι εννοεί-, να είναι πιο πολλοί που θα σταθούν σε ένα γραπτό μου, η ουσία και η πραγματική χαρά όμως βρίσκεται στους αναγνώστες που “ ζουν στην επαρχία, και βρίσκουν διέξοδο μέσα από τα γραπτά σου”. Είτε αυτά αφορούν μία καλή παράσταση, ένα καλό εστιατόριο, μία έκθεση ζωγραφικής που αξίζει να σταθείς είτε μία συνταγή μαγειρικής, ένα editorial αφιερωμένο στην κόρη σου ή μία συμβουλή πως να στρώσεις ένα όμορφο τραπέζι. Η Γιώτα προτιμάει τις “προσωπικές εμπειρίες” όπως τις χαρακτηρίζει , γιατί μέσα σε αυτές βρίσκει αληθινές εικόνες, βγαλμένες από αληθινές ζωές και σκηνοθετημένες από αληθινούς πρωταγωνιστές. Όπως είναι η Γιώτα.
Σε ευχαριστώ πολύ,
Φαίη
Η Γιώτα με τον γιο της, φωτογραφία που βρήκα στον λογαριασμό της στο facebook, από ένα ταξίδι τους στην Disneyland.
