Διαβάζω τον Nat Segaloff στο“The Everything Etiquette Book”: “Για τη μισή υφήλιο το τσάι είναι αφέψημα από βρασμένα φύλλα. Για την άλλη μισή (την πρώην Βρετανική Αυτοκρατορία) , είναι ζήτημα πολιτισμού, μία πνευματική διαδικασία που τελείται με θρησκευτική ευλάβεια”…
Δεν νοείται επίσκεψη στο Λονδίνο χωρίς να απολαύσουμε το περίφημο tea time…Στο ξενοδοχείο μας, το afternoon tea σερβίρεται πέντε (!) φορές κάθε ημέρα. Στη 1, στις 2, στις 3.15′, στις 4.15′ και στις 5.30΄pm.
Στο “Promenade” του The Dorchester σερβίρεται ίσως το καλύτερο afternoon tea του κόσμου, ανάμεσα στις ανθοσυνθέσεις του κορυφαίου και βραβευμένου designer florist, Phil Hammond!
Πόσο μάλλον, παρέα με την κόρη μου, μιας και είναι πλέον στην κατάλληλη ηλικία για να μυηθεί στις υπέροχες ιστορίες που έχει να της διηγηθεί ένα φλιτζάνι English Tea, και όσα το συνοδεύουν…
Εξαντλημένη από τις βόλτες στο πάρκο, περιμένουμε να ετοιμαστεί το τραπέζι μας για το afternoon tea…
Το afternoon tea όντως, αποτελεί την μέγιστη απόλαυση. Όχι τόσο για το ίδιο το τσάι. Ούτε για τα υπέροχα γλυκίσματα που το συνοδεύουν, ούτε για τα scones, ούτε για την clotted cream. Ούτε καν για τα υπέροχα sandwiches με τους υπέροχους συνδυασμούς με σολομό, με αγγούρι, με αυγό, με ham ή με τα μανιτάρια…
Είναι η όλη διαδικασία…Πρόκειται για την τέχνη της ιεροτελεστείας. Δεν πρόκειται απλά για ένα τσάι ούτε απλά για ένα γεύμα. Και δεν βιάζεσαι ποτέ όταν το ζεις… Θέλεις η ώρα του να κρατήσει όσο πιο πολύ γίνεται…Και είναι και η παρέα. Δεν θα πας ποτέ για afternoon tea με κάποιον που δεν απολαμβάνεις πραγματικά την παρέα του. Μπορείς πάντα να τον “ξεπετάξεις” με έναν καφέ…
H Στέλλα Ψαρρά, βασικό στέλεχος του κορυφαίου team του The Dorchester, πίνει μαζί μας ένα φλιτζάνι τσάι…
Στην Αθήνα -αν και κάποια ξενοδοχεία κυρίως το έχουν εντάξει στο μενού τους- δεν είναι ποτέ το ίδιο. Ίσως, γιατί στην Αθήνα πάντα βιαζόμαστε. “Μαμά, θα πάμε και στην Αθήνα για τσάι;” με ρωτάει κοιτώντας με βαθιά στα μάτια η Ελμίνα και εγώ αυτόματα σκέφτομαι όλες τις μαθητικές και εξωσχολικές της υποχρεώσεις, όλα τα ραντεβού μου που δεν μου επιτρέπουν τέτοιες απολαύσεις… “Θα πάμε!” μου βγαίνει όμως αυτόματα η απάντηση από τα χείλη μου και ψάχνω να βρω τρόπους να παραμείνω συνεπής απέναντι της…
Της εξηγώ τους βασικούς κανόνες καλής συμπεριφοράς σε μία πρόσκληση σε τσάι και με ακούει υπνωτισμένη…
“Δεν υψώνουμε το φλιτζάνι μας ποτέ με αυτόν τον τρόπο!” Και η Ελμίνα το διασκεδάζει!
“Ο τρόπος προετοιμασίας του είναι ο εξής: τα φύλλα του τσαγιού -προσπαθούμε να αποφύγουμε τα φακελάκια- τοποθετούνται μέσα σ’ ένα ζεστό τσαγερό στο οποίο προστίθεται βραστό νερό. Το αφήνουμε για 3-5 λεπτά. Στη συνέχεια, αφού ρωτήσουμε τους φίλους μας αν το θέλουν ελαφρύ ή δυνατό, το σερβίρουμε τοποθετώντας ένα ειδικό σουρωτήρι πάνω από κάθε φλιτζάνι…
Προτείνουμε το φλιτζάνι με το αριστερό μας χέρι και σερβίρουμε το τσάι με το δεξί…
Μπορείς να το πιεις με λεμόνι ή με γάλα…
Το σερβίρισμα του τσαγιού προϋποθέτει το δικό του σερβίτσιο, που είναι διαφορετικό από αυτό του καφέ…
Για να πιούμε το τσάι, υψώνουμε και το φλιτζάνι και τη βάση του. Φέρνουμε στα χείλη μας μόνο το φλιτζάνι με το δεξί χέρι, κρατώντας σε ένα ενδιάμεσο επίπεδο το πιατάκι του με το αριστερό…
Αφήνουμε πρώτα το φλιτζάνι και μετά παίρνουμε το πιάτο με τα γλυκά…”
Με ακούει μαγεμένη…Την χαζεύω μαγεμένη καθώς προσπαθεί να ακολουθήσει τις οδηγίες μου με συγκινητική προσήλωση…
Όσα και αν έζησα μαζί της αυτές τις ημέρες, το πρώτο τσάι που μοιραστήκαμε στο The Dorchester, δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ…
