Πριν λίγο έμαθα πως το Caprice στην Μικρή Βενετία της Μυκόνου κλείνει οριστικά…
Από την Εύη Φέτση
Το κείμενο είναι αναδημοσιευμένο από το fnl-guide.com
Κατεβαίνει οριστικά η πινακίδα του Caprice και άλλο ένα μαγαζί- μύθος της Μυκόνου πάει να συναντήσει την Βεγγέρα, το Pierro`s και τον Φιλιππή. Και αυτή η φωτογραφία απεικονίζει πιστεύω την ουσία αυτού που συμβαίνει. Το νησί αλλάζει, όχι τώρα όμως, η αλλαγή έχει ξεκινήσει καιρό αν θέλετε την δική μου, ταπεινή γνώμη. Για μένα προσωπικά η αυλαία έπεσε εκείνον τον Σεπτέμβρη, 6 χρόνια πριν που ο Amadeo* μου έστειλε μήνυμα πως πούλησε το σπίτι του στον Κούνουπα και αποχαιρέτησε οριστικά τα καλοκαίρια που τον κρατούσαν “γειωμένο” με το παιδί μέσα του πάνω από 40 χρόνια. “CU in Paris, in London or in New York love” τελείωνε το SMS που έμοιαζε με επίλογο μιας εποχής, που σε ότι με αφορά, κράτησε σαράντα υπέροχα χρόνια. Δυο σεζόν νωρίτερα οι παλιοί φίλοι είχαν αρχίσει να χάνονται από τις διπλανές ξαπλώστρες, οι παρέες να σκορπίζουν και να “κλείνονται” και εκείνη η αίσθηση οικειότητας και ζεστασιάς που με πλημύριζε πάντα όταν κατέβαινα για βόλτα στο Ματογιάννι να εξατμίζεται μέρα με την μέρα κάνοντας με να μην μετράω μέρες μέχρι την επόμενη Πρωτομαγιά.
Έχοντας γράψει εκατοντάδες σελίδες για την Μύκονο, από το πρώτο Athinorama Mykonos Guide που κυκλοφόρησε το 1999- όταν ακόμα οι οδηγοί για το νησάκι ήταν άγνωστο concept, να τα λέμε κι αυτά- μέχρι το εκπληκτικό Mykonos Confidential – το καλύτερο περιοδικό που κυκλοφόρησε και εξακολουθεί να κυκλοφορεί για την Μύκονο, και με ενδιάμεσες στάσεις στο Status, το Ευ Ζην, την Athens Voice, το Nitro το 2Board, το Blue, την Lifo αλλά και τα βρετανικά Traveler και Tatler, νομίζω πως θα μπρούσα να διεκδικήσω τον τίτλο της “Μυκονογράφου” με δόξα και τιμή. Άλλωστε, από εκείνο το καλοκαίρι του 1969 που πάτησα για πρώτη φορά το πόδι μου στον Γιαλό – πεντάχρονο πιτσιρίκι τότε που θεώρησε την επεισοδιακή κατάβαση από το πλοίο που έπιανε αρόδο στις βάρκες που θαλασσοπνίγονταν για να μαζέψουν τους θαραλέους επιβάτες που κρέμονταν από τις σκοινένιες σκάλες σαν ακροβάτες την αρχή μιας υπέροχης περιπέτειας- μέχρι τον Σεπτέμβρη του 2009 που κλείδωσα την πόρτα του σπιτιού μας και δεν επέστρεψα ποτέ ξανά, η Μύκονος υπήρξε άρρηκτα συνδεδεμένη με τα πιο σημαντικά γεγονότα της ζωής μου. Εκεί πέρασα τα περισσότερα παιδικά μου καλοκαίρια, εκεί έζησα τα έξαλλα μου νιάτα, τις μεγαλύτερες αλητείες και τους πιο φλογερούς μου έρωτες, εκεί γνώρισα κάποιους από τους πιο αγαπημένους ανθρώπους της ζωής μου, και αργότερα, εκεί παντρεύτηκα, εκεί γλέντησα ατελείωτα, και εκεί έκανα κάποιες από τις καλύτερες δουλειές μου. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν γιατί ότι την αφορά έχει ιδιαίτερο βάρος για μένα, ακόμα και τώρα, που μας χωρίζει μια μεγάλη και απολύτως συνειδητή απόσταση.
