Τριήμερο στο Κάιρο! (γιατί σας το χρωστούσα αυτό το post!)

Φαντάζει πολύ μακρινό αλλά δεν είναι. Είναι μόλις μία εβδομάδα πριν τα Χριστούγεννα, ελάχιστες ημέρες δηλαδή πριν το ταξίδι μου στη Μόσχα και στην Αγία Πετρούπολη, πριν το ταξίδι που ήταν ο λόγος που δεν πρόλαβα να γράψω για αυτόν τον τελείως διαφορετικό προορισμό και πολιτισμό, το Κάιρο.
Το Κάιρο -αραβικά: القاهرة, al-Qāhira, Αλ-Καχίρα, κατά λέξη «Κατακτητής» ή «Νικητής»– η πόλη των είκοσι εκατομμυρίων κατοίκων και των χιλίων μιναρέδων, η μεγαλύτερη πόλη του Αραβικού κόσμου και της Αφρική, και πολύβουη πρωτεύουσα της Αιγύπτου.

Follow me…

Ήταν ένα τριήμερο αστραπή, όσο ακριβώς χρειάζεσαι για να μυηθείς στη μαγεία του Καΐρου, και να φύγεις υποσχόμενος στον εαυτό σου πως θα γυρίσεις ξανά. Το να τηρήσεις την υπόσχεση σου δεν είναι δύσκολο, είναι ένας προορισμός κοντά στην Αθήνα, είναι σχετικά οικονομικό ταξίδι, είναι πολύ οικείοι οι πολιτισμοί μας. Από την άλλη, αν δεν σου δοθεί ξανά η ευκαιρία να το επισκεφτείς, τρεις ημέρες είναι αρκετές για να δεις όλα όσα θέλεις, για να δοκιμάσεις τις γεύσεις του, για να πάρεις για πάντα το άρωμα του μαζί σου, και οι αναμνήσεις να παραμείνουν ατόφιες στο μυαλό σου, όπως έχουν μείνει και στο δικό μου, ένα μήνα μετά.

Αφορμή για αυτό το ταξίδι στάθηκε η πρόσκληση της mat. Fashion η οποία ταξίδεψε μαζί με την δημοσιογραφική ομάδα στο Κάιρο, επισφραγίζοντας τη δυναμική εξαγωγική δραστηριότητα της εταιρείας στην πρωτεύουσα της Αιγύπτου. Μία πρόσκληση που αποδέχθηκα με μεγάλη χαρά, γιατί μου έδωσε την ευκαιρία να ζήσω με διαφορά μόλις πέντε ημερών, δύο τόσο διαφορετικές κουλτούρες και πολιτισμούς, διαφορετικές θερμοκρασίες και εικόνες, διαφορετικά χούγια και τοπία. Δύο τόσο μα τόσο διαφορετικά ταξίδια, όπως αυτό στην Αίγυπτο και στη Ρωσία.

Καταρχήν λοιπόν, με το που φτάνεις στο Κάιρο έρχεται στο μυαλό σου η βροχή των συμβουλών από φίλους που έχουν ήδη επισκεφτεί την κοσμοπλημμυρισμένη και μυστηριακή αυτή πόλη της Ανατολής. “Μην τολμήσεις να πιεις νερό από την βρύση, ούτε τα δόντια σου μην πλύνεις με το νερό της βρύσης”, “Πρόσεχε την τσάντα και το πορτοφόλι σου”, “Μην φας τίποτα εκτός ξενοδοχείου, θα πάθεις δηλητηρίαση” και ούτω κάθε εξής. Λοιπόν νερό ok δεν ήπια, αλλά δεν πίνω ούτε στην Αθήνα -ή στα νησιά μας-, προτιμώ το εμφιαλωμένο σε κάθε περίπτωση. Τα δόντια μου όμως τα έπλενα ανελλιπώς με το νερό της βρύσης και όχι, δεν έπαθα τίποτα. Επίσης κυκλοφορούσα μια χαρά στον δρόμο χωρίς κανένα φόβο, ίσως έπαιξε τον ρόλο της η πραγματικά μεγάλη αστυνόμευση, και οι διαρκείς έλεγχοι που γίνονταν κάθε φορά που έμπαινες και έβγαινες από ένα ξενοδοχείο ή Μουσείο. Όσο για δηλητηρίαση από φαγητό, όχι μόνο δεν έπαθα, αλλά δοκίμασα μερικά από τα πιο νόστιμα φαγητά της Μ. Ανατολής. ΟΚ, don’t push your luck, για “βρώμικο” σε καντίνα δεν πήγα, αλλά γιατί να το κάνεις άλλωστε?

