ΑΥΤΟΠΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ

Στο Spetses Hotel των ομορφότερων καλοκαιριών μας!

Διανύοντας την τέταρτη ημέρα κιόλας που έχω κολλήσει τον κορονοϊό και η σύσταση της γιατρού μου εξακολουθεί να είναι πάντα η ίδια και είναι ρητή: να μην κουράζομαι, να μην δουλεύω, να μην ανοίξω το laptop μου, να μην γράψω ούτε λέξη. “Με μία λέξη, ξεκούραση!” ακούω ξανά και ξανά τη φωνή της. Όμως, παρά τις λαμπρές περγαμηνές της, την επιστημονική της κατάρτιση και τους εντυπωσιακούς τίτλους της -ναι, τυγχάνει να είναι Πρόεδρος Πνευμονολόγων Ελλάδας!- η αγαπημένη μου γιατρός Μάτα Τσικρικά, δεν μπορεί να γνωρίζει, πως το μυαλό μου ταξιδεύει ξανά και ξανά εκεί που θα ήθελα να βρίσκομαι τώρα, στις Σπέτσες. Και πως πραγματική ξεκούραση για εμένα, είναι να γράφω για αυτές. Έως ότου να βρεθώ ξανά στην αγκαλιά τους.
Με το laptop και το puppy μου, την Τρούφα στην αγκαλιά μου, ξεφυλλίζω φωτογραφίες από την τελευταία φορά που ήμουν στις Σπέτσες. Του Αγίου Πνεύματος ήταν, και δεν ανοίξαμε το σπίτι μας. Πήγαμε οι δυό μας, με τον Νικόλα, η Ελμίνα διάβαζε για τις εξετάσεις του σχολείου, και προτιμήσαμε να κάνουμε διακοπές στον τόπο των διακοπών μας, και να νοικιάσουμε ένα δωμάτιο στο Spetses Hotel.


Στο ξενοδοχείο που, έστω κι αν διαθέτουμε παραθεριστική Οικία στο νησί, περνάμε τις πιο πολλές ώρες της ημέρας μας. Στο ξενοδοχείο της εφηβείας μας, των πιο ξέγνοιαστων καλοκαιριών μας.

ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ «ΣΠΕΤΣΑΙ».
Από το φυλλάδιο του ξενοδοχείου την δεκαετία του ’70

Στο μόνο ξενοδοχείο στο νησί που έχει δική του παραλία. Και τον καλύτερο μόλο του κόσμου για βουτιές! Στην παραλία του οποίου ζήσαμε τους πρώτους μας έρωτες, τα πρώτα μας ξενύχτια, μάθαμε να κάνουμε τα μεγαλύτερα μακροβούτια.  Εκεί έμαθα να παίζω τάβλι και μπιρίμπα, στην άκρη του μόλου του Ξενοδοχείου Σπέτσες έμαθα να φτιάχνω το καλύτερο δόλωμα για την πετονιά μου.

Vintage φωτογραφία από τα ομορφότερα καλοκαίρια της ζωής μας…

Στο μπαρ της παραλίας του Ξενοδοχείου Σπέτσες, ήπια και το πρώτο μου ποτό με μπόλικη γρεναδίνη! Στο ίδιο μπαρ, πίνει ακόμα το μεσημεριανό του ουζάκι ο Νικόλας, όσο χαζεύουμε την Ελμίνα μέσα στο σκάφος της από μακριά, να κάνει ιστιοπλοΐα…


Πως είναι δυνατόν να μην με ξεκουράζουν όλες αυτές οι θύμησες, αυτές οι εικόνες που περνάνε μία μία από μπροστά μου και μυρίζουν θάλασσα και ήλιο, πως να μην με ξεκουράζει να γράφω για όλα τα ομορφότερα καλοκαίρια, για την τελευταία μου φορά που πήγα στο νησί, και για την επόμενη που ανυπομονώ να έρθει, με το που φύγει επιτέλους ο ιός;

Αγίου Πνεύματος 2022 και προσεγγίζουμε με το θαλάσσιο ταξί από την Κόστα, το Spetses Hotel