Ξέρω πως μπορεί να ακούγομαι όπως ακουγόταν κάποτε ο κύριος Ζάχος, όπως ξέρω και πως η μεγαλύτερη αλλαγή δεν είναι καν του νησιού αλλά είναι η δική μας. Που μεγαλώνουμε και που δεν είμαστε πια όσο ανέμελοι και κοινωνικά αθώοι υπήρξαμε κάποτε, και έτσι το χτες ξαφνικά φαντάζει μόνο λαμπερό, απαλλαγμένο από ότι μας χάλαγε, και έχοντας κρατήσει μόνο την ομορφιά και τις καλές στιγμές όπως συμβαίνει με όλες τις αναμνήσεις που αντέχουν στον χρόνο.
Όμως τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σημασία γιατί το νησάκι πέρα απο αλλαγές, και από γκρίνιες, και από κριτικές, και από βαρύγδουπα συμπεράσματα, μια χαρά θα επιβιώσει και χωρίς – αλλά και μετά- από μας… Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως η Μύκονος, μέσα στην χειρότερη σεζόν της κρίσης βουλιάζει από κόσμο και οι κρατήσεις της είναι φουλ. Ούτε πως ανοίγουν διαρκώς καινούρια μαγαζιά το ένα καλύτερο από το άλλο, ούτε πως οι σελίδες των glossy περιοδικών και sites εξακολουθούν να είναι γεμάτες από φωτογραφίες τραβηγμένες στις παραλίες και τα it places to be της. Η Μύκονος βλέπετε είναι ένα νησί που έχει μάθει να αλλάζει, να προσαρμόζεται στις εποχές, να ξεπερνάει την ρουτίνα και να νικάει τις κρίσεις. Είναι η καρδιά της βαριάς βιομηχανίας της χώρας μας, του τουρισμού, και μάλιστα μια καρδιά που χτυπάει πάντα δυνατά και που δεν μασάει μπροστά σε τίποτα και σε κανέναν. Και μπορεί να καταλήξει να είναι όντως ένα θέρετρο πλουσίων, ένα μεγάλο λούνα παρκ φτιαγμένο για όσους έχουν, μπορούν και θέλουν να ξοδέψουν χρήματα για το καλύτερο που μπορεί να προσφέρει η ελληνική αγορά, όμως αυτό είναι κακό μόνο για μας που νοσταλγούμε το χτες και όχι για εκείνους που απολαμβάνουν το σήμερα και χτίζουν το αύριο.
Αν έχω μάθει λοιπόν κάτι στα 50 plus μου πια, είναι πως η ζωή προχωράει και το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προχωράμε και εμείς μαζί της. Ακόμα και αν στην πορεία χρειάζεται να αλλάξουμε κατεύθυνση ή προορισμό. Ετσι, σαν γνήσια Πολυάννα θα αποχαιρετήσω το Caprice με χαμόγελο, και με ευγνωμοσύνη για τις υπέροχες στιγμές που μας χάρισε, και με νοσταλγία για αυτό που υπήρξαμε αλλά δεν είμαστε πια, και ταυτόχρονα θα ευχηθώ τα καλύτερα στους εκείνους που εξακολουθούν να ζουν και να επιχειρούν στο νησί των Ανέμων. Κάποιοι άλλωστε είναι αγαπημένοι φίλοι της καρδιάς μου. Όπως ο Ζαννής Φρατζέσκος, ο Τάσος και ο Νικόλας Ιωαννίδης, ο Μίμης Φούκας, ο Αντρέας και ο Γιώργος Πιτσιλής, ο Γιάννης Μωράκης, ο Γιώργος Παπαγεωργίου, ο Μπάμπης Πασσάογλου και ο Όμηρος Ευαγγελινός, ο Κώστας Παπατρέχας, η Στέλλα Κωστάλου, η Κατερίνα Νάζου, η Ειρήνη και ο Μάνος Ρουσσουνέλος, η Μαρία και η Βίκυ Κουσαθανά, η Ρόη Δελδήμου, ο Daniele Chantini, και άλλοι που σίγουρα ξεχνάω αλλά θα με συγχωρήσουν γιατί γράφω βιαστικά και γιατί ου γαρ έρχεται μόνον.. Όσο εκείνοι θα παραμένουν στις επάλξεις, πάντα θα υπάρχει μια πόρτα ανοιχτή για όλους εμάς που φύγαμε μεν, αλλά ένα κομμάτι της καρδιάς μας έχει μείνει εκεί… Αγάπες, καλό καλοκαίρι…
*Κινδυνεύοντας να φανώ σνομπ – που δεν είμαι όμως καθόλου, πιστέψτε με- θα γράψω πως αν δεν ξέρετε ποιος είναι ο Amadeo είστε από εκείνους τους τυχερούς που η αλλαγή της Μυκόνου καθόλου δεν σας αφορά…