Με το που μπαίνω στο δωμάτιο μου το οποίο σαν να αιωρείται πάνω από τον Νείλο, τραβάω μία φωτογραφία και ανεβάζω στο Instagram την στιγμή “Ο Νείλος από το μπαλκόνι μου. Μα η φωτογραφία δεν μπορεί να αποτυπώσει τον επίμονο θόρυβο από τις κόρνες των αυτοκινήτων, τις ακούραστες μελωδικές φωνές των μικροπωλητών, τις αργόσυρτες προσευχές του μουεζίνη από τον απέναντι μιναρέ, που σαν μουσικό πέπλο απλώνονται πάνω από την πόλη. Δεν μπορεί να μαρτυρήσει τα μυστικά που προσπαθεί να ψιθυρίσει ο ποταμός στα μιλιούνια των ενθουσιασμένων τουριστών του.
Ούτε τον διάχυτο ερωτισμό, που -δίχως επιτυχία- προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από τα φαινομενικά άσχημα κτίσματα, εμμονικά πιστά, στο χρώμα της ξεθωριασμένης ώχρας”

Ο Νείλος, οι Πυραμίδες, η Πλατεία Ταχρίρ, η Αγορά του Αλ Χαλίλι και όλα όσα κάνουν το Κάιρο μια πόλη μαγικά ανατολική…

Το χάος, ο ασταμάτητος ήχος της κόρνας. Η κίνηση, σχεδόν εφιαλτική, βγαλμένη από τους χειρότερους εφιάλτες σου. Μικροπωλητές που σε παίρνουν από πίσω έως να δεχθείς να αγοράσεις ό,τι τραβάει ο νους τους. Και μιας που ξεμπερδέψαμε τώρα με τα κλισέ αρνητικά του Καΐρου, πάμε σε όλα όσα θα σε μαγέψουν. Και είναι πολλά…

Ό,τι κι αν έχεις ακούσει για τη Νέα Υόρκη, η αλήθεια είναι πως το Κάιρο  είναι η πόλη που δεν κοιμάται ποτέ. Η κίνηση, το χάος, οι κόρνες, δεν κοιμούνται ποτέ…

Όσο κι αν κινδυνεύω να γίνω γραφική με το θέμα του χαοτικού καθεστώτος που κυριαρχεί στους δρόμους, είναι αυτό που με εντυπωσίασε πιο πολύ. Εντάξει, με εξαίρεση τις Πυραμίδες. Πάντως το κυκλοφοριακό χάος είναι μία αρταξιόν από μόνη της. Σκέψου λίγο, είκοσι εκατομμύρια κάτοικοι στους δρόμους με μετρημένα στα δάχτυλα φανάρια! Εγώ μέσα σε τρεις ημέρες στο Κάιρο είδα μόλις δύο. Εδώ κυριαρχεί ο νόμος της κόρνας, οι οδηγοί δεν κορνάρουν για να αποφύγουν τα υπόλοιπα αυτοκίνητα (δεν αγχώνονται με τέτοιου είδους προβληματισμούς) αλλά για να ειδοποιήσουν τους πεζούς πως αν δεν κάνουν πιο πέρα, μπορεί και τους πατήσουν. Και ναι, οι πεζοί ξέρουν πως όντως αν δεν πάνε πιο πέρα, οι οδηγοί θα τους πατήσουν. Ω του θαύματος, πέρα από τα γρατσουνισμένα αυτοκίνητα -σε κάποια λείπουν από καθρέφτες έως και ολόκληρες πόρτες- κανείς δεν παθαίνει τίποτα, σοβαρά ατυχήματα δεν γίνονται ποτέ. Πως να γίνουν άλλωστε όταν η μέση ταχύτητα είναι 20 χλμ την ώρα?

