Το κέντρο αναβαθμίζεται, αυτό είναι ένα γεγονός δίχως αμφισβήτηση. Παρά την οικονομική κρίση, ή μάλλον μιας και μάθαμε πλέον να ζούμε τόσα χρόνια αγκαζέ με αυτή, και χαράχτηκε στο πετσί μας, με έντονο σκούρο μελάνι σαν άλλο tattoo, μάθαμε επίσης πως αν δεν κάνεις μία πραγματικά καλή, σοβαρή και με συνέπεια δουλειά, μην περιμένεις και πολλά. Μην περιμένεις τίποτα για την ακρίβεια.
Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα -με χαρά- διαπιστώνω, πως δεν τολμάει κανείς να κάνει ό,ποια -μικρή ή μεγάλη- επιχειρηματική κίνηση πια, αν δεν είναι απόλυτα βέβαιος πως αυτή θα ξεχωρίσει, θα έχει κάτι σοβαρό να πει, θα έχει λόγο ύπαρξης, οπότε εκ των πραγμάτων θα επιτύχει, ανεξαρτήτου εγχώριας οικονομικής κρίσης.
Όπως και η αισθητική. Αυτή που ουδέποτε σχετιζόταν με οποιαδήποτε εγχώρια ή προσωπική οικονομική κρίση ή ευμάρεια. Τέρμα οι αρπαχτές και οι ξιπασιές guys!
Και να’ μαστε στο ’16 πια, που μετά από αρκετές πληγές που μέτρησε αυτή η πόλη, μετά από αρκετή στάχτη που κάλυψε σαν βαρίδι την ομορφιά της, βλέπει δειλά δειλά να ξεπροβάλλουν κάποια στολίδια. Σαν άλλη ανάσα. Κάποια εστιατόρια, μπαρ ή άλλοι χώροι εστίασης που είσαι περήφανος για την ύπαρξη τους στην πόλη σου, και που σκέφτεσαι πόσο θα ήθελες να ενημερώσεις, να φωνάξεις με όλη σου την δύναμη στον κόσμο όλο πως ναι, η Αθήνα ομορφαίνει ξανά. Με ή άνευ οικονομική κρίση…
Χθες ήταν και αυτό, το τεράστιο φεγγάρι…Που έκανε την Ομήρου ακόμη πιο όμορφη, την γωνία της με την Βησσαρίωνος ακόμη πιο φωτεινή.
Εκεί που ήταν οι “7 Θάλασσες”. Εκεί τώρα, εδώ και λίγες ημέρες βρίσκεται ο “Κουρσάρος”. Η ώρα είναι οκτώ, η ώρα που οι ρυθμοί του Κολωνακίου αρχίζουν να ηρεμούν, την ώρα που θέλεις να αφήσεις πίσω σου τις έγνοιες της ημέρας και να αφεθείς σε μία αγκαλιά που κάποτε, θα την ονόμαζες ίσως και “στέκι”. Γιατί η πρώτη αίσθηση που αποκόμισα μόλις διέσχισα την κομψή πόρτα του “Κουρσάρου” ήταν αυτή. Και μετά ένιωσα το χάδι της ανάσας της αστικής αισθητικής του ’50…
Follow me…
Η Βασιλική Παπαναστασίου -aka Shopqueen- με περιμένει στην κομψή μπάρα. H ένταση και οι ρυθμοί της πόλης είναι ήδη έξω, εδώ μας περιβάλλουν οι ήχοι της Jazz και η υπέροχη αισθητική του χώρου…
Δεν είναι selfie… Το μωσαϊκό σας δείχνω!
Η βραδιά ξεκινάει με τεκίλα και μάνγκο σε έναν απίθανα spicy συνδιασμό…
Όσο ο Νικόλας επιλέγει το δείπνο μας. Δεν φαίνεται και τόσο εύκολη ιστορία αν σκεφτεί κανείς πως μπορούμε να επιλέξουμε από το sushi bar που επιμελείται ο διάσημος Ιάπωνας Chef, Take, ο οποίος δίνει ρεσιτάλ γεύσεων δημιουργώντας έργα τέχνης όχι μόνο sushi αλλά και ασιατικής fusion κουζίνας, έως τις αυθεντικές γεύσεις της ελληνικής και μεσογειακής κουζίνας με επίκεντρο το ψάρι και τα θαλασσινά, και την έμπειρη υπογραφή του “Κουρσάρου”…
Με την εμπειρία των 20+ετών έρχεται να προστεθεί άλλο ένα κατάστημα στην οικογένεια ‘‘Κουρσάρος ‘’.
Μετά τη Δροσιά και τη Μύκονο, το αγαπημένο εστιατόριο εγκαινιάζει το νέο του κατάστημα στην Ομήρου 11 & Βησσαρίωνος 1, στο κέντρο της Αθήνας…
Εμπιστεύομαι τυφλά την εμπειρία του Κουρσάρου…
Ο σταρ της βραδιάς, Take…
Ετοιμάζει για εμάς Salmon teriyaki on shrimp tempura… Αν και εμείς θα πάμε σήμερα το δείπνο μας παραδοσιακά, μας στέλνει αυτό το κέρασμα. Και εγώ θέλω να ξανά έρθω σύντομα για sushi αυτή την φορά. Είναι υπέροχο!
Ceviche Greek style λευκόσαρκου ψαριού… Με είχαν προειδοποιήσει πως είναι το πιο δυνατό πιάτο σε ένα μενού γεμάτο “δυνατά” πιάτα. Είχαν δίκιο…
Χτένια σωτέ με κουλί αρακά και τραγανό προσούτο…Αν έρθετε να τα πάρετε οπωσδήποτε!!!
Ψητό καλαμάρι με sauce από ταχίνι…
Ριζότο γαρίδας με λάδι λευκής τρούφας…
Φιλέτο λαυράκι σωτέ με πουρέ από αγκινάρα Ιερουσαλήμ και σπαράγγια…
Το κομψό εστιατόριο με την αστική αισθητική και την κλασική κουζίνα μπορεί να σας φιλοξενήσει από το μεσημέρι με business lunch & τα after work meetings μέχρι αργά το βράδυ για ένα ρομαντικό δείπνο ή μια οικογενειακή έξοδο. Αν σκοπεύετε να έρθετε σημειώστε πως το sushi bar λειτουργεί μόνο βράδυ, ενώ για την εορταστική περίοδο μας επιφυλάσσει αρκετές εκπλήξεις…
Το δείπνο μας ολοκληρώνεται με την πιο συναρπαστική lemon pie που έχω φάει ποτέ. Χωρίς καμία -αλλά καμία- υπερβολή…
“Δεν χρειάζεται να βγεις να ψάξεις το φεγγάρι” μου λέει ο Νικόλας καθώς φεύγοντας, βλέπουμε τα αυτοκίνητα να κατευθύνονται κατά δεκάδες προς τον λόφο του Λυκαβηττού για να “απολαύσουν” το χθεσινό φαινόμενο. “Είναι πολύ πιο ρομαντικό να το αντικρίσεις από εκεί ακριβώς που είσαι…” μου λέει με ένα φιλί, καθώς βλέπουμε το φωτεινό φεγγάρι από την Ομήρου…
So true…xxx
