Η Ευούλα την Κυριακή που μας πέρασε έκλεισε τα 52, και χωρίς να απογοητεύσει καμία από εμάς τις φίλες της, αλλά και τα expectations που είχαμε για την συγκεκριμένη επέτειο, τα διοργάνωσε όλα στην εντέλεια: Με τιάρες και ροζ στέμματα, με δύο (!) ροζ τούρτες δια χειρός Alex Maria Minska, με pink bubbles και pink macarons, και όοολα όσα συνοδεύουν το απόλυτο Birthday Tea Party, τα συγκλονιστικότερα trays με λιχουδιές από finger sandwiches και αλμυρές τάρτες μέχρι Victoria sponge και ατομικές lemon pies to die for που επιμελήθηκαν η Λίλυ και η ομάδα της.
Το αγαπημένο όλων μας Amaryllis υποδέχθηκε τις καλεσμένες της Ευούλας –aka Εύη Φέτση-, η οποία λίγο πριν το Birthday Afternoon Tea Party της, έγραψε αυτό το υπέροχο κείμενο, με αφορμή τα γενέθλια της…
Happy birthday Evoula! xxx
Αύριο κλείνω τα 52. Και είναι από τις ελάχιστες φορές που ο καιρός θα μου τα χαλάσει μια που είμαι παιδί των Αλκυονίδων ημερών και στα γενέθλια μου σχεδόν πάντα έχει λιακάδα. Παρόλο που την ημέρα που γεννήθηκα χιόνισε μέχρι και στο κέντρο της Αθήνας.
52 κλεισμένα λοιπόν – 53 επισήμως δηλαδή– και παρόλα αυτά, χτες το μεσημέρι, διαλέγοντας στο Jumbo κορώνες και αστεία γυαλιά για μένα και τις φίλες μου για το αυριανό μου πάρτι, ένοιωθα όπως νοιώθω πάντα. Κάπου γύρω στα δέκα… 🙂 ΟΚ, υπερβάλω, όχι όμως εντελώς.
Προφανώς η φθορά του χρόνου στο σώμα μου είναι εμφανής από καιρό, παρόλο που τα γονίδια μου εξακολουθούν να με ξελασπώνουν ακόμα από την αναβλητικότητα, την τεμπελιά και την αγάπη μου για κάθε είδους απόλαυση, ειδικά άμα παχαίνει, είναι επικίνδυνη ή even better, απαγορευμένη. Το πρωί που ξυπνάω, ο καθρέφτης μου παραμένει επιεικής, ακόμα κι όταν φορέσω τους φακούς μου. Όμως οι ρυτίδες είναι εκεί, τις βλέπω, τις παρατηρώ να μεγαλώνουν και να αυξάνονται, και παρόλο που τις έχω εντελώς αποδεχτεί γιατί αντιπροσωπεύουν όσα με έχουν φέρει εδώ που είμαι, θα πατούσα με τεράστια ευχαρίστηση αν όχι το rewind τουλάχιστον το pause για καμιά δεκαετία. Θα πατούσα το pause αλλά δεν θα έκανα lifting. Με τον ίδιο τρόπο που θα έπινα με χαρά το χάπι που θα εξαφάνιζε στον ύπνο μου τα πολλά περιττά κιλά μου αλλά δεν κάνω δίαιτα. Τώρα τελευταία φλερτάρω με την ιδέα του botox, ίσως και με την ιδέα μιας κάποιας προσεκτικότερης διατροφής, αλλά είμαστε ακόμα στο φλέρτ και στα προκαταρκτικά κανονικά, ούτε λόγος δεν έχει γίνει για να περάσουμε στην επόμενη βάση. Είναι αυτή η ροπή προς την απόλαυση που λέγαμε, και το δεκάχρονο μέσα μου που αρνείται πεισματικά να κατανοήσει για ποιον λόγο πρέπει να στερηθεί οτιδήποτε του αρέσει πολύ αν δεν υπάρχει πραγματικά σοβαρός λόγος. Υγείας δηλαδή, γιατί όλοι οι άλλοι καταρρίπτονται με ατράνταχτα επιχειρήματα τόσο στο εσωτερικό μου debate όσο και στις εκ των έξω νουθεσίες. Αφήστε που οι νουθεσίες αποτελούν αιώνες τώρα το κόκκινο πανί στα μάτια και το μυαλό κάθε δεκάχρονου που σέβεται τον εαυτό του. Και που αργά και σταθερά, προχωρά προς την εφηβεία.