Εννοείται πως πρώτη μας επίσκεψη είναι στις Πυραμίδες! Η σημερινή μας ολοήμερη ξενάγηση είναι αφιερωμένη σ΄ ένα από τα Επτά Θαύματα του κόσμου, στις επιβλητικές πυραμίδες της Γκίζας. Θα θαυμάσουμε το κολοσσιαίο άγαλμα της Σφίγγας με σώμα λιονταριού και πρόσωπο που απεικονίζει τον Φαραώ Χεφρίνο. Λοιπόν άκου, όσες φωτογραφίες και αν έχεις δει, όση Ιστορία και αν έχεις διαβάσει, όσες θεωρίες συνωμοσίας και αν έχεις οικειοποιηθεί για εξωγήινους πολιτισμούς που δεν μπορεί παρά να τις έχτισαν, τίποτα δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για την πρώτη φορά που θα δεις τις Πυραμίδες από κοντά.

Χτισμένη το 2.570 π.Χ., η Μεγάλη Πυραμίδα του Χέοπα είναι το αρχαιότερο –άθικτο– μνημείο που θα δεις ποτέ στη ζωή σου, πιθανότατα και το υψηλότερο, με τα 137 μέτρα της να αγγίζουν τον ουρανό. Η ιστορία θέλει τον Χέοπα, που ήταν σοφός Φαραώ, να δίνει δουλειά στους χιλιάδες υπηκόους του για τέσσερις μήνες κάθε χρόνο, όταν τα νερά του Νείλου φούσκωναν και τα χωράφια τους δεν μπορούσαν να καλλιεργηθούν. Η ιστορία δεν έχει ούτε σκλάβους, ούτε εξωγήινους, μόνο άνεργους αγρότες που κουβαλούσαν γιγάντιες πέτρες και έχτιζαν πυραμίδες.

Όπως γνωρίζεις, οι μεγάλες Πυραμίδες είναι τρεις: του Χέοπα, του γιου του, Χεφρήν, και του εγγονού, Μυκερίνου. Γύρω τους, υπάρχουν οι μικρότερες πυραμίδες των βασιλισσών –γυναικών, αδελφών, μητέρων, η απεραντοσύνη της ερήμου και πολλές, μα πολλές υπέροχες ιστορίες.

Μια από αυτές τις ιστορίες επιμένει για μια κατάρα ή για τραγική ειρωνεία εξαιτίας της οποίας, ενώ οι Πυραμίδες φτιάχτηκαν ως τάφοι για να προστατεύσουν τα νεκρά σώματα των τριών Φαραώ και να τους εξασφαλίσουν την επόμενη ζωή τους, οι μούμιες του Χέοπα, του Χεφρήν και του Μυκερίνου δε βρέθηκαν ποτέ –σε αντίθεση, με εκείνη του κατά δώδεκα αιώνες νεότερου Τουταγχαμών, που δεν ήταν θαμμένος εδώ.

Η Σφίγγα παρέµεινε θαµµένη στην άµµο ώσπου να την ανακαλύψει το 1853 ο αρχαιολόγος Ογκίστ Μαριέτ, ενώ χρειάστηκαν περισσότερα από 40 χρόνια ώσπου να αποκαλυφθεί το µνηµείο. Λαξεµένη σε έναν µμυτερό βράχο που είχε περίπου το σχήµα της, έχει µήκος 73 µ. και ύψος 20 µ.

Αρχικά πίστευαν ότι ήταν η αναπαράσταση του βασιλιά Χεφρήνου ως φρουρού και σύµβολο της βασιλείας ταυτόχρονα, µε σώµα λιονταριού και κεφάλι ανθρώπου. Στη διάρκεια του Νέου Βασιλείου, θεώρησαν ότι αναπαριστά τον θεό Ήλιο ή τον θεό Χαρούν. Ανάµεσα στα πόδια της Σφίγγας βρίσκεται µια στήλη που εξιστορεί πώς ο φαραώ Τούθµωσις ∆’ είδε ένα όνειρο να καθαρίσει τη Σφίγγα από την άµµο που την κάλυπτε, κάτι που έκανε και κέρδισε δόξα.  Στον αραβικό κόσμο, η Σφίγγα είναι γνωστή ως Abu al-Hol που σημαίνει «μπαμπάς του τρόμου», και το επιβλητικό μνημείο που φέρει τα χαρακτηριστικά του Χεφρήν είναι σκαλισμένο στο βράχο μπροστά από τις Πυραμίδες, και θεωρείται το μεγαλύτερο μονολιθικό άγαλμα του κόσμου.

