(…) Γιατί η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε, Αλλά ο καλύτερος τοίχος να κρύψουμε το πρόσωπό μας.
Μανόλης Αναγνωστάκης [Εκεί…]:
Ένα προσκυνηματικό και συνάμα νοσταλγικό ταξίδι σε ενθυμήματα μιας άλλης εποχής, που αργοσβήνει, παρουσιάζει η Λίλα Παπούλα στη νέα της έκθεσης «Σ τοίχοι που έκρυβαν το πρόσωπό μας», η οποία εγκαινιάζεται την Πέμπτη 9 Νοεμβρίου, στην Evripides Art Gallery και θα διαρκέσει έως τις 9 Δεκεμβρίου 2017.
Ο τίτλος της έκθεσης, εμπνευσμένος από τους στίχους του Μανόλη Αναγνωστάκη, περικλείει την αίσθηση της απώλειας αλλά και της ελπίδας, αντικατοπτρίζοντας μια πραγματικότητα σχεδόν μεταφυσική. Τόποι οικείοι και συνάμα ανοίκειοι, αποτυπώνονται ως σιωπηλοί μάρτυρες μιας αλλοτινής εποχής, αποτελώντας τη συνέχεια της προηγούμενης ενότητας έργων της «Ό,τι απέμεινε».
Στη νέα δουλειά της Λίλας Παπούλα, ο θεατής βρίσκεται μπροστά σ’ ένα ιδιότυπο σύμπαν, αποτέλεσμα μιας προσωπικής ενδοσκόπησης, ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα, που ισχυροποιεί την μνήμη και αφυπνίζει τα συναισθήματα.
Από την δεκαετία του΄80, η εικαστικός, με την διεισδυτικότητα που την διακρίνει, άρχισε να φωτογραφίζει τοίχους ερειπωμένων σπιτιών, με στόχο να κρατήσει ζωντανή την αίσθηση της πρώτης ματιάς. Άδεια δωμάτια, σκουριασμένες σκάλες, φωταγωγοί, ξεχαρβαλωμένα ντουλάπια, μετουσιώθηκαν σε ζωγραφική ως «θραύσματα μιας εσωτερικής τοιχογραφίας».
Όπως η ίδια επισημαίνει: «Πάντα με γοήτευε αυτό το εσωτερικό παιχνίδι με τον χρόνο και τον τόπο, ανάμεσα στο άλλοτε, στο τώρα και στο μετά, στο εδώ και στο αλλού, στο μέσα και στο έξω, στο είναι και στο δεν είναι.
Έτσι, δουλεύοντας με εικόνες από το παρελθόν αναζητούσα και μερικές φορές ανακάλυπτα καινούριες διαδρομές που με οδηγούσαν στο παρόν.
Όπως και τώρα, με τις εικόνες που φέρνω σ’ αυτή την έκθεση, εικόνες φθοράς και νοσταλγίας για κάτι που χάθηκε, δεν είναι νομίζω τον πόνο και την απελπισία που μοιράζομαι, αλλά την εικαστική ματιά μου πάνω σ΄αυτά, γιατί από μόνη της η Τέχνη μπορεί να λειτουργεί επανορθωτικά, ως ανακατασκευή τόσο του πόνου όσο και της απελπισίας, από την απώλεια ως κάλεσμα προς την κατεύθυνση της ζωής και της ελπίδας».
Στα έργα της, η Λίλα Παπούλα «συμφιλιώνει» την ατελή πραγματικότητα με την εσωτερικότητα του τοπίου αλλά και της ίδιας της ψυχής. Η ανθρώπινη παρουσία, ακόμη κι όταν δεν καταγράφεται ζωγραφικά, υπάρχει πάντα ως υπαινιγμός, μέσα στην αφήγηση του έργου της, που αποτυπώνει την δική της πραγματικότητα.
Η έκθεση πλαισιώνεται από φωτογραφίες, καθώς και ένα video της καλλιτέχνιδας, που εξιστορούν την πορεία της δουλειάς της.
Σημειώνεται, ότι η έκθεση της Λίλας Παπούλα «Σ τοίχοι που έκρυβαν το πρόσωπό μας» παρουσιάσθηκε με μεγάλη επιτυχία στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών Α.Π.Θ., στο πλαίσιο της 6ης Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, «Φαντασιακές Εστίες».
Evripides Art Gallery
Ηρακλείτου 10 & Σκουφά Κολωνάκι, Αθήνα, 106 73
It’s good to know:
Η Λίλα Παπούλα γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας, με δασκάλους τους Γιώργο Μαυροΐδη και Νίκο Κεσσανλή, επίσης έκανε μαθήματα ζωγραφικής στο Saint Martins School of Art στο Λονδίνο και με τον Δημήτρη Κοντό στην Αθήνα.
Έχει παρουσιάσει έργα της σε ατομικές εκθέσεις στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις της Ελλάδας. Επίσης έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Έργα της υπάρχουν στη Βουλή των Ελλήνων, πρεσβείες, πανεπιστήμια, μουσεία, πινακοθήκες και άλλες ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
