Όσο πιο πολλές ημέρες παραμένουμε στο νησί, τόσο πιο δύσκολη είναι η ημέρα της επιστροφής μας στην πόλη. Είναι αλήθεια, αλλά δεν θα έχανα ούτε μία στιγμή από τις δύο αυτές εβδομάδες, για να κάνω λιγότερο μουντή την τελευταία ημέρα των ηλιόλουστων διακοπών του Πάσχα, την σημερινή Κυριακή του Θωμά, που φέτος έχει συμπέσει με την γιορτή του Αγίου Γεωργίου.
Ξυπνάω νωρίς, πριν ξυπνήσει το νησί, να ρουφήξω άλλη μία μαγική ανατολή του, ποτίζω το παρτέρι με τις λεβάντες και προσπαθώντας να αποφύγω την σκέψη όλων των “to do” που είναι πυκνοσημειωμένα στην ατζέντα από την Δευτέρα έως το βράδυ της Παρασκευής που θα έρθουμε και πάλι στις Σπέτσες, κάνω άλλη μία μεγάλη βόλτα με την Τρούφα έως το τελευταίο καρνάγιο στο Παλιό Λιμάνι.
Ξέρω πως όσες φορές κι αν κάνω αυτή την διαδρομή, ποτέ δεν θα την χορτάσω. Τώρα διασχίζω τον εσωτερικό δρόμο των Αρχοντικών που ξεκινάει από την Καποδιστριακή Σχολή και φτάνει στο βοτσαλωτό προαύλιο του Άγιου Νικόλα. Προσπερνάω πόρτες σπιτιών με γραμμένες χρονολογίες του περασμένου αιώνα, με πλημμυρίζουν τα αρώματα από τα νυχτολούλουδα που τα φύλλα τους έχουν πέσει για ύπνο, από τα γιασεμιά που θέλουν να σε μεθύσουν με την αίσθηση χαράς και ευτυχίας, από τα μεγάλα πιθάρια που ξεδιψούν τους αριστοκρατικούς βασιλικούς τους. Στέκομαι στο πεζούλι της εκκλησίας και τώρα θυμάμαι το βράδυ του Μ. Σαββάτου.
Για πρώτη φορά, αντί να περιμένουμε τα μεσάνυχτα για να χτυπήσουν οι χαρμόσυνες καμπάνες της Ανάστασης, πάμε με τον Νικόλα και την Ελμίνα δύο ώρες πριν την μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης. Και εκεί, στη μέση της άδειας από πιστούς εκκλησίας, τυλιγμένοι από την κατάνυξη και τα βαθιά αρώματα των μύρων και του λιβανιού, ανάβουμε από ένα λευκό κερί, κάνουμε από μία ευχή, και προχωράμε στον μόλο του Αθ. Τσαλδάρη, περιμένοντας να ανταλλάξουμε το φιλί της Αγάπης, μόλις δώσουν το σύνθημα τα χιλιάδες -στην κυριολεξία- βεγγαλικά, στον γεμάτο αστέρια ουρανό, πάνω από το πανέμορφο Παλιό Λιμάνι.
Και τώρα, μία εβδομάδα μετά, καθώς βλέπω τα απόνερα του θαλάσσιου ταξί που μας μεταφέρει έως την Κόστα, να σβήνουν με την ορμή τους κάθε λευκή σπιθαμή του μικρού αυτού νησιού, δεν μελαγχολώ, αλλά χαμογελάω. Και σφίγγοντας την Ελμίνα ακόμη πιο βαθιά στην αγκαλιά μου, κλείνω τα μάτια να κρατήσω την όμορφη αυτή εικόνα για άλλες λίγες μέρες στο μυαλό μου. Έως να έρθω ξανά.
Την Παρασκευή πριν την Πρωτομαγιά, στις Σπέτσες πάντα.
For all those who have asked, η βαμβακερή πικέ ζακέτα που φοράω, είναι από την Alda Boutique.