Μιας που το Κάιρο, οι Πυραμίδες και η Σφίγγα βρίσκονται μέσα στο Top 5 του bucket list κάθε σοβαρού ταξιδιώτη, το πιο πιθανό είναι να τα έχετε ήδη επισκεφτεί όλα αυτά. Οπότε να γνωρίζετε και το δέος που νιώθεις με το που αντικρίζεις όλα όσα κάνουν το Κάιρο μία πόλη μαγικά ανατολική. Αυτό που θέλω να σου επισημάνω όμως εγώ ως επίσημος “ξεναγός” σου σε αυτό το post, είναι να μην νομίσεις ούτε στιγμή πως τα εν λόγω αξιοθέατα -έστω κι αν μιλάμε για ένα από τα Επτά Θαύματα του κόσμου- είναι το μόνο που έχει να σου προσφέρει αυτός ο προορισμός. Τα ξενοδοχεία αυτής της πόλης είναι πολυτελέστατα και άκρως ατμοσφαιρικά -με το Four Seasons να αποτελεί την δική μου προτίμηση και επιλογή- ενώ εμείς αμέσως μετά τις Πυραμίδες πήγαμε για…shopping! Και εκπληκτικό μάλιστα….

Ένας από τους πιο ψαγμένους προορισμούς για shopping είναι το Maison 69! Εδώ θα βρεις από πολυτελείς εκδόσεις και έπιπλα, έως objects, έργα Τέχνης, κοσμήματα και φυσικά ρούχα.

 

Το Maison 69 φιλοξενεί στους καλαίσθητους χώρους του, που είναι διαμορφωμένοι σαν δωμάτια ενός άψογα εξοπλισμένου σπιτιού, το πρώτο shop in a shop της mat. fashion, της εταιρείας στη Β. Αφρική.

Με ξέρεις τώρα εμένα, όταν ταξιδεύω. Είμαι συνέχεια στους δρόμους, δεν επιστρέφω στο ξενοδοχείο παρά μόνο το βράδυ, να κάνω ένα μπάνιο και να ξανά βγω. Αυτό είναι και το νόημα του ταξιδιού άλλωστε, να ανακαλύπτεις όσο περισσότερα μπορείς, να μαθαίνεις όσο περισσότερα μπορείς για τον εκάστοτε προορισμό. Τα αξιοθέατα του, τα Μουσεία, τα Πάρκα, τους ανθρώπους του, τις γεύσεις και τα αρώματα του, τα μαγαζιά του.

Οι τουρίστες προτιμάνε τα εστιατόρια των ξενοδοχείων, μιας και το φαγητό θεωρείται περισσότερο ασφαλές. Και εμείς τουρίστες είμαστε στην προκειμένη περίπτωση -γιατί γενικά προτιμάμε το “ταξιδευτές”-  όμως δοκιμάζουμε τους πιο popular ντόπιους μεζέδες όπως χούμους, εννοείται μπαμπαγανούς -aka πουρέ μελιτζάνας με ταχίνι- αλλά και πουρέ καυτερής πιπεριάς που συνδυάζουμε με ζεστή αραβική πίτα και το πιο νόστιμο κεμπάπ του κόσμου όλου.

Για τους ντόπιους η ημέρα ξεκινάει με μια ζεστή σούπα από μολόχα με κομμάτια κοτόπουλου ή με μια φουλόπιτα από φούλια, δηλαδή κουκιά, αλλά και με πεντανόστιμα φαλάφελ που τηγανίζονται επιτόπου για να φαγωθούν ζεστά.

Special tip: Αν σας αρέσει και σε εσάς να δοκιμάζετε τοπικές γεύσεις, μην παραλείψετε το περιστέρι «χαμάμα» γεμιστό με πλιγούρι και το κούσαρι που είναι μείγμα μακαρονιών και πικάντικης σάλτσας ντομάτας. Δεν έχει νόημα να ταξιδέψεις έως το Κάιρο για να φας sushi, είναι προφανές, ok?