Γιατί στην εφηβεία με βρίσκουν τα 53 μου αύριο. Δεν ξέρω αν είναι glitch του συστήματος ή μόνιμη βλάβη, πάντως η αλήθεια είναι πως από μέσα μου, τα δεκαοκτώ δεν τα έχω αγγίξει ακόμα. Και ίσως αυτό είναι που με βοηθάει να βλέπω τα περισσότερα πράγματα στην ζωή μου με την αισιοδοξία της Πολυάννας, της αγαπημένης ηρωίδας των παιδικών μου χρόνων, και με την σκανταλιά του παιδιού που ακόμα μπορεί να βλέπει την περιπέτεια πίσω από κάθε τι δύσκολο και το κλείσιμο του ματιού πίσω από κάθε τι σοβαρό. Συχνά, και με την ίδια άγνοια κινδύνου.
Δεν θα σας πω ότι αυτή η κατάσταση έχει μόνο θετικά, γιατί προφανώς δεν έχει. Υποψιάζομαι πως το να ζεις με έναν θηλυκό Peter Pan – ή ακόμα χειρότερα να σε μεγαλώνει ένας- είναι task για γερά νεύρα και ελπίζω πως έχω καταφέρει να αποζημιώσω με άφθονη θετική ενέργεια και τόνους ροζ τα αγόρια μου για την ταλαιπωρία που έχουν υποστεί όλα αυτά τα χρόνια γιατί ξέρω καλά πως μπορώ να γίνω – και γίνομαι κατά καιρούς- φρικτός, αληθινά φρικτός άνθρωπος. Επίσης, όταν πιστεύεις πως είσαι πριγκίπισσα και πως το σύμπαν συνωμοτεί για σένα προσωπικά, οι σφαλιάρες τείνουν να πέφτουν σύννεφο στην πραγματική ζωή – μεταφορικά obviously, αλλά τσούζουν ακριβώς το ίδιο με τις κυριολεκτικές, trust me.
Παρόλα αυτά, θα συνεχίσω να επιλέγω με κάθε αφορμή και σε κάθε ευκαιρία το παιδάκι μέσα μου από τον ενήλικο έξω. Ίσως γι΄αυτό στα μαθήματα αυτογνωσίας τα πιο αγαπημένα μου κεφάλαια υπήρξαν η ιδιωτική λογική και το πώς μαθαίνουμε να ακούμε και να συμβουλευόμαστε την ψυχή μας. (Στις συνέπειες βέβαια, πάτωσα. Να τα λέμε κι αυτά.) Ακούγοντας την ψυχή μου όμως έφτασα μέχρι εδώ, και να που δεν έφτασα μόνη μου. Αλλά με ανθρώπους δίπλα μου που τους διάλεξα εντελώς συνειδητά και που ελπίζω πως εντελώς συνειδητά με διάλεξαν και εκείνοι. Άρα κάτι θα κάνω καλά, δεν μπορεί να τα κάνω όλα λάθος. Η διαδρομή υπήρξε δαιδαλώδης βέβαια, σπαρμένη με εμπόδια που τελικά κάπως υπερνικήθηκαν, από απίστευτα λάθη που τα πλήρωσα όλα, αλλά και από πάθη που τα απόλαυσα χωρίς καμιά τύψη. Με πυξίδα το ένστικτο μου, την αγάπη μου για τους ανθρώπους και για την ζωή, την δίψα μου για ελευθερία και για περιπέτεια και την ανάγκη μου για καινούρια πράγματα έφτασα αισίως στα 53. Και έφτασα με το χαμόγελο του ανθρώπου που έζησε και επέζησε. Και έτσι ακριβώς σκοπεύω να συνεχίσω.