Follow me…

H ιστορία ξεκινάει από τον Μαρίνο και την Μπέκη Καραμαλή, όπου μαζί με τα παιδιά τους Κωνσταντίνο και Γιώργο, γνώρισαν για πρώτη φορά τις Σπέτσες το 1962, καλεσμένοι των φίλων τους Ευάγγελο και Ντίνα Κλαουδάτου, το γένος Κορκόνδειλα, οι οποίοι τους φιλοξένησαν στο σπίτι τους στην Κουνουπίτσα. Αμέσως ερωτεύτηκαν το νησί και άρχισαν να περνούν ανελλιπώς τα καλοκαίρια τους στο νησί. Το 1966 αγόρασαν ένα παραθαλάσσιο οικόπεδο στο Σουρμπούτι με σκοπό να κτίσουν το δικό τους εξοχικό, αντί του οποίου όμως προέκυψε το ξενοδοχείο, διότι προέβλεψαν έγκαιρα την ανάπτυξη του τουρισμού στις Σπέτσες. Το ξενοδοχείο ΣΠΕΤΣΕΣ, άρχισε να λειτουργεί το 1973. Μετά τον πρόωρο θάνατο του Μαρίνου Καραμαλή, το 1977 ανέλαβε την διαχείριση η σύζυγός του Μπέκη αντιμετωπίζοντας πολλές δυσκολίες. Όμως, παρ’ όλα αυτά, κατάφερε να το λειτουργήσει με επιτυχία και να το αναπτύξει. Σήμερα η Κυρία Μπέκη Καραμαλή είναι πλέον 89 ετών και την ευθύνη λειτουργίας του ξενοδοχείου έχουν τα παιδιά της Κώστας και Γιώργος.

Θα μπορούσε να αποτελεί το απόλυτο θέμα του Αμερικανού φωτογράφου Slim Aarons και της εστέτ κάμερας του. Είναι η reception του Ξενοδοχείου Σπέτσες, μία ωδή στην δεκαετία του ’70 και σε μία αισθητική που αν και πέρασε ανεπιστρεπτί, στο αριστοκρατικό αυτό νησί υμνείται ακόμα από τους κομψούς επισκέπτες και παραθεριστές του.

Αν θα με πίεζες να σου πω ποια είναι η ιδανική ώρα για να επισκεφθείς το Spetses Hotel, θα δίσταζα για αρκετή ώρα έως να σου απαντήσω.

Θα άφηνα να περάσουν δέκα, είκοσι λεπτά έως να φέρω στο μυαλό μου εικόνες, καλοκαίρια, απομεσήμερα και δειλινά. Και ύστερα, θα σου μιλούσα για την ώρα του ούζου, εκεί γύρω στις 12 το μεσημέρι, όταν θα έχεις κάνει το πρώτο σου μπάνιο και θέλεις να δροσίσεις το στόμα σου από το αλάτι.

Μετά θα σου μιλούσα για τα ατελείωτα ζεστά απομεσήμερα του Αυγούστου, σε μία από τις ξαπλώστρες στα τσιμέντα της παραλίας, όπου με έναν αγαπημένο συγγραφέα αγκαλιά – ιδανικά τον  Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ– θα έχεις όλη την Ντάπια να απλώνεται στην αγκαλιά σου και την εκκλησία του Άγιου Μάμα στην ματιά σου.

Γυρνάς νωχελικά την ματιά σου και αυτή σκοντάφτει στο Αρχοντικό της Ελένης Μπούκουρα-Αλταμούρα με τη χαρακτηριστική πράσινη πόρτα και τα Βενετσιάνικα φανάρια.

Στα αριστερά σου βλέπεις τα φιλιά του γαλάζιου ουρανού με το βαθύ μπλε της θάλασσας.

Βλέπεις τα καΐκια, το ένα πίσω από το άλλο, να επιστρέφουν από τους πίσω ή τους απέναντι κόλπους.

Γύρω σου, βλέπεις όμορφο κόσμο. Περισσότερο βλέπεις Γάλλους, Ελβετούς, Αμερικανούς και Έλληνες φυσικά. Όμορφο κόσμο, που προτιμά τη διακριτική πολυτέλεια, που δεν τους ενδιαφέρει to see and to be seen and make noise, που έχουν περάσει εδώ τα περασμένα καλοκαίρια τους και που θέλουν να έρχονται εδώ σε κάθε επόμενο τους. 

Θα σου μιλούσα για την ώρα του απογευματινού aperitif. Εκείνη την μαγική ώρα, που η θέα από τις βεράντες του Spetses Hotel σου κόβει την ανάσα.

Είναι η πιο σωστή ώρα για να πιεις το Pimm’s ή το Negroni σου, ακούγοντας τους ήχους από την θάλασσα να ερωτοτροπούν με τις μουσικές επιλογές του μπαρ του ξενοδοχείου, και όλα αυτά κάτω από τα επιβλητικά, απόλυτα συγκλονιστικά χρώματα της ολόχρυσης εκείνης ώρας.

Αυτό το νησί είναι ευλογημένο με τις ομορφότερες βεράντες της Ελλάδας, και η συγκεκριμένη είναι οπωσδήποτε μία από αυτές.

Έχεις δει ποτέ το φεγγάρι από αυτές εδώ τις βεράντες? Εγώ την τελευταία φορά που βρέθηκα εδώ, στο αφιέρωνα μέσα από τα Instagram stories μου…

Δικό σου….