Είμαστε τυχεροί γιατί προλάβαμε να το επισκεφτούμε λίγο πριν την μετακόμιση του στο Νέο Μουσείο που ετοιμάζεται δίπλα στις Πυραμίδες, και που το οποίο θα είναι το μεγαλύτερο Μουσείο του κόσμου! Το νέο μουσείο του Καΐρου, το Grand Egyptian Museum (GEM), γνωστό και ως μουσείο της Γκίζας, θα φιλοξενεί 50.000 εκθέματα από την Αρχαία Αίγυπτο που θα καταλαμβάνουν το 1/3 της ολικής έκτασης του μουσείου. Βρίσκεται σε έκταση 50 στρεμμάτων, περίπου δύο χιλιόμετρα από τις πυραμίδες της Γκίζας, και αποτελεί μέρος ενός νέου γενικού σχεδίου ανάπλασης του οροπεδίου.

Όσοι με ακολουθείτε στο Instagram και παρακολουθείτε τα Instagram stories μου, θυμάστε όλη την ξενάγηση στα αριστουργήματα του Μουσείου με τον τάφο του Τουταγχαµών που αποκαλύφθηκε από τους Άγγλους Χάουαρντ Κάρτερ και Λόρδο Κάρναβον.

Όταν πάτε, προσέξτε τα νεκρικά πορτρέτα Φαγιούµ. Πρόκειται για ζωγραφισμένες εικόνες επάνω σε ξύλινες πινακίδες των αρχών της χριστιανικής εποχής, που συνήθως τοποθετούνταν ως νεκρικές προσωπίδες και βάφονταν µε φυσικά χρώµατα ανακατεμένα µε κερί, σύμφωνα µε ελληνική τεχνοτροπία.

Το μουσείο διαθέτει μεγάλη συλλογή από αρχαιολογικά και ιστορικά αντικείμενα που χρονολογούνται από την Προϊστορική Εποχή έως την Ελληνορωμαϊκή Εποχή. Τα έργα που παρουσιάζονται στο Αρχαιολογικό μουσείο ξεκινούν από τα πιο διάσημα, όπως εκείνα που ανήκουν στο Θησαυρό του Τουταγχαμών, έως τα λιγότερα γνωστά, αλλά εξίσου σημαντικά, όπως το ομοίωμα τριών γυναικών που μεταφέρουν προσφορές από τον τάφο του Νιανχεπί. Τα πιο ενδιαφέροντα σημεία που πρέπει να δει ο επισκέπτης είναι οι Θησαυροί του Τουταγχαμών, Μούμιες, σαρκοφάγοι, σκαραβαίοι, πάπυροι και νομίσματα, αντικείμενα από την Εποχή της Προ-δυναστείας, το Παλιό Βασίλειο, την πρώτη μεταβατική περίοδο, το Μεσαίο Βασίλειο, το Νέο Βασίλειο και τις μετέπειτα περιόδους, καθώς και αντικείμενα από την Ελληνική και τη Ρωμαϊκή Περίοδο.

Τέλος, εννοείται πως δεν θεωρείται ολοκληρωμένη μία επίσκεψη στο Κάιρο αν δεν πας στην Αγορά του Αλ Χαλίλι.  Εδώ που θα βρεις οτιδήποτε μπορεί να πουληθεί, από μαζικά σουβενίρ μέχρι ψεύτικα κοσμήματα και άλλα με σπάνιες πέτρες από ατόφιο χρυσάφι, και από εξωτικά μπαχάρια μέχρι δερμάτινες τσάντες και ανατολίτικα φαναράκια.

Η πασίγνωστη ανά τον κόσμο Αγορά, που δεν είναι άλλο από ένας λαβύρινθος από σοκάκια που συνεχώς διασταυρώνονται μεταξύ τους. Εδώ τα παζάρια είναι θεσμός σε όλα εκτός από τα σούπερ τουριστικά μαγαζάκια. Εντάξει, δεν τρελάθηκα, ίσως να έπαιξε και τον ρόλο του που πριν έναν μήνα ακριβώς ήμουν στο Μεγάλο Παζάρι της Κωνσταντινούπολης καθώς και στο Misir Carsisi, τη φημισμένη αγορά των Μπαχαρικών. Πόσα παζάρια πια?

Ό,τι κι αν έχεις ακούσει, ό,τι κι αν έχεις μάθει ή διαβάσει για αυτή την μαγική πόλη των 20 εκατομμυρίων κατοίκων, του Νείλου, των Πυραμίδων και των αντιθέσεων, τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με την πραγματικότητα. Και με τις αναμνήσεις που σου χαρίζει, και που παραμένουν ατόφιες στο μυαλό σου, όπως έχουν μείνει και στο δικό μου, ένα μήνα μετά.