Περιφέρεσαι από δωμάτιο σε δωμάτιο
ψάχνοντας για το διαμαντένιο κολιέ
που είναι ήδη κρεμασμένο στον λαιμό σου.
ΡΟΥΜΙ
Η επίσκεψη μου στο “Υγεία” τέσσερις ημέρες πριν την Γιορτή της Μητέρας, στάθηκε η αφορμή για σκέψη.
Μία ασταμάτητη ενόχληση στο αυτί μου, όχι πόνος αλλά ένα ασταμάτητο, διαρκές βουητό για δύο ολόκληρα εικοσιτετράωρα, με οδήγησε στα εξωτερικά ιατρεία του κοντινότερου σε εμένα νοσοκομείου, του “Υγεία”.
Δεν είναι η πρώτη φορά που έχω ενοχλήσεις στο αυτί μου, γνωστό κουσούρι των περισσότερων παλιών κολυμβητριών, αφιέρωσα ένα μισάωρο να πάω μόνη μου στον Ωτορινολαρυγγολόγο, να μου κάνει μία διάγνωση, να μου δώσει μία αγωγή, και να τελειώνουμε… Να συνεχίσω τα υπόλοιπα ραντεβού της ημέρας, διασκορπισμένα από τον νότο έως τον βορά της Αττικής, σε ασφυκτικά χρονικά περιθώρια, μιας και στις 5 το απόγευμα, όπως κάθε 5 το απόγευμα, επιστρέφει η Ελμίνα, και παρέα αρχίζουμε τον Μαραθώνιο των εξωσχολικών μαθημάτων της. Το ίδιο βράδυ, μόλις την κοιμίσω, θέλω να είμαι “όμορφη” και “ξεκούραστη” σε ένα γενέθλιο πάρτι στη Βάρη…
Η διάγνωση του γιατρού δεν ήταν όμως αυτή που φανταζόμουν, μερικές σταγόνες για το αυτί δεν θα έλυναν το πρόβλημα, δεν θα έδιωχναν το βουητό…
Μετά από έναν εξονυχιστικό έλεγχο, το “ιατρικό ανακοινωθέν” διέγνωσε “Στρες, άγχος, κούραση”.
Τρεις λέξεις, τρεις “αρρώστιες” δίχως χάπι ή σιρόπι ανακούφισης ή γιατρειάς. Τρεις λέξεις, που όλοι μας τις επικαλούμαστε κάθε μέρα της ενήλικης ζωής μας, σαν καραμέλες που λες και όσο πιο πολύ τις πιπιλάμε τόσο πιο πολύ τις εξοστρακίζουμε.
Τρεις λέξεις που κανένας γιατρός δεν μπορεί να σε βοηθήσει να τις ξεφορτωθείς όσο πιο γρήγορα μπορείς από πάνω σου, η “γιατρειά” είναι δικό σου, προσωπικό σου θέμα, και πως θα το διαχειριστείς.
Οι πρώτες σκέψεις μου όσο ακούω ακόμη τον γιατρό να με ρωτάει αν έχω ιλίγγους -όχι δεν έχω- και να εξιστορεί την ετυμηγορία του, αφορούν την κόρη μου. Τα λόγια του γιατρού ακούγονται πλέον ένα με το βουητό στο αυτί μου, και εγώ βλέπω εικόνες από την ταινία του μέλλοντος με μία “κουρασμένη” μαμά, που αγχώνεται για να “διεκπεραιωθούν” όλα στην εντέλεια, που δεν χωρούν λάθη ή ατέλειες στο τέλεια σκηνοθετημένο σενάριο του μυαλού της, που στρεσάρεται για να μην απογοητεύσει καμία προσδοκία, κανέναν όσων αγαπά. Βλέπω ακόμη να αποκρύβω την “ετυμηγορία” του γιατρού από τον άντρα μου, για να μην τον στεναχωρήσω.
