Μετράω πολλά καλοκαίρια μαζί του. Με το ψάθινο καλάθι μου εννοώ. Όσοι με παρακολουθείτε τα τελευταία χρόνια μέσα από αυτές εδώ τις ηλεκτρονικές σελίδες ή από παλαιότερα όταν το Fay’s Control βρισκόταν στις αρχικές σελίδες του Life&Style και στην Vogue, ξέρετε πως τα ομορφότερα καλοκαίρια μου συνοδεύονται πάντα από ένα ψάθινο καλάθι, που εκτελεί χρέη της τσάντας μου. Θέλω να πω πως δεν λάνσαρα καμία “μόδα” -αν και χαίρομαι που το Κοφίνι έγινε μόδα σε όλον τον πλανήτη- ούτε θα το κρατήσω μόνο φέτος που το ανακάλυψαν από τις super star του Hollywood έως τις super fashion bloggers που συχνάζουν στις Μητροπόλεις της μόδας, και του χρόνου το καλοκαίρι θα το ξεχάσουν για κάποια άλλη “εμμονή”, φρέσκια και έτοιμη να λανσαριστεί. Όχι.
Η δική μου σχέση με το Καλάθι μου, με το Κοφίνι μου, κρατάει καλοκαίρια πολλά -πάνω από δέκα- και δεν βλέπω να ξεφτίζει ούτε από τα χρόνια, ούτε από τον ήλιο ή το αλάτι… Όλες μας οι αναμνήσεις, μαζί.
Στην σελίδα 30 του τελευταίου τεύχους Porter, υπάρχει αφιέρωμα με τον τίτλο The Bucket, όπου φιλοξενεί μερικά από τα Καλάθια που σχεδίασαν οι Οίκοι Hermes, Gucci και Dinosaur.
Η σχέση μου με το Καλάθι μου είναι τόσο γνωστή που όταν -από πέρυσι- κάποιοι Οίκοι λάνσαραν τα δικά τους baskets φίλοι και γνωστοί με έκαναν tag στα social media για να τα δω, ενώ η Μαρία Γλου έφτασε σε σημείο να κάνει ολόκληρο post για τα χρόνια και τον τρόπο που το φοράω (love you Maraki!)
Όπως κάθε μεγάλη σχέση, έτσι και αυτή έχει τα “περίεργα” της. Όπως ας πούμε, μπορεί να μην με δείτε ποτέ -αλλά ποτέ- με καμία άλλη τσάντα κατά τις θερινές μου διακοπές στις Σπέτσες, αλλά δεν θα με δείτε να κρατάω Καλάθι, πουθενά αλλού. Το δικό μου Καλάθι είναι συνδυασμένο μόνο με την αυθεντικότητα και την αισθητική του νησιού που παραθερίζω. Συμβολίζει όλα όσα αγαπάω στις Σπέτσες και δεν θα ταίριαζε πουθενά αλλού. Θα κλότσαγε. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν ισχύει, δική μου παραξενιά είναι αυτή και τίποτε άλλο. Στις Σπέτσες όμως είμαστε παντού μαζί.
Θα το δείτε κρεμασμένο από το μηχανάκι μου το πρωί που κατεβαίνω για εφημερίδες στην Ντάπια, αλλά να το κρατάω και σε talk of the world party, ενώ φοράω ολομέταξο μακρύ καφτάνι του Emilio Pucci. Το έχω μαζί μου στην θάλασσα, βάζω μέσα το βιβλίο μου, τα αντηλιακά, το τηλέφωνο και το πορτοφόλι μου, το έχω μαζί μου στον “Ταρσανά”, στο σινεμά, στις βόλτες με το ποδήλατο. Είναι σε όλες τις φωτογραφίες μου, μαζί μου στο απογευματινό aperitif στις βεράντες του Ποσειδωνίου, μαζί μου σε βραδιές με πανσέληνο στου “Ορλώφ”, στις ατελείωτες βόλτες με το καΐκι, αλλά και σε υπέροχες βραδιές σε cocktail dinners σε φιλικές αυλές…
Και τι δεν έχω ακούσει όλα αυτά τα χρόνια για το ότι κρατάω Καλάθι. Έχω δεχθεί από τις καλύτερες αντιδράσεις (“φανταστική ιδέα!”, “τι κομψό!”, “μα πως δεν το είχαμε σκεφτεί…”, “πόσο Φαίη….”), έως την πιο προβλέψιμη από νεόπλουτα χείλη (“Αμάν βρε Φαίη, κράτα και τίποτα άλλο, βαρέθηκα να σε βλέπω με αυτό το καλάθι…”). Η κλασική ερώτηση -συνήθως από τουρίστες- είναι από που μπορούν να αγοράσουν και αυτοί (“από το μανάβικο!”), ενώ αρκετές είναι και οι φορές που με έχουν φωτογραφίσει!
Η προσμονή μου, κάθε πρώτη ημέρα των διακοπών μου, να πάω να το βρω στο σημείο που το είχα αφήσει τον Σεπτέμβριο, είναι ισάξια με αυτή για τις ίδιες τις διακοπές. Μου λείπει όσο μου λείπουν οι ίδιες οι διακοπές μου. Τις γκρίζες ημέρες του μεγάλου χειμώνα, την εικόνα του φέρνω άλλωστε στο μυαλό και χαμογελάω.
Και ξέρω, πως σε λίγο καιρό που θα ξεκινήσουν οι διακοπές μου, το Καλάθι μου θα με περιμένει υπομονετικά, στο μαρμάρινο τραπέζι του σαλονιού. Θα βρω μέσα το κλειδί από το μηχανάκι μου. Ένα σκισμένο εισιτήριο από το σινεμά “ΤΙΤΑΝΙΑ”. Ένα αντηλιακό, με δείκτη UV30. Ίσως και ένα μαραμένο κλαδάκι βασιλικού. Ένα βότσαλο, μία πέτρα…
Και εγώ θα το πάρω αγκαζέ, να σεργιανίσουμε άλλο ένα καλοκαίρι παρέα. Και ας είναι ή και ας μην είναι “μόδα”…
Οι φωτογραφίες είναι από τη χθεσινή μου επίσκεψη στο show room της Zeus+Δione, όπου είχα ραντεβού με την Δήμητρα Κολοτούρα, για να παραγγείλω το Καλάθι των ονείρων μου. Αν θέλεις να παραγγείλεις και εσύ το δικό σου, μπες εδώ!
