ΑΥΤΟΠΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ

Τελευταία και καταϊδρωμένη (στην κυριολεξία), κόλλησα και εγώ κορονοϊό.

Τελευταία και καταϊδρωμένη (στην κυριολεξία), κόλλησα και εγώ, για πρώτη φορά, κορονοϊό. Όχι ότι είμαι η εκλεκτή ή η ευνοημένη και θα την γλίτωνα, άλλωστε με είχε προειδοποιήσει ο ενδοκρινολόγος μου, την τελευταία φορά που τον επισκέφθηκα, πως αργά ή γρήγορα, όλοι θα κολλήσουμε. Απλά να, δεν περίμενα να κολλήσω τον ιό τόσο άδικα. Θα μου πεις, και με το δίκιο σου, κόλλησε δηλαδή κανείς δικαίως; Δεν γνωρίζω, τα μέτρα προφύλαξης που παίρνει ο καθένας είναι δικό του θέμα, και σε προσωπικό επίπεδο, και μέσα σε λογικό πλαίσιο πάντα, έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να προφυλάξω τον εαυτό μου αλλά και τους γύρω μου. Έκανα τα εμβόλια μου, φυσικά, δεν έβγαζα τη μάσκα μου για κανέναν λόγο όταν υπήρχε συνωστισμός, ενώ διατηρούσα πάντα απολυμασμένα τα προσωπικά μου αντικείμενα, στο πλαίσιο πάντα του δυνατού. Για όσο διήρκεσε το lock-down συμμορφώθηκα απολύτως με τους περιορισμούς του, ενώ η bubble παρέα μου αποτελούνταν πάντα από τους ίδιους μόλις έξι ανθρώπους. Από την άλλη, όταν πλέον εμβολιαστήκαμε, συνέχισα, πάντα με προσοχή τις δραστηριότητες μου, πιστεύοντας ακράδαντα, πως αν θέλεις να δουλέψεις, θα το κάνεις, αν θελήσεις να ταξιδέψεις θα το κάνεις επίσης αλλά με προσοχή. Θα φοράς μονίμως την μάσκα σου, είτε στο ζητάει η πολιτεία είτε στο επιβάλουν οι καλοί σου τρόποι.

Γίναμε και έκτακτη είδηση!

Και εδώ φτάνω στο σημείο που αναφέρθηκα πριν, πως δεν περίμενα να κολλήσω τον ιό τόσο άδικα. Δεν περίμενα πως στο πλοίο, στο αεροδρόμιο, στο bus του αεροδρομίου, στο αεροπλάνο, σε κάθε μέσο μαζικής μεταφοράς τέλος πάντων, δεν θα φορούσε κανείς -αλλά κανείς- την μάσκα του. Δεν γνώριζα τόσα χρόνια που κάναμε υπομονή για να ξεπεράσουμε τα πιο δύσκολα, πως θα ερχόταν ένα καλοκαίρι κατά τη διάρκεια του οποίου, μιλιούνια τουριστών θα έρχονταν στα αεροδρόμια μας με σκοπό να κανιβαλίσουν κάθε μέτρο ασφάλειας. Φυσικά και δεν ήταν μόνο οι τουρίστες. Σαν άξεστοι φωνάζουμε και εμείς ο ένας μέσα στο πρόσωπο του άλλου, σχεδόν φτύνουμε ο ένας στον σβέρκο του άλλου στις ουρές των αεροδρομίων, ενώ δεν είδα ούτε μία αεροσυνοδό να φοράει, έτσι για λόγους αισθητικής βρε παιδί μου, την μάσκα της. Συνοδοί του αεροδρομίου και του σκάφους, να φωνάζουν πάνω στα πρόσωπα μας, χωρίς καμία απολύτως προφύλαξη, όσο οι επιβάτες, σαν επίτηδες, φτερνιζόντουσαν και έβηχαν, χωρίς καν να καλύπτουν με το εσωτερικό του αγκώνα τους το στόμα. Ναι, κάποιος αποφάσισε να καταργηθούν οι μάσκες, να καταργηθούν τα πάντα, και σαν να μη συνέβη τίποτα ποτέ, να ξεσαλώσουμε ορδές στα σοκάκια, στα λιμάνια, στα πλοία και στοιβαγμένοι σαν τα ζώα μέσα στα λεωφορεία. Και ναι, σε ένα από αυτά τα αεροδρόμια, ασανσέρ, πλοία, κόλλησα και εγώ τον ιό. Έστω κι αν φορούσα μονίμως την μάσκα. Η κόρη μου ήξερε στο θερινό της σχολείο στην Αγγλία παιδιά που είχαν κορονοϊό, το γνώριζε και το σχολείο, και τα άφηναν να βρίσκονται στην ίδια τάξη με τους συμμαθητές τους, κανείς δεν υποχρεώνει κανέναν σε καραντίνα. Είναι θέμα καθαρά καλών τρόπων και αισθητικής, για το πως θα αντιμετωπίσεις την ασθένεια σου. Και με αυτά και με τα άλλα, κόλλησα και εγώ τον ιό. Όχι ότι είμαι η εκλεκτή ή η ευνοημένη και θα την γλίτωνα, απλά να, ένα παράπονο με πιάνει, όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την αναισθησία και με την παντελή έλλειψη σεβασμού στον διπλανό.

Μόλις προχθές, χαρούμενη και υγιής σε μαγική παραλία

Για την ιστορία, στην δεύτερη μέρα κιόλας της ίωσης, και καίγομαι στον πυρετό, το κεφάλι μου πάει να σπάσει από τον πόνο, ο βήχας με τυραννάει, ο λαιμός μου με έχει πεθάνει, και όλα αυτά τέλος Ιουλίου, με καύσωνα στην Αθήνα, και δεν γνωρίζω καν αν τα χειρότερα είναι μπροστά μου.
Για την ίδια ιστορία ακύρωσα όλα μου τα προγράμματα, επαγγελματικά και μη, για τις επόμενες δύο εβδομάδες, ενώ η παραπάνω φωτογραφία, είναι η τελευταία που τράβηξα ως υγιής, προχθές στην Ελούντα της Κρήτης. Η οποία μου δίνει κουράγιο, για το πότε θα μπορέσω να χαμογελάσω ξανά, μπροστά σε μία μαγική παραλία.

error: Content is protected !!