Ο γιατρός μιλάει κάπου στο βάθος του βουητού μου, ακούω κάποιες σκόρπιες λέξεις που μιλάνε για “ξεκούραση”, για “προσοχή”, για “χαμηλότερες ταχύτητες”, προσπαθώ να τις μεταφράσω στην γλώσσα της καθημερινότητας μας, του υπόσχομαι πως θα “ξεκουράζομαι”, πως θα “προσέχω”, πως θα “χαμηλώσω ταχύτητες”, παίρνω τις άψογες -όσον αφορά την ακοή μου- εξετάσεις μου, και ανεβαίνω σαν υπνωτισμένη τα σκαλιά που θα με οδηγήσουν στην έξοδο του νοσοκομείου.
Οι σκέψεις μου, αφήνουν για λίγο την κόρη μου -που αυτή τη στιγμή θα παίζει ανέμελη στο προαύλιο του σχολείου της- και αρχίζουν να καρφώνονται σαν άλλο βουητό στο μυαλό μου οι λέξεις της Αριάννας Χάφινγκτον στο βιβλίο της “Δες τη Ζωή Αλλιώς” που διάβασα πριν μερικούς μήνες.
Θυμάμαι λέξη προς λέξη: “Το πρωί της 6ης Απριλίου του 2007 βρέθηκα πεσμένη στο πάτωμα του γραφείου του σπιτιού μου σε μία λίμνη αίματος. Καθώς έπεφτα, το κεφάλι μου χτύπησε στη γωνία του γραφείου μου, με αποτέλεσμα να σκίσω το μάτι μου και να σπάσω το ζυγωματικό μου. Είχα καταρρεύσει λόγω υπερκόπωσης και έλλειψης ύπνου. Κι έτσι βρέθηκα να περιφέρομαι από γιατρό σε γιατρό και να υποβάλλομαι σε μαγνητικές, αξονικές και τρίπλεξ, για να μάθω αν υπήρχε κάποιο υποβόσκον ιατρικό πρόβλημα πέρα από την υπερκόπωση. Δεν υπήρχε, αλλά οι αίθουσες αναμονής των γιατρών -όπως αποδείχτηκε- ήταν το κατάλληλο μέρος για να επανεξετάσω τον τρόπο που ζούσα τη ζωή μου… Ήταν μία κλασική προειδοποίηση, μία αφύπνιση…”
Δεν ξέρω πως νικιέται η “κούραση”, το “άγχος”, το “στρες”. Η Χάφιγκτον -μεταξύ πολλών πολλών άλλων που γράφει και ταυτίζομαι, σημειώνει: “Το τι προκαλεί το στρες στο σώμα μας είναι βαθιά υποκειμενικό. Θα έλεγε κανείς ότι το στρες πλανιέται μονίμως κάπου γύρω μας γυρεύοντας κάτι -ή κάποιον- για να προσγειωθεί. Και συχνά προσγειώνεται πάνω σε εντελώς συνηθισμένα και ασήμαντα πράγματα. Συνειδητοποιούμε πόσο συνηθισμένα και ασήμαντα είναι –και ανάξια της προσοχής μας , και οπωσδήποτε του στρες μας -μόνο όταν κάτι αληθινά σημαντικό παρεισφρήσει στη ρουτίνα μας: η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, ασθένεια, ή κάποιος φόβος για την υγεία μας…”
Ξέρω όμως, πως μεθαύριο Κυριακή, στην Γιορτή της Μητέρας που η κόρη μου θα μου δώσει με ένα φιλί ένα μπουκέτο από λουλούδια και μία κάρτα που θα γράφει “Μαμά, σ’ αγαπώ”, θα κοιτάξω για άλλη μία φορά βαθιά μέσα στα τεράστια πανέμορφα μάτια της, και ίσως τότε, οι λέξεις του γιατρού “στρες”, “κούραση”, άγχος”, που ακούγονταν σαν “βουητό” στα αυτιά μου, θα ακουστούν δυνατά και καθαρά, τονίζοντας μου ποιο είναι το “φάρμακο” για να διώξω από την ζωή μου, όλα όσα οικειοθελώς τα άφησα να μπουν.
Υ.Γ. “Και πότε θα φύγει το βουητό γιατρέ μου;”, “Όταν αρχίσεις να σκέφτεσαι λίγο πιο πολύ την Φαίη. Μέχρι τότε, θα είναι διαρκώς εκεί, να σου υπενθυμίζει ασταμάτητα όλα όσα αμελούσες….”
Χρόνια πολλά μανούλες, προσέχετε τους εαυτούς σας….