Και μετά, θα πας με τα πόδια έως την Ντάπια…

Θα περπατήσεις την ομορφότερη Promenade, θα συναντήσεις γνωστούς σου, φίλους…

Θα ρουφήξεις κάθε στιγμή, θα θελήσεις να απαθανατίσεις κάθε εικόνα…

Θα δεις φιλενάδες στα παγκάκια του νησιού, να λένε τα δικά τους…

Θα περάσεις τη βραδιά σου σε ένα από τα εστιατόρια, τα club του νησιού, σε ένα από τα ομορφότερα του στέκια. Στο Καφενείο, στον Σιώρα και στον Καπελογιάννη, στον Ταρσανά, στου Ορλώφ ή στο Bikini, στο Throubi, στο Porto Vecchio, στον Πάτραλη, στο Votsalo, στο La Scala, στο Padrino… Στο Ποσειδώνιο, φυσικά….

Ή πάλι, θα πάρεις την άμαξα, για να επιστρέψεις στην κομψή αγκαλιά του ξενοδοχείου….

Και άλλες εικόνες, η μία πίσω από την άλλη, σαν ταινία μικρού -ή μεγαλύτερου- μήκους. Και μετά, μου έρχονται τα μηνύματα σας, και αφορούν όλα tips για τις Σπέτσες “Φαίη που να πάμε για μπάνιο? Λένε πως στις Σπέτσες δεν έχει θάλασσες για μπάνιο…”. Αχ, και να ξέρατε…. Θέλω να ξέρετε.

“Πότε έκανες τελευταία φορά κάτι για πρώτη φορά? Εγώ χθες, που εκεί, γύρω στις 18.30’ το απόγευμα, επιστρέφοντας στη Ντάπια από άλλη μία μεγάλη ημέρα στις θάλασσες της πίσω μεριάς του νησιού, σταμάτησα να κάνω άλλη μία τελευταία βουτιά δίπλα στο λιμάνι. Τόσα και τόσα χρόνια στις Σπέτσες δεν το είχα κάνει ποτέ. Λατρεύω να κολυμπάω στις κοντινές παραλίες των Σπετσών, σε αυτή του Αγίου Νικολάου, του Άγιου Μάμα και φυσικά στον μώλο μπροστά στο @spetseshotel , που θα μου θυμίζει πάντα τα ομορφότερα εφηβικά μου καλοκαίρια, όμως δίπλα στο λιμάνι της Ντάπιας δεν είχα βουτήξει ποτέ. Και αυτή η απρόσμενη βουτιά, αυτή που λαχτάρισα σε μια στιγμή και τόλμησα έτσι ξαφνικά, πίστεψε με, ήταν η πιο απολαυστική βουτιά ολόκληρου του καλοκαιριού τελικά. Αυτή που θα θυμάμαι τους μήνες του χειμώνα και θα νιώθω την γλύκα και την αλμύρα της ακόμη στα χείλη. Αυτή που θα θυμάμαι και θα χαμογελάω. Αυτή που θα μου υπενθυμίζει πως δεν χρειάζεται να ψάχνεις δύσβατες εξωτικές παραλίες και απομακρισμένους σμαραγδένιους κόλπους για να βρεις τον παράδεισο σου. Αρκεί να κοιτάξεις δίπλα σου, για να διαπιστώσεις πως μπορεί να είναι πολύ πιο κοντά από ό,τι νομίζεις. Και όταν τον βρεις, παρήγγειλε ένα κοκτέιλ και πιες το εκεί, στη μέση του δρόμου. Περιμένοντας να απολαύσεις στον ορίζοντα που αγαπάς, άλλο ένα από τα τελευταία ηλιοβασιλέματα αυτού του καλοκαιριού” έγραφα στο Instagram μου.

Η πρώτη πρωινή βουτιά στον Άγιο Νικόλα

Τα πιο όμορφα μπάνια των καλύτερων καλοκαιριών μου, σε αυτές εδώ τις θάλασσες. Και μάλιστα, στις πιο εύκολα προσβάσιμες θάλασσες, αυτές που είναι στην Ντάπια! Στα τσιμέντα του Άγιου Μάμα (πάρε τηλέφωνο την Τζέλα (6976625978) να κλείσεις μία από τις κίτρινες ομπρέλες με τις ολόλευκες ρίγες γιατί αποκλείεται να βρεις, στον κόλπο του Αγίου Νικολάου, μπροστά από το Ξενοδοχείο Σπέτσες. “Άσε το αυτό το tip για εμάς, μην το γράψεις” μου λέει πολλά καλοκαίρια τώρα ο Νικόλας.

Μετράω μέρες….

error: Content is protected !!