ΑΥΤΟΠΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ

Το κεντημένο με κόκκινες πούλιες τζιν μπουφάν μου…

H κακιά είδηση ήρθε για να ξυπνήσει ένα από τα τελευταία νωχελικά μου καλοκαιρινά μεσημέρια. “Ο Μιχάλης βρέθηκε σπίτι του νεκρός…” Τα ζεστά φιλιά του ήλιου γίνονται παγωνιά, στο οπτικό μου πεδίο γυρίζεται σε αργή κίνηση ταινία μικρού μήκους.

Σκηνή πρώτη, εγώ γύρω στα δεκαοκτώ μου στο ατελιέ του, περιτριγυρισμένη από τα έντονα κίτρινα, πράσινα, φούξια του, και ο Ασλάνης να με ντύνει για τις ανάγκες μίας φωτογράφισης. Εγώ στην χώρα των θαυμάτων και ο Μιχάλης να γελάει ενθουσιασμένος σαν μικρό παιδί. Μου κέντησε και ένα τζιν μπουφάν γεμάτο Μίνι Μάους. Με πούλιες φυσικά. Με ήθελε με τα φυσικά μου σγουρά μαλλιά, του έκανα το χατίρι.

aslanis1
Έκτοτε, οι σκηνές τρέχουν γοργά. Το τζιν μπουφάν με τις Μίνι Μάους ακολουθούν μακριές ολομέταξες φιστικί δημιουργίες του , κεντημένες με μικροσκοπικά λευκά λουλουδάκια για τον Χορό των Ρόδων στο Μονακό, για άλλους του Ερυθρού Σταυρού στο Λονδίνο, για γάμους και βαφτίσεις. Και πάντα να του κάνω το χατήρι. Να δοκιμάζω χρώματα, όλα έντονα, με λουλούδια, με αστέρια, με θάλασσες και ουρανούς.
“Προσπαθώ να κρύψω καλά μέσα από τα πλουμιστά μου, πόσο ατάλαντος είμαι” μου έλεγε… “Προσπαθώ να σβήσω με τα έντονα μου χρώματα τις μαύρες νύχτες που κοιμόμουν άστεγος στα παγκάκια της Χαλκίδας…” Δεν μου τα έλεγε με παράπονο. Ούτε με λύπη. Αλλά με το τεράστιο παιδικό του χαμόγελο. Και μετά, γέλια δυνατά, ποτέ καημός.
Παρούσα σε κάθε επίδειξη του. Σε αίθουσες κεντρικών ξενοδοχείων. Έβγαιναν τα “κορίτσια” του, οι μούσες του με φούξια gowns, με παπαγαλί ταφταδένιες φούστες, με κίτρινα μαντό και πράσινους φιόγκους και τα χειροκροτήματα έφταναν στα backstage, στα αυτιά του. Γέλαγε, το χαιρόταν σαν έφηβος που μόλις πήρε το χαρτζιλίκι στο χέρι. “Σου άρεσε αλήθεια;”, “Έσκισες!” ,“Μέχρι πότε;”
Και αυτός παρών σε κάθε επέτειο μου. Γενέθλια, αποφοίτηση, γιορτές, χαρές. Και μετά, άπειρα μικρά ζωγραφιστά του χαρτάκια. Προσκλήσεις με ψυχεδελικά σχέδια, καρτούλες με καρδούλες, έρωτες, σημειώματα με λόγια γλυκά, συννεφάκια γαλάζια σε ηλιόλουστους ουρανούς…

Ακριβώς εκεί που τον σκέφτομαι γλυκά τώρα.
Όχι με παράπονο, όχι με καημό. Περιτριγυρισμένο από τα φούξια, τα παπαγαλί, τα πορτοκαλί και τα κίτρινα του, να χαμογελάει και να κεντάει με κόκκινες πούλιες τον μανδύα που θα προστατεύσει την παιδικότητα του.

Καλό ταξίδι φίλε μου…

error: Content is protected !!