Έγινε και αυτό “καθιερωμένο” πια. Μία μέρα πριν την αναχώρηση μας από την Πάτμο, να γιορτάζουμε την Σαλώμη μας. Την Σαλώμη Φλουτάκου, που εφέτος επέλεξε την “Αστοιβή” για το γλέντι μας, το οποίο μισή ώρα μετά την άφιξη μας έπεσε στα βαθιά σκοτάδια από την ολική συσκότιση του νησιού…
Η δύναμη των αναμνήσεων φαίνεται, μιας και σαν άλλοι ηλικιωμένοι “νοσταλγοί” αρχίσαμε τα “θυμάσαι τότε που στις 12 ακριβώς έκλεινε η Αστοιβή…”, “θυμάσαι τότε που σχεδόν δεν ακουγόταν η μουσική…” Και κάπου εκεί στα “θυμάσαι…” αγκαλιά με τον Jeannot – που τόσα και τόσα είχαμε να θυμηθούμε- , σβήνουν τα φώτα, σβήνει και το φεγγάρι…
Μαγεία…