To R.S.V.P. σημαίνει στα γαλλικά Repondez s’ il vous plait. Δηλαδή: Απαντήστε παρακαλώ…

«Όταν αποδεχόμεθα μία πρόσκληση, είναι σαν να υπογράφουμε ένα επαγγελματικό συμβόλαιο. Πρέπει να το τηρήσουμε» -Savoir Vivre

Οι αφορμές για ένα τέτοιο post -δυστυχώς- πολλές. Είναι ένα post που είχα γράψει πριν πολλά χρόνια, με αφορμή ένα Afternoon Tea Party που διοργάνωσε η Darphin με το Fay’s Control για τριάντα φίλες, στο Premiere Etage του Salon de Bricolage, και την συγκινητική προσέλευση όλων των καλεσμένων παρά την ταλαιπωρία στο κέντρο της Αθήνας, λόγω των κλειστών δρόμων από τις διαδηλώσεις. Με αυτή την αφορμή βρήκα την ευκαιρία να ξεκαθαρίσω μερικά “Do’s & Don’ts” όσον αφορά τις προσκλήσεις που αποδεχόμεθα ή που δεν αποδεχόμεθα. Για καλές συμπεριφορές που οφείλουμε να τηρούμε και οι οποίες μας χαρακτηρίζουν ως άλλη υπογραφή. Αρκετά χρόνια μετά, οι αφορμές έχουν γίνει ακόμη πιο πολλές. Η ταχύτητα της μεταξύ μας επικοινωνίας μέσα από τα social media (ναι πλέον είναι οι πλατφόρμες όπου ευχόμαστε “στα πεταχτά” και με συνοδεία των ανάλογων emojis τα “χρόνια πολλά” από συγγενείς και φίλους έως πιο τυπικές σχέσεις), αλλά και η απλούστευση όλο και περισσότερων -ακόμη και βασικών- κωδικών καλής συμπεριφοράς, έχει ως αποτέλεσμα την ακύρωση όλων όσων πρεσβεύει ο σεβασμός προς αυτόν που μας τιμάει με την πρόσκληση του. Και οι εύκαιρες δικαιολογίες που προσπαθούν -χωρίς επιτυχία- να καλύψουν την ασυνέπεια μας γίνονται όλο και πιο φτηνές και ακόμη πιο αστείες. Το «κλισέ» γραπτό μήνυμα (ούτε καν το θάρρος για μία τηλεφωνική κλήση) ανήμερα του κοινωνικού γεγονότος που έχουμε προσκληθεί και ενημερώνει πως «Δυστυχώς όσο κι αν το ήθελα να έρθω, αρρώστησα/έχω ίωση/γρίπη» και τα τελευταία χρόνια «Έχω κορονοϊό», είναι πιο κοινότυπα -εάν στην πραγματικότητα δεν έχουμε κολλήσει τον κορονοϊό, απλά τον επικαλούμαστε- (και οπωσδήποτε αδικαιολόγητα) και από όσα λέγαμε μικροί στους γονείς μας περί αδιαθεσίας, για να αποφύγουμε το σχολείο την ημέρα του διαγωνίσματος.

Αυτά και άλλα πολλά λέγαμε με μία από τις καλύτερες οικοδέσποινας της παλιάς Αθήνας, την Λιάνα Βουράκη, στο Lunch Κυριών που πραγματοποίησε στα τέλη του περασμένου χρόνου, στην Αθηναϊκή Λέσχη, για να τιμήσει 60 καλές της φίλες. (Λιάνα μου το είχες ζητήσει αυτό το Κείμενο και στο αφιερώνω).

Σε καθιστό γεύμα έξι δεκάρων τραπεζιών, το να βλέπεις έστω και πέντε άδειες καρέκλες, είναι αμήχανο για όσους παραβρίσκονται, άβολο για την οικοδέσποινα. Πόσο μάλλον δέκα. Και οι δικαιολογίες της τελευταίας στιγμής, που επικαλούνται από φόρο εργασίας, κίνηση στον δρόμο και έκτακτα γεγονότα έως θέματα υγείας (επιεικώς απαράδεκτο), λυπάμαι αλλά δεν είναι αποδεκτές. Τα γνώριζες όλα αυτά, έπρεπε να ενημερώσεις εξ ‘αρχής και όχι να περιμένεις να δεις με τι κέφια θα ξυπνήσεις την ίδια ημέρα. Ένας άνθρωπος σου κάνει την τιμή να σε συμπεριλάβει στους καλεσμένους του. Μπήκε σε κόπο για να διοργανώσει τα πάντα στην εντέλεια, μπήκε σε έξοδα (ναι, προπληρώνονται τέτοιου είδους καλέσματα, με το άτομο, και συνήθως αδρά!) και κυρίως, παραμέρισε άλλους που θα ήθελε να συμπεριλάβει στο guest list του, γιατί θεώρησε πως προηγείσαι. Ε, τίμησε τον. Τόσο απλά.
Σε κάθε κάλεσμα είτε δικό μου είτε της Λιάνας είτε δικό σου, πάντα υπάρχουν δυστυχώς και δύο-τρεις εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον λαμπρό κανόνα ή που απλά, δεν γνωρίζουν τα βασικά. Πως το R.S.V.P. σημαίνει στα γαλλικά Repondez s’ il vous plait. Δηλαδή: Απαντήστε παρακαλώ, ας πούμε…

«Όταν δεν μπορούμε να παραβρεθούμε, παραθέτουμε εν συντομία τον λόγο. Οι μόνες δεκτές δικαιολογίες, ιδιαιτέρως εάν είναι επίσημο δείπνο, είναι ασθένεια, θάνατος στην οικογένεια και άρα πένθος, γάμος ή απουσία σε ταξίδι»- Savoir Vivre

Ας θυμηθούμε λοιπόν τα βασικά:

-Όταν λαμβάνουμε μία πρόσκληση πρόκειται για τιμή. Ένας οικοδεσπότης μας τιμάει με την πρόσκληση του και εμείς οφείλουμε -αν μη τι άλλο- να τον τιμήσουμε με την απάντηση μας. Θετική ή αρνητική.

