Τελικά η ζωή κύκλους κάνει, και τελικά εκεί που ήσουν είμαι και μην κοροϊδεύεις ποτέ γιατί όλα όσα κοροϊδεύεις θα τα λουστείς -στην χειρότερη-, θα κάνεις τα ίδια -στην καλύτερη. Και όλα όσα υποστήριζες “εγώ ποτέ!” τα κάνεις, και τα κάνεις και με μεγάλη χαρά, και τα κάνεις και καλά, και κοίτα πλάκα, εισπράττεις και επαίνους για όλα αυτά που κάποτε απέρριπτες και έστελνες στην πυρά.
Κάτι βαρύγδουπες “δηλώσεις” του τύπου “Εγώ δεν θα κουβαλήσω ποτέ στο εξοχικό πλαστική σακούλα Jumbo με παιχνίδια για την θάλασσα και το ποδήλατο για τις βόλτες, θα είμαι light traveler με μοναδική αποσκευή το κομψό μου sac de voyage με χαραγμένα τα αρχικά μου…” ή “Στο σπίτι το δικό μου δεν θα κάψει ποτέ σκόρδο, μόνο τα κεριά της Jo Malone…” τις ακούω πλέον βερεσέ, και έχεις και δίπλα και την μάνα σου να χαμογελάει και να αναρωτιέται (σιωπηλά) που να εξαφανίστηκε η boho chic κόρη της που έφριττε με οτιδήποτε θεωρούσε μικροαστικό (σχεδόν τα πάντα), όπως το να μαγειρέψεις Σουτζουκάκια!
Και η ζωή κύκλους κάνει γιατί όταν βλέπεις τις φίλες της κόρης σου να σου ζητάνε να τους κάνεις “Τα καλύτερα Σουτζουκάκια του κόσμου” (τα δικά σου), όταν θυμάσαι την Ιλεάνα, πέντε-έξι χρονών να ήταν, να σου ζητάει να της πας ταπεράκι με τα Σουτζουκάκια στο επόμενο μάθημα μπαλέτου και την Στεφανία στα δέκα της πια, με το που φτάνει στις Σπέτσες από το Ντουμπάι να σε φιλάει και να σου λέει πως “από οτιδήποτε άλλο, το μόνο που θέλω για μεσημεριανό είναι τα Σουτζουκάκια σου”, ε, άνθρωπος είσαι, λυγίζεις, ξεχνάς με μιας τα κεριά της Jo Malone και τσιγαρίζεις το σκορδάκι, και μυρίζει όλη η γειτονιά και την στιγμή που πασπαλίζεις τον κιμά σου με το αρωματικό κύμινο, ακούς και το χειροκρότημα της, σαν άλλη Συμφωνία του Μπετόβεν.
Έτσι χθες το μεσημέρι, προς τιμή της κολλητής της Ελμίνας, της Στεφανίας που ζει πλέον μόνιμα στο Ντουμπάι και χωράνε την υπέροχη φιλία τους στα πανέμορφα καλοκαίρια τους, έφτιαξα άλλα δύο ταψιά με τα περίφημα Σουτζουκάκια μου!
Και καθώς τα πλάθαμε παρέα και προσθέταμε τα μεγάλα κομμάτια σκόρδο και τα μικρά ζουμερά και κατακόκκινα ντοματίνια, μοιραστήκαμε όλες τις ιστορίες του χειμώνα μας, κάνοντας όνειρα και σχέδια για αυτόν που θα ακολουθήσει….
Υλικά (για 35 κομμάτια):
600 γρμ μοσχαρίσιο κιμά και 400 γρμ χοιρινό κιμά
150 γρμ μπαγιάτικο ψωμί που μουσκεύω
ένα κουταλάκι κύμινο
λίγο αλεύρι
δύο κουταλιές της σούπας ξύδι
δύο κουταλιές της σούπας ούζο
μισό ποτήρι ελαιόλαδο
2 αβγά
2 σκελίδες σκόρδο, ψιλοκομμένο
ένα κρεμμύδι, ψιλοκομμένο
αλάτι & πιπέρι
Για την σάλτσα:
8 σκελίδες σκόρδο, ψιλοκομμένο
2 κρεμμύδια, ψιλοκομμένα
1/2 ποτήρι ελαιόλαδο
1/2 ποτήρι κόκκινο κρασί
1 ποτήρι νερό
μισή κουταλιά της σούπας πάστα ντομάτας
ντοματάκια ψιλοκομμένα
Σε μία γαβάθα προσθέτω στους κιμάδες μου το μουσκεμένο ψωμί και όλα τα υλικά για τα σουτζουκάκια μου, και ζυμώνω ώστε να ενωθούν όλα μεταξύ τους.
Όταν τα πλάθω έχω λαδώσει λίγο τα χέρια μου, ενώ όταν τα πλάσω στο ιδανικό σχήμα, τα βάζω λίγο στο ψυγείο να σφίξουν.
Εν τω μεταξύ, φτιάχνω την σάλτσα μου, προσέχοντας να βράσει σιγά αλλά καλά η ντομάτα: Βάζω στην κατσαρόλα τα κρεμμύδια της σάλτσας και τσιγαρίζω τα ντοματάκια,την πάστα, το σκόρδο και σβήνω με το κρασί. Προσθέτω ένα φύλλο δάφνης, αλατοπιπερώνω, προσθέτω λίγο νερό και αφήνω να βράσει. Προσέχω η σάλτσα μου να βγει αραιά.
Καίω το λάδι για το τηγάνισμα, αλευρώνω λίγο τα σουτζουκάκια και τηγανίζω προσέχοντας να μην έχω πολλά μαζί στο τηγάνι.
Αφού τα τηγανίσω (ελάχιστα για να μην βαρύνουν) τα τοποθετώ σε ένα μεγάλο ταψί, προσθέτω την σάλτσα τους και τα ψήνω για μία ώρα στους 200 βαθμούς.
Σερβίρω ιδανικά με ρύζι ή πατάτες τηγανιτές, αν θέλετε να σας αποθεώσουν έχετε προβλέψει και για τα δύο…
Αυτή η συνταγή είναι αφιερωμένη στην Ιλεάνα Γερουλάνου, στην Στεφανία Παπαδοπούλου και στην Ελμίνα Κατσαρού, με την ευχή να την κάνουν και οι ίδιες στα παιδιά τους και στους φίλους τους…
