Όταν ο διάλογος με τα όμορφα καλλιτεχνικά αντικείμενα, γίνεται έκρηξη νέο-ποπαρτ!
Η Ρόδη και το ΜάΤι… Τόσο άρρηκτα συνυφασμένες με τα αξεπέραστα χειροποίητα αντικείμενα από φυσητό γυαλί και μπρούτζο, που ανέδειξαν με μία απόλυτα εκλεπτυσμένη αισθητική την Ελληνική παραδοσιακή χειροτεχνία. Το ΜάΤι που με θυμάμαι από μικρό παιδί να κατηφορίζουμε την Δημοκρίτου που ήταν το πατρικό μου και να το επισκεπτόμαστε συχνά με την μητέρα μου, την οδό Βουκουρεστίου για να επιλέξει κάποιο δώρο για σπίτι που ήταν καλεσμένοι με τον μπαμπά μου, κάποιο μικρό “θησαυρό” για το δικό μας σπίτι ή να συμπληρώσει με μοναδικά κομμάτια της συλλογές της από χειροποίητα μοναδικά objects, αγάπη για τα οποία εισχώρησε βαθιά και στο δικό μου dna. Το ΜάΤι που αν ήταν εστιατόριο θα ήταν η Ράτκα, αν ήταν φαγητό θα ήταν Sole Meunière, αν ήταν γλυκό θα ήταν του κουταλιού, αν ήταν άρωμα θα μύριζε τις φρέσκες νότες από τις νεραντζιές των γραφικών δρόμων στις αστικές γειτονιές, αν ήταν χρώμα θα ήταν το μπλε, αν ήταν χώρα, η Ελλάδα….
…Έγραφα για την Ρόδη Κωνσταντόγλου λίγο καιρό πριν, και τώρα γράφω για την ατομική έκθεση της Ρόδης στην gallery Genesis, με θέμα : Never Too Late…
Μα πόσο λίγα είναι όλα όσα γράφω εγώ για την υπέροχη Ρόδη, μπροστά σε όσα με τόση ευαισθησία και αγάπη έγραψε για αυτήν ο σύντροφος της ζωής της, ο σπουδαίος ιστορικός Τέχνης, Χάρης Καμπουρίδης, λίγες μόλις ημέρες πριν “φεύγει”.
Οι πινακες αυτοι της ζωγραφου, με ελευθερο χαρουμενο χρωμα και με εικονες ομορφων αντικειμενων μεσα τους, ξαφνιαζουν ευχαριστα το βλεμμα, του θεατη με την αμεσοτητα και αθωοτητα που του απευθυνονται. …Δειχνουν μια υπερρεαλιστικη συνθεση, συντομες σκηνες αναμνησεων η και καθημερινοτητας, ειναι ενσταντανε απο απελευθερωμενη, λατρευτικη, λυρικη σχεση με καλλιτεχνικα αντικειμενα αστικου σπιτιου. Ευσχημα δοχεια σερβιρισματος, μονακριβα χαλια, τασακια απο φυσητο γυαλι ενσωματωμενα σε παλια μεταλλικα ποτηρια, δοχεια Τσανακαλε, πιατα Νικαιας, κ.α. Συχνα και το ιδια το προσωπο της ζωγραφου, ειτε προσωπα με ισχυρο συμβολισμο ειτε σπιτικα σκυλακια, γατες, κ.οκ. Ενας κοσμος οικειων αισθητικων μορφων απελευθερωμενος, σε ελευθερους συνειρμους. Μια αισθηση σαν απο τους ονειρικους πινακες του Σαγκαλ.
… Η δημιουργια αυτων των εργων δεν μοιαζει σκοπιμη, επικοινωνιακη, αντιστροφα ειναι αυτοβιογραφικη, εξομολογητικη. Ισως αυτη ειναι η πρωτη εντυπωση που ελκυει και πειθει το βλεμμα του θεατη.
…Η αλλη ειναι το χρωμα. Πανηγυρικο, ‘αφελες’, χρωματολογιο της ποπαρτ του 1960, δηλωμενο με θρασος και ανυποχωρητη εμμονη.
