Ωδή στη Τέχνη του Ευ Ζην και στην Ελληνική Τρούφα, στο πιο privé club της Αθήνας!

Ήταν μία βραδιά που περίμενα καιρό. Από τότε που μου είχε μιλήσει η φίλη μου, η Ίρις Κρητικού για το Clubhouse, και που αποδέχθηκα την πρόσκληση της, για να με μυήσει στα άδυτα του πιο prive club της Αθήνας, τα εκλεκτά (στην κυριολεξία) μέλη του οποίου, δίνουν πλέον τακτικά τα ραντεβού τους, στον μαγικό χώρο της οδού Λαρίσης, κάπου πίσω από την περιοχή του Γηροκομείου των Αθηνών.

Ήταν μία βραδιά που περίμενα καιρό, γιατί όταν η δουλειά σου, η αντίληψη που έχεις για τη ζωή σου, αλλά και η ίδια η ηλικία σου, δεν σου αφήνουν πολλά περιθώρια για να εντυπωσιαστείς εύκολα, και σου δίνεται απλόχερα η ευκαιρία, την αρπάζεις, δεν την αφήνεις.

Όταν έχεις ταξιδέψει (αρκετά) στη ζωή σου, όταν έχεις δει πολλά και έχεις ζήσει ακόμα περισσότερα, όταν δεν εντυπωσιάζεσαι εύκολα, μα δεν το έκανες κιόλας ποτέ, όταν έχεις εκπαιδευτεί να ξεχωρίζεις τα (πολύ) σημαντικά από τα (εντελώς) ασήμαντα και να επιλέγεις μόνο αυτά που θέλεις πραγματικά, τότε βραδιές σαν την χθεσινή τις εκτιμάς ακόμα περισσότερο.

Γιατί χθες βράδυ, ο Αλέξης Μπολώτας και ο Άκης Τζιλαλής, μας προσκάλεσαν και μας υποδέχθηκαν στο clubhouse της οδού Λαρίσης, σε μία βραδιά αφιερωμένη στην Ελληνική Τρούφα!

Και πίστεψε με, μόλις δέκα ημέρες πριν φύγουμε για το καθιερωμένο ταξίδι μας στην Άλμπα της Ιταλίας για να απολαύσουμε την περί πολλού ο λόγος Λευκή Τρούφα, πρέπει να ομολογήσω (αυτό που υποστηρίζει αρκετά χρόνια τώρα ο Νικόλας) πως η Ελληνική δεν στερείται τίποτα της αντίστοιχης Ιταλικής.

Follow me…

“Πολλοί μας ρωτούν “Τι είδους club είστε?” Μπορώ εύκολα να πω, τι “δεν είμαστε”: Δεν είμαστε ένα Gentleman’s Club ούτε πολιτιστικός, αθλητικός ή εξωραϊστικός σύλλογος. Θέλουμε να είμαστε ο “κοινός τόπος” ανθρώπων με πολλά διαφορετικά ενδιαφέροντα, με ευγένεια και καλλιεργημένη ψυχή και με πίστη στην ιδέα της ειλικρινούς και γόνιμης φιλίας, ανθρώπων που αγαπούν την καλή ζωή και τις μικρές απολαύσεις της και τα όμορφα πράγματα, ανθρώπων που εκτιμούν την εσωτερική αξία του “μεταχειρισμένου” και που είναι έτοιμοι να μοιραστούν και να προσφέρουν. Είμαστε vintage γιατί νοιώθουμε ώριμοι, κατασταλαγμένοι και άνετοι. Είμαστε boys γιατί έχουμε νεανικό ενθουσιασμό, γιατί αναζητούμε νέες εμπειρίες, νέες φιλίες και δημιουργική δράση. Θέλουμε τη χειροπιαστή ευχαρίστηση μίας επισκευής αλλά και ενός καλού φαγητού ή κρασιού. Την ικανοποίησης μίας ουσιαστικής κουβέντας ή μίας όμορφης μουσικής, αλλά και μίας μοιρασμένης στιγμής, γιατί αληθινά μας αρέσει να μοιραζόμαστε. Αν επιθυμείτε να μοιραστείτε και εσείς την εμπειρία μας και τον ενθουσιασμό μας, θα χαρούμε να σας κάνουμε μέλος μας”, μας καλωσορίζει πάνω στα πιάτα μας το “μανιφέστο” του The Vintage Boys Social Club, και καθώς το διαβάζω, δεν μπορώ να μην σκεφτώ και να χαμογελάσω: Πόσω, μα πόσω, Fay’s Control….

Νοιώθω μία ανακουφιστική, αναπαυτική, οικεία ατμόσφαιρα να με τυλίγει καθώς διασχίζω τον χώρο με το μεγάλο τζάκι και τους τεράστιους δερμάτινους καναπέδες, σε πλήρη -μα απόλυτα γοητευτική- αντίθεση με τις σκαλωσιές και τους πάγκους εργασίας, με τα μικρά σαλόνια που θυμίζουν μεγαλοαστικά διαμερίσματα της δεκαετίας του ’70, το κομψό retro bar που θυμίζει σκηνή από το Mad Men, το μεγάλο τραπέζι του μπιλιάρδου, αλλά και την ανοιχτή κουζίνα, σε πλήρη εξέλιξη, καθώς βλέπουμε τον Δημήτρη Σκαρμούτσο να τρίβει με μαεστρία τις μεγαλοπρεπείς τρούφες πάνω από τις εκλεπτυσμένες δημιουργίες του.

