Δεν είμαι από τα κορίτσια που γοητεύονταν από τα tattoos…Αν ήμουν, θα το είχα κάνει από τα δεκαέξι μου, και πιθανότατα θα είχα “χτυπήσει” κάτι που θα το είχα μετανιώσει στα δεκαεπτά μου…Δεν ήμουν ποτέ τόσο παρορμητική ώστε να χαράξω το όνομα ενός “έρωτα”, ένα quote που να με αντιπροσωπεύει ή ένα σύμβολο που να με χαρακτηρίζει. Για όλα αυτά, υπάρχουν και τα ημερολόγια, δεν χρειάζεται να διατυμπανιστούν με ένα τατουάζ.
Και υπήρχαν πάντα και κάποιες αναστολές ως προς την “μόδα” της όλης ιστορίας, μίας ιστορίας που είχε καταντήσει αστεία. “Σούπα…”. Τα “τι θα γίνει όταν γεράσει το δέρμα” και τα “τι θα γίνει αν το μετανιώσω ή το βαρεθώ”, υπάρχουν πάντα…
Η ιδέα του να “χτυπήσω” το όνομα της κόρης μου γεννήθηκε και καλλιεργήθηκε μέσα μου από τις πρώτες ημέρες του ερχομού της, πριν επτά χρόνια. Επιπροσθέτως, πρόκειται για ένα όνομα διόλου τυχαίο ή απλά όμορφο, μιας και είναι το όνομα της μητέρας μου.
Και πάλι όμως δεν το “τόλμησα”. Θα είναι μία σκέψη που κάνουμε όλες όσες γινόμαστε μητέρες, είπα, και άφησα την “ιδέα” να ανθίζει μόνη της στα “θέλω” του μυαλού και της καρδιάς μου, εκεί που ζουν και ανθίζουν μόνα τους άλλα ένα-δύο “θέλω” το πολύ, μέχρι και αν πραγματοποιηθούν. Πολυτέλεια η πραγματοποίηση των μονάκριβων “θέλω”…
Τα χρόνια περνάνε, οι φίλοι που χτυπάνε tattoos γίνονται όλο και πιο πολλοί, η “μόδα” βρίσκεται στο ζενίθ της, μία ψιλό ξενερώνω, μία ψιλό ζηλεύω, αρχίζω να τους ρωτάω όχι “αν”, αλλά “πόσο πονάει”, αφήνω επτά χρόνια, το “θέλω” γίνεται “ανάγκη”.
Ξημερώνει η ημέρα που δεν θέλω να περάσω ούτε μία ακόμη χωρίς να υπάρχει στο εσωτερικό του αριστερού καρπού μου το όνομα “Elmina” .
Σάββατο 2 Μαΐου του 2015, και χτυπάω το πρώτο μου tattoo με το όνομα “Elmina”. Ακριβώς έτσι, όπως το ονειρευόμουν από την ημέρα του ερχομού της κόρης μου…
Follow me…
Στην αρχή είναι μία “ιδέα” που αναπτύσσεται και γίνεται “θέλω”. Αν δεν γίνει “ανάγκη”, μην το χτυπήσετε. Θα είστε έτοιμοι μόνο όταν ξυπνήσετε μία μέρα και πείτε “δεν θέλω δεν μπορώ να περάσω ούτε μία μέρα ακόμη χωρίς αυτό…”
Η διαδικασία:
Είναι κλισέ αλλά είναι αλήθεια: Ό,τι κι αν αποφασίσετε να “χτυπήσετε” να είστε απόλυτα σίγουροι πως θα είναι “πολύτιμο” για εσάς μέχρι την τελευταία στιγμή σας, μέχρι τα βαθιά σας χρόνια. Ιδίως εάν πρόκειται για όνομα…
Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας ο Νικόλας κράτησε την Ελμίνα μακριά. Δεν έπρεπε να δει και φυσικά δεν θέλαμε να δει αυτές τις στιγμές. Όχι επειδή είναι “τρομακτικές”, ούτε επειδή δεν θέλαμε να με δει να πονέσω. Δεν έπρεπε να το δει για να μην μπει στο υποσυνειδήτο της το τατουάζ, πως είναι κάτι φυσιολογικό που το έκανε και η μαμά και ο μπαμπάς, άρα “πρέπει” να το κάνω και εγώ όταν μεγαλώσω αφού έγινε και στο σπίτι μας. Δεν θέλαμε να γίνει μάρτυρας μίας απόλυτα συνειδητής απόφασης ενός ενήλικα γιατί δεν θα το καταλάβαινε. Μόλις ολοκληρώθηκε το τατουάζ μου και 2,5 ώρες αργότερα το έβγαλα και από την μεμβράνη του, την πήραμε αγκαλιά με τον Νικόλα, της το δείξαμε, και της εξηγήσαμε πως πρόκειται για μία πράξη που κάνει ένας άνθρωπος μόνο εάν το θέλει πραγματικά, χωρίς να υποστεί αργότερα τις συνέπειες. Και αυτό συνήθως συμβαίνει όταν κατασταλαγμένος βρίσκεσαι σε μεγάλη ηλικία, όταν το τατουάζ σου αφορά τον πιο πολύτιμο άνθρωπο της ζωής σου. Αυτόν, που θα λατρεύεις για όλη σου την ζωή…
Το τατουάζ: