Λογικά θα πρέπει να το έχω ξανά γράψει -αρκετές φορές- πάντως για ένα break που θέλεις να ξεκλέψεις τεσσάρων ημερών, πρέπει να συμπτύξεις στην ημερήσια ατζέντα σου το πρόγραμμα πέντε ημερών. Σαν να πενταπλασιάζονται οι υποχρεώσεις, σαν να ζει ένας big brother πάνω από το δικό σου προσωπικό Metaverse και κάθε που νομίζεις πως θα τα καταφέρεις να πατήσεις το switch off σου για μία απόδραση στη φθινοπωρινή Φλωρεντία, να γελάει σαν τον Τζακ Νίκολσον στον ρόλο του Τζόκερ.
Έτσι, την περασμένη Τρίτη, μία εβδομάδα ακριβώς πριν, είχα υποχρεωθεί να χωρέσω (και τα κατάφερα) στο πρόγραμμα μου: δύο επαγγελματικές συναντήσεις στην Κηφισιά, (με την ευκαιρία να περάσω και από το κατάστημα να αγοράσω τα βιβλία των Γαλλικών της Ελμίνας), να ανέβω έως τη Ν. Ερυθραία για άλλες δύο φωτογραφίσεις για τις ανάγκες του Fay’s Control, και στις 13.00′ ακριβώς να βρίσκομαι στο Σύνταγμα για ένα ραντεβού στο φουαγιέ του Θεάτρου Παλλάς, ένα lunch στο Athénée Athens και το απόγευμα πια, να βρεθούμε με την Τέσσυ έως την Ομόνοια, έως τις 19,00′ “ακριβώς!”, μιας και έπρεπε να ανέβω κατευθείαν στην Φιλοθέη, για να αλλάξω και να κατέβω για ένα φιλικό dinner στο Maconi’s, στο Κολωνάκι.
Ε, όταν η ατζέντα σου χειρίζεται αυτόν τον βαθμό δυσκολίας, ή αφήνεις τα μυτερά δόντια του άγχους να σε κατασπαράξουν -τα έχω αφήσει μία φορά με δυσάρεστα αποτελέσματα- ή χαμογελάς, και σκέφτεσαι “γατάκι, σ’ έχω….”.
Στο δεύτερο νούμερο της Κυριαζή, στην Κηφισιά. Αποκλείεται να περάσεις και απλά να το προσπεράσεις…
Και λίγο πριν τις 10 το πρωί, που έχεις βάλει στην ατζέντα σου το πρώτο ραντεβού στην Κηφισιά, σταματάς έξω από το flower shop της Antoinetta Koutsouradi, για να πάρεις μερικές βαθιές ανάσες και αρκετή θετική ενέργεια από τις ολόφρεσκες συνθέσεις του Pinterest darling σκηνικού της.
Και μετά, να επιλέξεις τα μπουκέτα που θα στείλει στο σπίτι σου, να τα βρεις δροσερά και με τα υπέροχα τους χρώματα στα βάζα τους, να σε περιμένουν γεμάτα μεθυστικά αρώματα, αργά όταν επιστρέψεις.
Ο Νικόλας όταν με πήρε στις 10.30′ το πρωί να με ρωτήσει πως κυλάει το πρόγραμμα και του είπα πως βρίσκομαι στην Αντουνέτα και επιλέγουμε συνθέσεις για το σπίτι, με είπε “τρελή”.
Όμως ξέρει πως δεν είμαι (εντάξει, ίσως λίγο…). Χρειάζομαι και εγώ, όπως και εσύ, τις δικλίδες ασφάλειας μου, για να αντέξει το σύστημα. Και όταν βρίσκομαι στην Κηφισιά, οι “δικλίδες ασφάλειας μου”, ακούνε στο όνομα “Κουτσουράδη”!
Έτσι απλά. Αντί να χαζολογήσω δέκα, δεκαπέντε λεπτά μπροστά στις βιτρίνες με παπούτσια του όμορφου προαστίου, προτίμησα να μπω μέσα στο αγαπημένο μου flower shop, να πιώ ένα γρήγορο espresso με την Αντουανέτα, και μαζί να επιλέξουμε τα λουλούδια που θα με περιμένουν σπίτι, όταν επιστρέψω αργά το βράδυ.
Γιατί -και αυτό λογικά θα πρέπει να το έχω ξανά γράψει αρκετές φορές-, το ξέρεις και το ξέρω και όλοι το ξέρουμε, πως όσο απαιτητικό κι αν είναι το πρόγραμμα, αν θέλεις να βρεις τον χρόνο, τον βρίσκεις. Πόσω μάλλον, για να αγοράσεις λουλούδια…
Καλημέρα!