Πριν από τέσσερα χρόνια έβαλα έναν καινούριο στόχο. Μέσα στην κρίση βρήκε χώρο να ανθίσει το όνειρο του Πάνου – γιατί το FnL ήταν και είναι πάντα το όνειρο του Πάνου, δικό του και μόνο- και μέσα σ΄αυτό το όνειρο χώρεσε και ένα δικό μου γιατί αυτό είναι το μυστικό των πετυχημένων σχέσεων. Όχι δυο άνθρωποι να έχουν απαραίτητα κοινά όνειρα, αλλά τα όνειρα του ενός να χωράνε μέσα στα όνειρα του άλλου. Τον στόχο αυτό δεν τον έχω πετύχει ακόμα. Κι αυτό μου κόστισε πριν λίγο καιρό μια γερή υπαρξιακή κρίση γιατί μέσα στα υπόλοιπα ελαττώματα μου είμαι και τρελό control freak οπότε η αποτυχία και τα όχι είναι λέξεις που απλά δεν υπάρχουν, όχι μόνο στο λεξιλόγιο αλλά ούτε και στο σύμπαν μου. Σαν τα αρκουδάκια στην διαφήμιση της Duracel, εγώ είμαι σχεδιασμένη να επιμένω και να συνεχίζω να προσπαθώ όταν όλοι οι άλλοι έχουν παραδώσει τα όπλα και το πνεύμα. Συχνά είμαι και καταδικασμένη να χτυπάω με φόρα το κεφάλι μου σε τοίχους που δεν ραγίζουν καν, αλλά είπαμε, είναι δυσλειτουργία η τόση επιμονή, δεν είναι προτέρημα. Και έτσι, η μη επίτευξη ενός στόχου και μάλιστα τόσο σημαντικού μέσα στο deadline που μου είχα θέσει σήμανε τρελούς συναγερμούς μέσα στο κεφάλι μου. Και καταιγίδες προς πάσα κατεύθυνση έξω από αυτό. Ευτυχώς επενέβησαν οι πυροσβέστες της ζωής μου, ο Πάνος, η Μαρία και ο Χοϊμές και το πεισμωμένο και έξαλλο παιδάκι μέσα μου συνειδητοποίησε πως μπορείς να κερδίσεις τον πόλεμο έχοντας χάσει και μερικές μάχες και έτσι πήρε βαθιά ανάσα που κόντευε να γίνει μπλε, ανασυντάχθηκε, πήρε φόρα, και είναι έτοιμο να πάει παρακάτω.
Και έτσι, αύριο, την ώρα που θα σβήνω τα κεράκια της ροζ τούρτας μου, περιτριγυρισμένη από τις φίλες μου, και με την αγάπη των ανθρώπων της ζωής μου όλη δική μου είτε είναι κοντά μου είτε όχι, θα ευχηθώ να πλησιάσω ένα βήμα ακόμα – ή ακόμα καλύτερα πολλά- αυτό που έχω αποφασίσει πως θα είναι το επόμενο σημάδι στον χάρτη της ζωής μου. Και να είμαστε όλοι καλά βέβαια και όλοι εδώ, γιατί η μόνη ενήλικη ίσως συνειδητοποίηση που έχω κάνει μέσα σ΄αυτά τα 52 χρόνια είναι πως χωρίς τους ανθρώπους μας δεν είμαστε τίποτα. Καμιά καριέρα, καμιά επιτυχία, καμιά περιουσία δεν σε γεμίζει αν δεν έχεις με ποιον να την μοιραστείς. Και κανένα όνειρο δεν αρκετά breathtaking αν το μυαλό σου δεν έχει να τρέξει κάπου που να κρύβει μέσα του ένα μεγάλο αχ και ένα ακόμα μεγαλύτερο θέλω.
Χρόνια πολλά αγαπημένη μου! Μείνε όπως είσαι…xxx
Φωτογραφίες: Panos Smyrniotis & Fay’s Control