-Έως ότου ένας προσκεκλημένος απαντήσει αρνητικά, οι οικοδεσπότες οφείλουν να υπολογίσουν στην παρουσία του. Δηλαδή την θέση του στο τραπέζι ή τα έξοδα που αναλογούν στο άτομο του. Ιδίως όταν η εκδήλωση γίνεται σε ένα Κτήμα, σε ένα Εστιατόριο ή σε μία Λέσχη, ο οικοδεσπότης προ-πληρώνει την εκδήλωση ανάλογα με τον αριθμό των καλεσμένων του. Και πληρώνει και για όσους καθυστέρησαν να απαντήσουν ή απάντησαν θετικά και τελικά αποφάσισαν να μην εμφανισθούν.

-Στην Ελλάδα, οι προσκλήσεις για δεξίωση ή πάρτι μπορούν να σταλούν έως και δύο εβδομάδες πριν από την καθορισμένη ημερομηνία. Στο Παρίσι ή το Λονδίνο έναν μήνα πριν. Στην Αμερική έως και δύο.

-Σε καθιστά δείπνα ή επίσημες εκδηλώσεις είναι υποχρεωτικό να προσθέσουμε στην κάτω αριστερή πλευρά της προσκλήσεως ένα Π.Α. (Παρακαλώ Απαντήστε), με ένα τηλέφωνο γραμματείας.

-Εννοείται ότι η απάντηση είναι και αυτή υποχρεωτική.

-Εάν υπάρχει η ένδειξη Regrets only, σημαίνει ότι πρέπει να ενημερώσουμε μόνο εάν δεν πάμε.

-To R.S.V.P. σημαίνει στα γαλλικά Repondez s’ il vous plait. Δηλαδή: Απαντήστε παρακαλώ.

-Είναι αυτονόητο ότι φέρνουμε σε δύσκολη θέση τον οικοδεσπότη μας, εάν δεν τον ειδοποιήσουμε.

-Εάν αρνηθούμε μία πρόσκληση και εκ των υστέρων διαπιστώσουμε ότι μπορούμε να πάμε, τίποτα δεν μας εμποδίζει να ειδοποιήσουμε ότι θα πάμε.

-Οι προσκλήσεις πρέπει να απαντηθούν μέσα σε δύο ημέρες.

-Όταν δεν μπορούμε να παραβρεθούμε, παραθέτουμε εν συντομία τον λόγο. Οι μόνες δεκτές δικαιολογίες είναι ασθένεια, θάνατος στην οικογένεια και άρα και πένθος, γάμος ή απουσία σε ταξίδι.

-Όταν αποδεχόμεθα μία πρόσκληση, είναι σαν να υπογράφουμε ένα επαγγελματικό συμβόλαιο. Πρέπει να το τηρήσουμε.

-Επειδή πλέον όλο και πιο συχνά προσκαλούμε μέσω κοινού μηνύματος WhatsAp, το ευγενικό είναι να απαντάμε μόνο αν η πρόθεση μας είναι θετική. Είναι ό,τι πιο άβολο για τον αποστολέα της πρόσκλησης να λαμβάνει αρνητικές απαντήσεις, τις οποίες διαβάζουν -και ενοχλούν επίσης- όλοι οι υπόλοιποι καλεσμένοι. It’s a no!!!!

Το Savoir-Vivre και η γνώση του δεν είναι “περιττή πληροφόρηση” ούτε “πολυτέλεια”. Οφείλουμε να γνωρίζουμε βασικούς κανόνες καλής συμπεριφοράς οι οποίοι αντικατοπτρίζουν το ποιόν της καταγωγής και της ανατροφής μας.

ΥΓ1. Όχι, δεν εξάντλησα όλη μου την αυστηρότητα σε αυτό το post. Τα αυτονόητα ήθελα απλά να υπενθυμίσω και να επισημάνω. Και φυσικά, υπάρχουν φορές που και εγώ δεν κατάφερα να σταθώ συνεπής -λόγω δουλειάς οι προσκλήσεις που λαμβάνω είναι άπειρες- όμως ποτέ δεν ξέχασα τους καλούς μου τρόπους όταν είμαι προσκεκλημένη σε καθιστό γεύμα ή δείπνο. Κι αν έτυχε -μία φορά- να συμβεί, φρόντισα να ζητήσω την κατανόηση της οικοδέσποινας μέσα από ένα όμορφο μπουκέτο από τα αγαπημένα της λουλούδια.

ΥΓ2. Αφιερωμένο στις εξαιρετικές οικοδέσποινες της Αθήνας και ακόμη περισσότερο στις υπέροχες προσκεκλημένες τους.