“Θα συναντήσεις πολλούς φίλους…” με είχε προειδοποιήσει η Ίρις Κρητικού, αλλά από τον τόνο και μόνο της βαθιάς κομψής φωνής της, είχα καταλάβει τι εννοούσε, σε καμία περίπτωση αυτό που εννοούμε όταν θέλουμε να περιγράψουμε ένα “κοσμικό” κάλεσμα. Αυτή η σημερινή πρόσκληση δεν είναι “κοσμικό” κάλεσμα, απλά “τυγχάνει” όσοι βρίσκονται εδώ να είναι απολύτως αναγνωρίσιμοι και να ενδιαφέρουν για τα Έργα και τις Ημέρες τους.

“Η ιδέα και το όνομα του club είναι καρπός ενός προ δεκαετίας ονείρου μου για τη δημιουργία ενός garage project με έμφαση στις μοτοσυκλέτες και στο vintage, σαν τρόπο ζωής” μας εξιστορεί τώρα ο Αλέξης, καθώς ανοίγει ένα μπουκάλι με βελούδινο πορφυρό κρασί και σερβίρει νωχελικά στα ποτήρια, σαν δανεισμένα από το σερβίτσιο “της γιαγιάς”.

“Το όνειρο ήταν εξαιρετικά περίπλοκο και απαιτητικό και δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, αλλά κάποιοι στενοί φίλοι το είχαν ήδη υιοθετήσει. Όταν λοιπόν πέρυσι το καλοκαίρι είδα, κατά τύχη, το πρώην εστιατόριο της οδού Λαρίσης και το μοιράστηκα μαζί τους, η «σπίθα έγινε φωτιά» και ενοικιάσαμε το χώρο, χωρίς να έχουμε συγκεκριμένο σχέδιο, αλλά έχοντας όραμα και όρεξη για common fun. Όλο το clubhouse είναι διαμορφωμένο με τη χειρωνακτική συνεισφορά των ιδρυτικών μελών και είναι διακοσμημένο αποκλειστικά με μεταχειρισμένα αντικείμενα που στην πλειοψηφία τους ανήκουν στα μέλη και «δανείζονται» στο club”.

Οι παρέες είναι πάντα αυτές που γράφουν την ιστορία, σκέφτομαι καθώς νιώθω ήδη ζαλισμένη από τα αρώματα της τρούφας, σε συνδυασμό με αυτή την έξαψη που νιώθεις όταν είσαι μέλος σε ένα τόσο κλειστό club, με τις ιστορίες του Αλέξη, με την τέχνη του ευ ζην που σαν να συμμετέχει στην ιεροτελεστία της βραδιάς, αλλά και με το εκλεκτό κρασί, που πίνω σε απόλυτα απολαυστικές γουλιές.

“Δεν είμαστε επιχείρηση, δεν έχουμε social media accounts και δεν επιζητούμε την προβολή μας, αλλά είμαστε πάντα ανοιχτοί στη γνωριμία ανθρώπων που μπορούν να μοιραστούν τη φιλοσοφία μας. Το Νοέμβριο και το Δεκέμβριο κάνουμε ένα πρώτο πείραμα να λειτουργήσουμε το εντευκτήριο μας σε συγκεκριμένες ημέρες και ώρες, προκειμένου να υποδεχόμαστε τα μέλη και τους φίλους. Παράλληλα οργανώσαμε τις τρεις πρώτες θεματικές γαστρονομικές βραδιές όπως τη σημερινή, με πρωταγωνίστρια την Ελληνική Τρούφα, ενώ οραματιζόμαστε την οργάνωση κάποιων συζητήσεων, live music events ή ότι άλλο κεντρίσει το ενδιαφέρον μας” συνεχίζει ο οικοδεσπότης μας, όσο τα μοναδικής έμπνευσης πιάτα του Δημήτρη Σκαρμούτσου και του Δειπνοσοφιστηρίου, διαδέχονται το ένα το άλλο, και οι εκλεκτοί (στην κυριολεξία) συνδαιτυμόνες μου, μπορούν να κάνουν σημαντικές αναλύσεις από την πρώτη ύλη των πιάτων έως το τελευταίο ταξίδι τους στο Μάτσου Πίτσου, στο Περού, και από το ποιοι είναι οι κορυφαίοι καθηγητές για το ΙΒ, έως το ποια είναι η καλύτερη ανάλυση για τα νέα “πυρά” του Ερντογάν κατά της Δύσης και για την επιρροή του Πεκίνου στη Μόσχα για να τερματίσει τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Μαγεία…

Αρκετά μετά τα μεσάνυχτα πλέον, και καθώς μας ξεπροβοδίζουν ο Αλέξης και η Ίρις στη νυσταγμένη Λαρίσης, σκέφτομαι πως αυτό το ζευγάρι, με τις ισόποσες δόσεις καλλιέργειας, τρέλας, ευγένειας, κουλτούρας, και ζωντάνιας, κατόρθωσε εύκολα, αυτό που κανείς δεν έχει καταφέρει έστω κι αν έχει προσπαθήσει πολύ. Να φτιάξει ένα “ελιτίστικο” και “κλειστό” club, χωρίς ίχνος επιτήδευσης ή υπερφίαλης φιλαρέσκειας. Ένα club, για αυτούς που είναι, στην κυριολεξία, κατασταλαγμένοι. Υπάρχει μεγαλύτερη πολυτέλεια από αυτή?