…Υπαρχει και μια ακομη πτυχη ερμηνειας, χρησιμη για την τεχνοκριτικη αναλυση που επιχειρει κανεις. Η αναμνηση της ζωγραφικης του μπαροκ, της ευτυχισμενης αστικης καθημερινοτητας στην Ολλανδια του 17ου αι. Ειναι τα μικρα καλλιτεχνικα αντικειμενα, π.χ η κανατα στον πινακα του Βερμεερ, τα ποτηρια κοκ στις nature mortes του Χαλς, οι αντανακλασεις μεταξυ τους στην γυαλαδα της επιφανειας τους. Ενας κοσμος λυρικης αγαπης για τους χαμηλοφωνους συντροφους της καλλιτεχνικης καθημερινοτητας, που συνηθως χαιδευει το χερι αισθητικα.
…Συνανταμε συχνα αυτα τα αντικειμενα και σε πινακες του Σπ. Βασιλειου, του Αχ.Δρουγκα, στις nature mortes Morandi, κ.α.
…Στους μικρους – μεγεθος εικονισματος ! – αυτους πινακες της Ροδης, λειτουργουν αισθητικα αν και οχι με συνειδητη προθεση, ολα αυτα τα υποβαθρα απο την τεχνη παλιοτερων εποχων.
…Οι πινακες ωστοσο ειναι λυρικοι, οχι προιον λογιοτητας η κατασκευαστικης διαθεσης.
… Δοξαζουν την μνημη της ποπ αρτ απο τα χρονια που σπουδαζε ζωγραφικη στη Ν.Υορκη κ το Λονδινο. Αλλα, και τις καλλιτεχνικες δημιουργιες του συλλεκτη πατερα της, στο περιβαλλον των οποιων ζει. Εμμεσως, και τον ιδεολογικο κοσμο του Μουσειου Μπενακη που διακριτικα ζωντανευει το γουστο απο την αρχοντικη πλευρα του διαχρονικου ελληνισμου, που συχνα υποτιμαται.-
Χαρης Καμπουριδης,
ιστορικος τεχνης, σημειολογος
(Σεπτ.2022)
It’s good to know: Η Ρόδη γεννημένη στην Αθήνα, σπούδασε στο Parsons School of Design της Νέας Υόρκης ,Costume & Fashion Design, Illustration, Graphics και Textiles και στο St. Martin’s School of Art του Λονδίνου με υποτροφία Merit, με εξειδίκευση στα Textiles. Από το 1975 ως το 1995 έχει εργαστεί ως Designer σε σημαντικές ξένες και ελληνικές εταιρείες και περιοδικά όπως : Deryck Healey Int.(London), Athenee, Dale Keller, Nuit, Sinanis, Sored, Athenian κα. Στα μέσα του 90 ανέλαβε την επιχείρηση του πατέρα της, αυτό το μικρό ιστορικό και μαγικό μαγαζάκι της οδού Αθηνάς (που βρίσκαμε σπάνιες αντίκες και κοσμήματα) από το οποίο προέκυψε το περίφημο “Μάτι” της Βουκουρεστίου. Η Ρόδη επέκτεινε τις δραστηριότητες της επιχείρησης & εμπλούτισε τη συλλογή με δικά της νέα αντικείμενα και κοσμήματα, προσπαθώντας πάντα να έχει σαν βάση την ελληνική παράδοση. Παράλληλα συνεργάζεται με το Εργαστήριο Γιάννης Μόραλης για το σχεδιασμό υφασμάτων, εμπνευσμένων από τη δουλειά του καλλιτέχνη.
Όμως η Ρόδη έβρισκε πάντα χρόνο να ασχοληθεί με την μεγάλη της αγάπη , τη ζωγραφική. Τα έργα της έχουν ένα ιδιαίτερο στυλ, έντονα χρώματα σε ρεαλιστικές συνθέσεις, σαφή περιγράμματα, πραγματικά συμβάντα & μία αντίληψη ”Νέο Ποπ” που ευφραίνει το μάτι και τη σκέψη.
Στις 11 Ιουλίου’23 θα πραγματοποιηθούν τα εγκαίνια της ατομικής έκθεσης της Ρόδης στην gallery Genesis, με θέμα : Never Too Late !
