Είμαι ερωτευμένη με τις καρυάτιδες. Τις βλέπω με δέος. Μ’ αρέσουν όλα πάνω τους. Μου μιλάνε με νοσταλγία για παλιές καλές μέρες και ένδοξες στιγμές, μακριά απ’ τη μικρή καχύποπτη εποχή μας.
Η τελευταία μου δουλειά είναι η ολοκλήρωση μιας τριλογίας. Αποφάσισα ν’ ασχοληθώ μαζί τους γιατί έφεραν το ίχνος μιας ακέραιας καλλιτεχνικής ωραιότητας. Γιατί στην εποχή μας χρειαζόμαστε πρότυπα. Για να πιστεύουμε σ’ αυτά, να τ’ ακολουθήσουμε και να τα μιμηθούμε. Και ήμουνα σίγουρη ότι οι καρυάτιδες οραματίζονται έναν καλύτερο κόσμο.
Ο τρόπος που στηρίζουν το Ερέχθειο έχει αξιοπρέπεια, στιβαρότητα και θάρρος. Τις έβαλα να περπατούν αμέριμνα στη πόλη. Να μας ανοίγουν το δρόμο. Να σκορπίζουν γύρω τους κάτι θετικό. Να κατηφορίζουν δίπλα μας και να διασχίζουν τις διαβάσεις των κεντρικότερων δρόμων. Να κοντοστέκονται έξω από φωτισμένα παράθυρα και να παρατηρούν τις ξένες ζωές και πάντα βέβαια να προχωρούν μπροστά γιατί τίποτα δεν μπορεί να νικήσει την ανάγκη της ζωής να προχωρά ακόμη και στις πιο σκοτεινές ώρες, στις πιο δύσκολες περιστάσεις.
Μετά με απασχόλησε η ανάγκη επαναπατρισμού των γλυπτών του Παρθενώνα στον τόπο που γεννήθηκαν. Γιατί κάθε Έλληνας και ιδιαίτερα νέος, έχει δικαίωμα να τα γνωρίζει και να τα επισκέπτεται στη χώρα του. Ταξίδεψα στο Λονδίνο για να φωτογραφήσω την Missing Sister. Η μοναξιά της με συνέτριψε. Το ελάχιστο που μπορούσα να κάνω , ήταν να τη φέρω εικονικά στην πατρίδα της να συναντήσει τις αδελφές της. Νομίζω ότι μακριά τους είναι μονίμως μελαγχολική. Πιστεύω ότι αποκομμένη από τις αδελφές της υποβαθμίζεται γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο αποχωρίζεται το παρελθόν της και την ιστορία της.
Η επιστροφή των μαρμάρων αποτελεί ένδειξη σεβασμού στον ελληνικό πολιτισμό και τη χώρα μας σε μια εποχή που η προστασία της πολιτισμικής μας κληρονομιάς αναδεικνύεται σε κρίσιμο ζήτημα για κάθε ευρωπαϊκό λαό. Με την τελευταία μου έκθεση θέλω, με το δικό μου τρόπο, να συμβάλω στην ανάπτυξη του κινήματος για την επιστροφή των μαρμάρων, που αποδεικνύει την ωριμότητα των Ελλήνων και την ευαισθησία τους για την προστασία τους.
Σε καμία περίπτωση στην προσπάθεια μου αυτή δεν παραβλέπω την ευγνωμοσύνη μου προς τους Βρετανούς για τη διαφύλαξη και την προστασία των μνημείων μας στη χώρα τους τόσα χρόνια. Όμως οι συνθήκες , πλέον, περισσότερο από ποτέ, είναι ώριμες για την αποκατάσταση της ενέργειας που έγινε σε βάρος των Ελλήνων.
Με την Missing Sister ολοκληρώνεται το όραμα μου, ως καλλιτέχνιδος. Η δουλειά αυτή υπήρξε για μια τριετία το παραμύθι μου. Χωρίς την τέχνη η ζωή θα ήταν αφόρητη. Νομίζω ότι τα πάντα στην τέχνη κερδίζονται μ’ ένα τίποτα. Το φώς της ανταλλάσσεται με λίγη σκόνη. Μόνο που αυτή η σκόνη είμαστε εμείς.
Αμαλία Σωτηροπούλου
H έκθεση Missing Sister εγκαινιάζεται στις 23 Απριλίου…
